Shimmering water.

Verend huppelde Aura over de prikkelige dennennaalden. Ze prikten zachtjes onder haar voetkussentjes. Haar staart wiegde zachtjes achter haar aan, terwijl ze de frisse boslucht insnoof. Dit was de perfecte dag op de perfecte plek. De zon scheen kleine stippeltjes door het dichte bladerdek heen, en de bomen ruisden zachtjes. Het bundeltje om haar nek wiegde zachtjes heen en weer. Ze had er veel spullen in zitten. Maar door een speciale spreuk paste er heel veel in zo'n klein tasje. Voorzichtig keek Aura om zich heen. Ze was al bijna bij het Elfswich Zwanenmeer. Dat was een prachtige, bijzondere plek. Ook hing het gerucht rond dat er een zwaan zat. Een echte zwaan! Er was er helaas nog maar eentje van over. De Vulpes haalde haar schouders op, en trippelde sluw naar het meertje toe. Het uitzicht was schitterend. Het water was helder blauw, en de dennenbomen grensde er vlak aan. Voorzichtig nestelde Aura zich neer op een rots, en keek naar de weerkaatsing van de zon. De Vulpes keek even naar haar tasje, en rommelde er wat in. Ze viste er een mooi dik boek uit. 1001 Spreuken met water Heette het. Aura knikte tevreden, en sloeg het open op bladzijde 456. Aandachtig las ze een stuk over waterkolken in de lucht. Een grijns verscheen op haar snoet. Misschien dat ze dat wel even kon uitproberen.... Ze was nu toch bij een groot meer, waar niemand was. Aura krabbelde overeind, en ging op het puntje van de rots staan. Een windvlaag streek zachtjes door haar vacht heen, terwijl ze zich concentreren. Even dacht ze na. Misschien kon ze met een van haar spreuken nog wel iets speciaals doen..? Aura dacht even na. Ja, ze had het. De Vulpes strekte haar poten uit, en richtte ze op het water. Er ontstond een klein golfje, die zachtjes omhoog kwam. Het werd steeds een stukje groter, terwijl het verder omhoog rees. Aura bewoog wat met haar poten heen en weer. Daardoor begon het water kolkend te draaien. Aura had al een glimlach op haar snoet gekregen, terwijl ze een seconde naar het boek staarde. Mishalängi Vula Hisøs De oude woorden stroomde uit haar mond, en het water begon terwijl het rond kolkte zachtjes uit elkaar te vallen. Maar dan iets spectaculairder. Het water spetterde alle kanten op, terwijl de kolk steeds wat kleiner werd. Aura liet haar poten weer zakken, en staarde nog steeds verwonderd naar het meer. Het water golfde nog zachtjes na, maar de bezwering van net ging perfect. De Vulpes had nog steeds ze schittering in haar netvlies staan, die door de kolk heen straalde. Ze gaf een kort zuchtje, en krulde haar staart sierlijk over haar poten. De pluizige vacht warmde haar poten op. Aura hurkte voorzichtig neer, en bekeek de zon die al langzaam onderging. Dit was werkelijk een mooie dag.. Opeens spitste haar oor. Achter zich klonk het geluid van knisperende dennennaalden. Aura keek achterom, en staarde naar het wezen tegenover zich.

[Voel je vrij om te reageren ^^]

Lopen, maar niets vinden. Dat was toch wat. Dagen had hij weer gezocht, maar helaas. Onvindbaar.
Zephyrus was al tijden opzoek naar de juiste vuursteen, om een blauw vuur te maken, maar helaas, onvindbaar.
Men zei, dat er hier, bij dit meer zeker van die vuurstenen moeten liggen, maar Zephyrus had al wel 10 rondjes gelopen, honderden bosjes doorzocht, en niets gevonden.
Nu was hij het zat. Het was eerst tijd om wat uit te rusten.
Zephyrus keek rond, en ging zitten op een mooi plaatjes bij de waterkant. Peinzend over waar hij de stenen kon vinden.
Zijn maag rommelde, door dit zoeken had hij nog geen eten kunnen vinden voor zichzelf.
Plots zag hij, nog geen anderhalve meter naast hem, twee herfstbladkleurige oren boven de struik uit steken. In een flits stond hij op. ''Wie is daar'', riep hij grimmig.
Was iemand hem aan het bespioneren, of lag die op de loer.