Feeling lonely...

Waiting underneath the stars
There's something you should know
The angels, they surround my heart
Telling me to let you go...

Met een flits was de Jubatus terug waar hij thuishoorde. De hele dag had hij doorgebracht op Kilaun Kilaun, om zijn Lava Spirit te trainen. Het was vermoeiend geweest, en het had hem soms pijn gedaan. Een deel van Lava Spirit was dat hij zich kon hullen in lava, maar alleen als hij zich diep concentreerde ging het goed. Anders kon zijn huid er niet tegen en liep hij brandwonden op. Het was hem gelukt, na weken oefenen, en hij had zijn aandacht laten verslappen. Een grote fout. De lava die normaal zijn vacht niet hoorde te raken had hem op bijna elke mogelijke plek laten verbranden. Met de grote kruidenkennis die Kapono had was het hem gelukt de grote brandwonden te verkoelen, maar zijn normaal geeloranje vacht was op veel plekken verschroeid en het stonk verschrikkelijk naar verbrand haar. Het was goed dat het hem gelukt was zijn kracht uit te breiden, maar hij zou zijn aandacht niet meer laten verslappen. Pijnlijk.
Zijn bruine ogen stonden kil en afstandelijk, en zijn gezicht stond strak. Met een ruk draaide hij zich om en liep de oeroude tempel binnen. De tempel, bekend onder de naam H'rufingia Zilam was zijn toevluchtsoord. Zeker sinds toen... Een korte flits van verdriet was in zijn ogen te zien, die zich snel weer herstelden en afstandelijk keken. Kapono keek vaak zo, al was hij eigenlijk een enorm sociale Fera. Onbekenden hield hij het liefst op een afstand, meer uit angst ze later als geliefden te verliezen. Ooit had hij een partner gehad, een Jubatus als hij was. Ze was wonderschoon geweest. Als de zon op haar vacht scheen leek het licht vanuit haar te komen. Ze was bekend als Damanja. Ze hadden elkaar leren kennen op het Diamantzand Strand, tijdens de zonsondergang. Meteen was hij betoverd geweest door haar schoonheid, en zij was een verlegen Jubatus die hem altijd al leuk gevonden had. Later, toen ze getrouwd waren had ze hem verteld waarom ze niet eerder naar hem toegekomen was. "Ik wilde niet dat je dacht dat ik je leuk vond omdat je een Fera Leider bent." Ze waren een hecht koppel geweest. Kapono had haar altijd beschermd met zijn leven, tot die ene noodlottige dag. Er was oorlog geweest tussen de Wanderers en de andere Fera, en Damanja had besloten te strijden terwijl hij bezig was met de taken te verdelen. Toen hij daar eenmaal achter was, was het al te laat geweest. Ze was vermoord door een moordlustige Lupus. Ze lag begraven in de tweede dimensie, op het kerkhof. Vlakbij de ouders van Deum Tora.
De tempel die Kapono zijn bescherming verschafte had een oeroude vloek erop rusten. Iedereen die binnen zou treden zou een vloek over zich heen krijgen. Gelukkig had hij H'rufingia Zilam altijd beschermd tegen buitenstaanders, en in ruil daarvoor had hij geen last van de vloek. Ook had hij geregeld dat de andere Fera Leiders naar binnen konden. En als hij iemand anders mee naar binnen nam, werd die vloek ook niet op diegene uitgesproken. Zachtjes zuchtte hij en stapte naar het midden van de tempel. Het altaar dat daar stond was volledig begroeid met klimop, maar als je beter keek was het een standbeeld van Sahaidahar, de meest gerespecteerde Fera Leider onder de Fera Leiders. "Deum Sahaidahar," fluisterde Kapono tegen het standbeeld. "Ik weet het even niet meer..." De verdrietige blik was terug in zijn ogen, en bleef daar zitten. Hij liet zijn kop hangen en keek naar de vloer.

[Alleen Fera Leiders!]

