Stay The Night

'So stay, stay the night
'Cause we're runnin' out of time
So stay the night
I don't wanna say goodbye

Stay, stay the night
'Cause we're runnin' out of time
So stay the night
I don't wanna say goodbye'


Askari las alle regels nog eens over en zette daarna de laatste kreten op papier en liet de pen met een kletterend geluid op de tafel vallen. Hij leunde achterover en een zucht verliet zijn keel. Weer een aantal lyrics op papier. Bovenaan het A4'tje zette hij met hoofdletters: Stay The Night. Netjes was het niet, maar duidelijk leesbaar weer wel. Nou moest er nog een goede tune onder komen. Met een beetje LSD erbij zouden ze ook wel op een goede bassline komen, uiteindelijk. Hij grijnsde even van oor tot oor bij die gedachten. Hij zette zijn mond aan het rietje van de milkshake die hij bij de snackbar had besteld, en dronk het laatste beetje op. Zijn zonnebril schoof wat verder naar voren en zijn roodbruine ogen tuurden door het winkelcentrum. Allemaal verschillende Fera's. Van Belbussen tot Leo's en Volpes zoals hij. Het was druk in het winkelcentrum. Gelukkig herkende niemand hem. Hij had vaak genoeg last van paparazzi die hem dan weer volgden, alleen maar voor een stomme foto die de volgende ochtend in een roddelblad gepubliceerd zou worden, met een valse tekst eronder. En dan waren er ook nog eens Fera's die het lazen. Achja, als zij er gelukkig van zouden worden. Met zijn voorpoot duwde hij zijn zonnebril weer terug en zette het hoedje dat hij droeg recht. Zijn vermomming was dan niet geweldig, herkend werd hij niet. Hoeveel een simpele zonnebril en hoedje wel niet konden doen. Hij stond op en nam het papiertje met de lyrics erop mee, de beker liet hij voor wat die was. Nonchalant liep hij weg, terwijl hij de brommende serveerder achter zich hoorde die zijn afval maar moest opruimen. Een grijnsje verscheen weer op zijn gezicht. Hij vouwde het papiertje op en stopte het in zijn broekzak. Hij lette even niet op en knalde opeens tegen een Fera aan. Hij verloor meteen zijn evenwicht en belandde hardhandig op de grond. Zijn zonnebril vloog af en gleed nog zo'n meter verder weg. Hij krabbelde overeind. "Jesus," zei hij terwijl hij over zijn kop wreef. "You're alright?" vroeg hij daarna meteen, met een bezorgde blik op de Fera waar hij tegen aan was geknald.


~ Eerste die reageert is de Fera die tegen Askari opknalde

Met grote ogen keek de vulpes hem aan. "Ik kan je niet missen," fluisterde ze zachtjes en drukte zich tegen hem aan. Het enige wat hij kon doen was zijn arm om haar heen slaan en zo stil blijven staan. "Ik weet het," zei de lupus zachtjes en streelde Shannons kop. "We kunnen samen vluchten," zei Shannon, en keek opnieuw naar hem op. Oh, wat kon hij toch verdrinken in die donkerbruine ogen van haar. "We hoeven ons niet aan de regels te houden, we maken onze eigen wel..." Orion hield zijn mond en drukte haar tegen zich aan. Het was genoeg antwoord, hij voelde hoe ze zich ontspande in zijn poten. Toen duwde ze hem van haar af, zoende hem hartstochtelijk en renden ze samen weg. Op weg naar hun nieuwe bestaan, zonder ooit nog zonder elkaar te hoeven zijn...

Met een zucht zette de witte lupus de laatste punt achter de zin. Eindelijk had hij een passend einde gevonden voor het verhaal wat hij had geschreven. Hij was er nog niet helemaal tevreden over, dus er zou waarschijnlijk nog geschrapt worden en bijgeschreven, maar nu was er tenminste eindelijk een eind. Dit verhaal had jarenlang achter in zijn kast gelegen, onafgemaakt. Nu kon het tenminste uitgegeven worden. De Grote bibliotheek hadden al de boeken die hij tot nu toe geschreven had, maar hij was nog jong en zijn oeuvre zou zich vast nog wat verder uitbreiden. Op dit moment was het nog niet echt een vetpot, hij verdiende vaak niet meer dan 500 Yera, dus bleef hij voorlopig nog maar journalist voor de krant. Als hij nieuws tegenkwam dan.
Blyth stond op en wilde het café uitlopen, na zijn schrift terug in zijn tas te hebben gestopt. Helemaal met zijn gedachten ergens anders voelde hij hoe hij tegen iemand opliep, en hoewel hij bleef staan viel die ander om. Het was een Vulpes, een mannetje. "Sorry," zei hij snel, en hielp hem overeind. "Jesus," zei de Vulpes, en wreef over zijn kop. "You're alright?" vroeg hij snel daarna, en Blyth knikte. Sinds hij begonnen was met Engels leren in de Grote Bibliotheek, kon hij het in ieder geval verstaan. Spreken deed hij nog niet echt. Gelukkig was 'sorry' zowel in het Gaelic als in het Engels hetzelfde. "An bhfuil tú ghortú féin?" vroeg de lupus, hopend dat de Vulpes in een goede bui was. Toch, iets in die Vulpes zijn houding zei hem dat dit niet zomaar een Vulpes was. Iets was bekend aan hem. "Ik ken je ergens van..." zei Blyth nadenkend. "Heb ik je toevallig ooit geïnterviewd voor de krant?"

