Sandy stuff.

Het zand bleef bij iedere stap aan haar poten plakken en het irriteerde haar mateloos, maar Nifka liet er niets van merken. Met een brede, wilde grijns liep ze door de woestijn, in een dominante houding. Zou ze hier ooit nog iemand tegenkomen? Ze snuffelde even aan het zanderige spul en rook de geur van een ander dier, maar ze kon nog niet helemaal bevatten wélk dier het was. Je zou je vast afvragen wat ze hier deed; nou, heel simpel. Ze was net vertrokken uit haar geboorteplaats en wou naar de grotere steden afreizen om daar lol te trappen. Daar zou ze het echt gaan maken! Iedere dag feest, geen zorgen over "de wereldbalans". Zelfs in haar gedachten klonk het zielig, en vanuit afschuw voor de volgelingetjes van Sahaiadar spuugde ze in het zand naast zich. Met een droge keel en haar tong uit haar bek om warmte te verliezen, sjokte ze zo door de woestijn, die wel eindeloos leek. Er waren hier ook geen prooien te vinden, geen water, niet eens iemand om uit te lachen. Ja, want dat was iets waar ze nog weleens plezier in kon hebben; genieten van een anders idiote gedrag. Heerlijk achteroverleunen, coktailtje d'r bij, en de show kan beginnen. Een gluiperig, sissend lachje schoot tussen haar scherpe tanden door, en het leek bijna op een giechel. Gelukkig niet helemaal, want ze vond het gechiechel van die Regenboogkussers* maar vervelend. Ze zouden niet zo gauw giechelen in de buurt van Nifka, eerder huilend wegrennen, opzoek naar hun grote geweldige moedige rechtvaardige genadige leeuwenleider. De grijns werd alsmaar breder en valser, en half-gefocust liep ze zo de woestijn door. Niet weten waar naar toe, maar wel weten waar naar opzoek; eten. Dat was op dit moment een van de weinige dingen waar ze nu naar verlangde. Een beetje water zou ook wel prettig zijn, in deze sandy stuff.

* Door Nifka bedachte scheldnaam voor volgelingen Sahaiadar.

Vukatør Vilkas rende door het zand met zijn gedachte op nul. Hij was niet erg bekend in deze omgeving, maar dat was juist het punt van zijn training. Zijn poten zakte half weg in het zand en achter hem lied hij een grote stofwolk achter van zand. De wind die af en toe op kwam zorgde er voor dat het zand in zijn neus kwam en dat hij af en toe moest niezen. Zijn ogen stonden gefocust op wat voor hem lag, maar er was niks anders te zien dan een strakke zandvlakte. Met zijn ruikvermogen dat hij jaren lang getraind had was hij weer op zoek terug naar zijn ford weer lekker in de sneeuw weg van deze brandende zon. Zijn vacht was door de zon vuur heet geworden. Dat was een van zijn nadelen. Een zwarte vacht. Hij was al een tijd aan het rennen totdat hij plots een andere geur in zijn neus vloog. Zonder enige reden ging hij die geur af. Van een afstandje verlangzaamde hij zijn pas en keek een gestalte aan. Hyena raasde er door zijn hoofd. Vukatør was niet zo van het sociale, maar het dier zal hem ook al wel in de neus en in het oog hebben gehad. Met een sterke ruwe pas liep hij naar het dier toe. Hij was veel groter als de hyena kwam hij achter toen hij dichter bij kwam. Zijn geelrode ogen gleden over het dier zijn lichaam heen. Een paar meter voor zijn neus bleef hij staan en keek de Hyena in zijn ogen aan. 'Niet verwacht hier iemand te zien. Verdwaald? of Solo aan het reizen?' Zei een ruwe zware stem. Zijn ogen probeerde hij zo normaal mogelijk te laten staan maar het liteken over zijn ogen lieten hem zoals gewoonlijk kwaad doen kijken. Zijn mondhoeken hingen slap naar benden waardoor hij een best wel een kwade uiterlijk had.

Nifka's oren schoten omhoog toen ze ruwe voetstappen achter zich hoorde. Voordat ze zich ook maar kon omdraaien stond een grote, zwarte wolf voor haar neus. Hij zag er niet uit als een goedzakje maar littekens waren soms ook een groot vooroordeel. Ze grijnsde breed toen de wolfgozer begon te praten. "Niet verwacht hier iemand te zien. Verdwaald? of Solo aan het reizen?" Het was wel duidelijk, dit was geen Regenboogkusser, aan zijn ruwe stem te horen. Nifka zweeg voor een paar seconden en grijnsde haar tanden bloot. "Ah, gezellig!" het gierde over de woestijn. "Beste Wolfsman. Een soloreis zou geen soloreis meer zijn als je me voor de voeten gaat lopen, hm?" klonk haar stem, een stuk zachter dan net. Ze stapte nog even stevig door als daar net, maar nu was ze een stuk opgewekter. Dit kon nog wel eens uitlopen tot een groot feest met die wolfer. Grappig, zoals die typetjes altijd probeerden kalm en kil te zijn, maar het had niet bepaald invloed op haar. De grijns was nog steeds niet van haar gezicht getoverd, maar ze wist het nog net voor elkaar te krijgen om plotseling uiterst serieus te kijken. Diep van binnen ging haar hart tekeer van het lachen, maar het leek haar geen verstandig idee om wolfsman spontaan uit te joelen. Op een of andere manier leek hij toch wel wat macht te hebben, en als Nifka ergens ervaring mee had waren het de gevolgen van met machthebbers spotten.

Vukatør's gezicht had nog geen spiertje vertrokken in zijn gezicht bij het plotse luide antwoord. 'Dat is waar.' Ondanks zijn antwoord bleef hij wel langs de Hyena lopen. Blijkbaar wist de hyena niet wie hij was, maar dat lied hij nu maar even rusten. Zo belangrijk vond hij zichzelf nu ook weer niet. Langs de hyena stapte hij net zo stevig door als haar. 'Stevige pas heb je daar.' zei hij terwijl hij met een strak gezicht naar voren over de zandvlakte bleef kijken, maar in zijn ooghoeken kon hij zien hoe sirieus de hyena keek. Eigenlijk was Vukatør niet z'n prater, maar voor solo reizigers maakte hij wel eens een uitzondering. Sommige van hen hadden een heel andere kijk op dingen en maakte ook meestal ook andere of bijzondere dingen mee. Hij was ook wel benieuwd hoe deze over het paradijs dacht. Soloreizigers waren soms makkelijker over te halen als dieren die in een groep of roedel rondtrokken. Daar kreeg je dan meestal hele discussies mee. Zijn woede kroop lichterlijk op bij de gedachte alleen al.