'Er is weinig tot niets aan te doen, maar zulke momenten komen en gaan. We behoren er mee te leren leven, mijn vriend,' antwoordde een warme stem op de fluisteringen van de gerespecteerde Jubatus. Het gestalte van de bij iedereen wel bekende Leo werd onthuld in het licht van de zon die altijd en eeuwig wel in Bélaghondor leek te schijnen. Sahaiadar stond in de ingang van de oude tempel H'rufingia Zilam en was uit pure beleefdheid nog niet zomaar binnen komen wandelen, ondanks dat hij wist van de vloek die op deze plaats rustte, en die niet voor hem zou gelden zolang hij zich nog over de titel van Fera Leider ontfermde. Eigenlijk was hij maar wat blij geen ongewenste buitenstaander te zijn en door de vloek genadeloos te worden geteisterd. 'Kilaun Kilaun lijkt rommelend te treuren om je voelbare somberheid.' Een warme glimlach was zichtbaar op het gelaat van de leeuw zodra hij binnentrad en zo uit het zonlicht stapte. Met verende, haast geruisloze stappen, alsof hij het toevluchtsoord van Kapono niet wilde laten merken dat hij aanwezig was. Hij was naar Bélaghondor gegaan om hem persoonlijk op te zoeken, soms was dat enkel voor zakelijke dingen, andere keren alleen om te zien of alles goed ging. De temperatuur hier in het zuiden lag altijd een paar graden hoger dan waar dan ook in de Eerste Dimensie, dat was al voelbaar zodra hij het gebied was binnengekomen. Al was het hartje winter; de tropische sfeer leek haast altijd wel aanwezig te zijn. Of er sneeuw kon vallen en het hier net zo koud kon worden als in U'Conodri wist Sahaiadar niet precies. Hij had het altijd druk gehad met zijn eigen stad om te onderhouden dan te letten op de omstandigheden in de overige gebieden. Natuurlijk had hij alle zakelijke dingen wel in de gaten gehouden voor zover dat kon, maar soms waren er momenten waarin hij zijn klauwen gewoon vol had gehad aan Tillhaelan. Door rellen in de stad zelf, conflicten, problemen met opstandige Wanderers die zich ergerden aan de leider over de stad. Vooral onderdelen die de mensheid met iets had aangepakt dat iets dat 'de overheid' heette. 'Voel je vrij je verdriet met me te delen,' zijn stem klonk weer zacht door het vertrek waarna Sahaiadar op zijn achterste naast Kapono neerzeeg. Zijn goudkleurige ogen waren gericht op het altaar voor hen, waar klimop de boel begroeid had. Voor wie beter keek, kon er een Leo in zien. Een standbeeld van hem? Het was waar dat hij een hoog gerespecteerd persoon was, niettemin kon hij er wel kort een zachte lach om uitbrengen. De Fera Leiders zag hij als zijn vrienden, misschien op een aantal na die de belangrijke zaken niet al te serieus aannamen. Om geëerd te worden binnen deze kring zoals iemand met een normale rang hem zou eren, dat bracht een glimlach op zijn gezicht. Kalm bleef Sahaiadar voor zich uit staren en gaf Kapono naast hem alle tijd om zijn hart tegenover hem te luchten.

"Er is weinig tot niets aan te doen, maar zulke momenten komen en gaan. We behoren er mee te leren leven, mijn vriend." Zonder dat de Jubatus opkeek wist hij wie daar sprak. Die warme stem kon maar aan één iemand toebehoren, en dat was Sahaidahar. Het was een goede vriend van hem. Als de een problemen had, konden ze altijd bij elkaar aankloppen en hun hart luchten. De Leo wist altijd aan te voelen hoe Kapono zich voelde, anders had hij niet precies op dit moment bij hem gestaan en geweten wat er aan de hand was. Ach, hij wist van zijn verloren vriendin... "Kilaun Kilaun lijkt rommelend te treuren om je voelbare somberheid." Langzaam keek de goudgele Jubatus weg van de vloer, in de richting van de stem die uitsprak wat hij wist. De vulkaan en hij hadden een speciale band, hij had het altijd al geweten. Daar kwam ook zijn Lava Spirit vandaan. Nog net zag Kapono hoe het zonlicht over Sahaidahars vacht heen scheen, voor hij de schaduw instapte van de tempel. De glimlach op het gelaat van de Leo had een geruststellende uitstraling, en hij voelde hoe een deel van de spanning van zijn schouders afviel. Het was geen makkie, Fera leider te zijn van een geheel gebied en daarbij ook nog eens te kampen met persoonlijke problemen. "Het is nu een jaar geleden," fluisterde Kapono. Kort keek hij langs de Leo heen naar buiten. Zelfs in hartje winter lag er geen sneeuw. Heel soms hadden ze een paar dagen sneeuw, maar dat bleef nooit meer dan een week liggen. Meestal smolt het meteen weg. "Voel je vrij je verdriet met me te delen," zei Sahaidahar tegen hem. Kapono keek hem aan, en voelde de sterke band die hij met de Leo had. Het was niet voor niets een goede vriend van hem, ze konden elkaar goed aanvoelen. "Ik ben blij met zo'n vriend als jij," zei de Jubatus, en keek de Fera Leider in zijn ogen. De ogen die velen hadden zien sterven, net als zijn eigen ogen. "Damanja is al een jaar weg... En ik mis haar zo. Ik mis iemand die een poot op mijn schouder legt en zegt dat het allemaal wel goed komt. Iemand waarbij ik niet de schijn hoef op te houden als het even wat minder gaat met mij of met Bélaghondor." Kapono keek weer naar het standbeeld van de Leo, die Sahaidahar moest voorstellen. Het was een troost dat zijn vriend en mede-Fera Leider er was, alsof het beeld hem had opgeroepen. "Damanja was mijn hart en ziel, en ze is vermoord door een harteloze Wanderer," zei hij zachtjes.