Hij hoorde een onbekende stem sorry zeggen en hij werd overeind geholpen. De Fera voor hem knikte als antwoord op zijn vraag. Een schamper glimlachje vormde zich om Askari's lippen. Waarom had hij dan ook niet beter opgelet. Nou ja, shit happens. Het had erger gekund, véél erger. Hij was vaak genoeg van het podium gedonderd, wat veel meer pijn kon doen dan dit. Hij had wel eens een been, een enkel en laatst ook nog een arm gebroken. Ooit was hij een keer met zijn kop tegen de speaker geknald, en daardoor van het podium afgevallen. Dat had echt vreselijk pijn gedaan. Gelukkig was het elke keer dat het misging, ook weer goed gekomen. Al was hij wel vaak genoeg naar het ziekenhuis geweest, en had hij daar wel een tijd pijn voor moeten lijden. Ach ja, er waren genoeg ergere dingen in het leven. Askari's roodbruine ogen keken schichtig om zich heen, op zoek naar de zonnebril die was gevallen door de botsing. Straks herkende iemand hem en dan kon hij het helemaal schudden. Hij vond het heerlijk rustig zo. In het begin, wat al een paar jaar geleden was, had hij nog vreselijk last gehad van gigantische sterallure's, soms dan. Nu zou hij af en toe niets liever hebben dan rust. Van die paparazzi werd je na een tijd wel zat, en ze bleven gewoon maar doorgaan. Hij had zich expres al een tijd stil gehouden, puur en alleen om ze te vermijden. Hij wilde gewoon weer wat tijd voor zichzelf. Het was hem nog redelijk gelukt ook. Intussen was er genoeg tijd aan nieuwe lyrics en een nieuw album te werken. "An bhfuil tú ghortú féin?" vroeg de Fera voor hem. Askari liet zijn ogen even over hem heenglijden. Een mannelijke Lupus met witte vacht en groene ogen. Askari keek de reu verbaasd aan. Hij had geen idee wat de Fera zojuist had gezegd. Geen idee wat voor taal dat nou weer moest voorstellen. "Ik ken je ergens van..." zei de reu toen. Askari trok zijn wenkbrauwen op, dát verstond hij nou weer wel. "Heb ik je toevallig ooit geïnterviewd voor de krant?" vroeg hij. Askari haalde zijn schouders op. "Zou zomaar eens kunnen," zei hij. Nederlands was één van de weinige talen die hij sprak. Voor de rest beheersde hij Spaans en Engels, en een klein beetje Frans. Hij keek om zich heen, zoekend naar zijn zonnebril. Hij lag een eindje verderop, Askari liep erheen en pakte het ding op. Behalve een paar krasjes op de glazen, was het ding nog in orde. Met een zuchtje stopte Askari hem in zijn broekzak, wat amper paste. Slim genoeg om een tas mee te nemen was hij weer niet, dus hij zou het met zijn broekzak moeten doen, waar het verfrommelde blaadje, zijn geld en zijn zonnebril nu inzaten. Hij keerde zich weer om, om zich vervolgens weer tot de Lupus te richten. Het was uiteindelijk zíjn schuld, hij had niet opgelet en daarom was hij tegen de Lupus aangebotst. Moest hij eigenlijk niets doen om het goed te maken? "Eh... Zin in een kop koffie?" vroeg Askari, en hij wenkte naar het cafetaria aan zijn linkerzijde. Hij had net wat gedronken, de Lupus waarschijnlijk ook, maar wat maakte een kop koffie meer of minder nou uit? En dan nog, het was op Askari's kosten.