Fawn Teorann
17 jaar
Vrouwelijk
Geschiedenis/karakter/uiterlijk: ‘Ik weet nog hoe mijn hart bonkte. Ik weet nog precies hoe krachtig de sterren leken te fonkelen onder de pijnlijk felle vlammen die het bos deden branden en in mijn groene ogen weerkaatsten, hoe alles wat ik had geleidelijk aan werd vernietigt. De inkt waarmee mijn levensverhaal tot mijn 6e jaar beschreven was geweest, simpelweg weggevaagd. Alsof het nooit bestaan had. In de schaduwen van de vlammen zag ik binnen in het huis donkere silhouetten bewegen - wetend dat het mijn familieleden waren - en langzaam weer vervagen, net als de zwarte letters in mijn boek. De letters waarvan ik dacht permanent te zijn. Eindeloos afgedrukt te blijven op het steeds geler wordende papier. Dat was wanneer ik leerde dat zelfs eindeloosheid een einde had.’
‘Mijn thuis was volledig afgebrand net als mijn bezittingen, alhoewel ik voor niets daarvan een kostbare waarde koesterden. Mijn ouders waren dood, net als mijn nestgenoten... Allemaal gedachtes die mogelijk mijn gedachten hadden kunnen doorkruizen, deden dit niet. Het eerste wat in me opkwam was: Ik ben alleen. Ik ben vrij.’
‘Van wat, wat je je misschien afvraagt, hou ik liever voor mezelf. Van over mezelf praten hou ik niet. (dit is een uitzondering o.o) Ik ben tenslotte niet iemand van waarde noch waar anderen wat aan hebben. Evenals niet iemand die hier een zinvol doel najaagt. Maar wat was ik dan wel? Een niemand?’
‘Ik draaide me om. Weg van de vlammen. Weg van het lachwekkend wordende schouwspel.’
‘Mijn doelloze pad leidde me naar een beekje en ik ging aan de oever zitten, bekeek hoe het schitterde in het maanlicht. Ik boog voorover en zag de weerspiegeling van een toen nog jonge vos. De roodoranje kleuren van mijn vacht leken vaag ter vergelijking tot mijn heldere groene ogen. Iets verward keek ik nog wat beter. Terwijl ik mijn blik dichter naar het wateroppervlak trok werd mijn vermoedden bevestigt: Kleine kringetjes werden veroorzaakt toen een eenzame druppel de waterspiegel doorbrak. Tranen liepen stilletjes door mijn vacht. Ik huilde. Een lichte glimlach verscheen toen het besef doordrong. Tranen van geluk.’
Het was vier jaar later dat ik pas van De Voorspelling hoorde. Mijn leven kreeg weer een doel, alsof dit het lot moest zijn, zou worden. Met de jaren die langzaamaan verstreken begon ik hier steeds feller in te geloven. Mijn doel? Het vinden van het Paradijs.’ 8D
huew... ik hoop dat ik niet illegaal bezig ben door het zo te doen ^^ Als dat wel het geval is kun je me altijd een pm sturen. :3
do dec 09, 2010 12:55 pm