Innerlijk dier

Met veel gekrijs en gehuil werden er op een donkere nacht in het Amazonegebied twee baby’s geboren. De moeders lagen naast elkaar uit te puffen van de bevalling, het was voor hen beiden hun eerste zwangerschap geweest. Het geluk bij het zien van hun kinderen was volgens hen beiden nog nooit zo groot geweest, en als ernaar gevraagd werd zouden al hun gelukkige momenten over die kinderen gaan. Voorzichtig namen ze de kleine baby’s in hun armen en grijnsden van oor tot oor. Het waren twee gezonde meisjes, die meteen al een band hadden. Ze probeerden te kijken wie het hardst kon gillen. De kersverse moeders legden hen het zwijgen op door ze aan de borst te leggen. Het werkte: Meteen waren ze stil en dronken ze gulzig van de moedermelk die ze voorgeschoteld kregen. De vrouwen keken elkaar aan, en lachten.

Het waren heel gezonde kinderen, die veel speelden en leerden met de natuur om te gaan. Er waren lessen die ze moesten volgen van hun moeders, maar ze deden alles samen. Erica was een serieus kind. Ze was heel nieuwsgierig naar alles in het oerwoud en de werking van planten. Lena was haar beste vriendin, en een stuk speelser. De lessen vond ze belangrijk en ze volgde ze ook, maar liever speelde ze tussen de bomen met Erica. Die mocht dan serieus zijn, maar ze hield net zoveel van spelen als Lena. Allebei wachtten ze op die ene speciale dag. Hun tiende verjaardag. Dat was de dag, zo vertelden hun moeders, dat ze hun innerlijk dier zouden krijgen. Die avond werd met een groot feest gevierd. Erica en Lena vonden het veel te lang duren. Op de dag van hun negende verjaardag zei Erica triest: “Nou moet ik nog een heel jaar wachten tot ik eindelijk echt lid van de stam ben.” Zij en Lena hadden elkaar wijsgemaakt dat je, als je stout was, uit de stam weggestuurd werd als je nog geen innerlijk dier had, dan hoorde je er nog niet bij. Hun moeders keken elkaar verbaasd aan na de opmerking van het meisje, en begonnen keihard te lachen. Erica en Lena begrepen er niets van. Waarom lachen als ze er nog steeds niet bij hoorden? Nog steeds lachend vertelde Lena’s moeder dat er helemaal geen regel bestond dat je er nog niet bij hoorde zonder totemdier, zoals zij het noemde. Opgelucht haalden de meisjes adem, en liepen samen naar het buffet dat voor hun verjaardag gemaakt was.

Eindelijk brak de dag aan van hun tiende verjaardag, na heel wat jaren te moeten wachten. Erica stond zoals gewoonlijk vroeg op en rende naar het lemen hutje naast de hare. Daar lag Lena naast haar moeder te slapen, op een matje van hooi en stro dat ze zelf had gevlochten. De muren waren net als in haar eigen hut bruinig met takjes erdoorheen, en een klein beetje stro zat er vaak ook in. Dat verstevigde, wist Erica intussen. Er stond een klein tafeltje in het midden van het huisje. Hij was van een oude stronk gemaakt die ze uitgegraven hadden en daarna tot tafel bewerkt hadden. Er waren geen stoelen, alleen rieten matjes om op te zitten. Die zorgden tegelijkertijd dat er niet teveel etensresten op de grond kwamen. Erica liep langzaam naar Lena toe, zo zachtjes als ze maar kon. Die merkte niks en sliep rustig door. Ineens zat ze bovenop Lena, en gilde in haar oor om haar wakker te krijgen. “Het is zover,” juichte ze hard. “Vandaag zijn we tien jaar!” Lena had haar ogen nauwelijks geopend en wilde bijna chagrijnige opmerkingen maken, toen tot haar doordrong wat Erica gezegd had. Binnen twee tellen stond ze naast haar matje met Erica in het rond te springen.
Nadat ze zich beiden hadden aangekleed liepen ze hand in hand naar buiten. Het was een mooie dag. De zon scheen, er was geen regen op komst en er was een goede oogst, dus veel te eten. De andere dorpelingen zaten al buiten op de meisjes te wachten. Een tiende verjaardag was altijd een extra speciale dag. Dan kregen de kinderen de grote gave van Moeder Natuur, de kracht om zichzelf in hun innerlijk dier te veranderen. Erica stelde zich voor wat voor dier zij zou kunnen worden. Ze was lenig, en hield van klimmen. Misschien een aap of zo. Wat Lena voor dier zou hebben wist ze al bijna zeker. Een hondachtige. Zo trouw aan haar vrienden, zo haar best doen het anderen naar de zin te maken. Erica vond het ook lekker om af en toe alleen te zijn, maar Lena moest altijd gezelschap hebben van een ander, wat meestal haar beste vriendin was.
Iedereen feliciteerde de meisjes met hun tiende verjaardag. Toen werden ze geblinddoekt en werden ze meegenomen naar de rand van het dorp. Erica was benieuwd wat er zou gaan gebeuren, wat hun cadeau was. De blinddoeken gingen af en ze bleek voor een nieuw hutje te staan. Binnen lagen twee matjes en een stapel vers fruit. Hier kon ze samenwonen met haar vriendin, werd haar verteld. De eerste transformatie mocht alleen gezien worden door de mensen die het zelf ook meemaakten. Meestal betekende dat, dat ze het alleen moesten ondergaan. Het was een geluk dat Erica en Lena op dezelfde dag geboren waren, dan hoefden ze niet gescheiden te worden. “Wat een mooi huis,” riep Lena naast haar. Erica grijnsde. Lena zei gewoon direct wat in haar opkwam, terwijl zij er altijd even over nadacht.
Ze pakte Lena’s hand en trok haar mee naar binnen, om de binnenkant eens te bekijken. Zodra ze binnen was merkte ze dat al haar spullen er al lagen, op de plekken waar ze eerst ook lagen in haar oude huis. Meteen voelde het nog meer als haar eigen huis. Naast haar zag Erica dat Lena meteen op onderzoek was uitgegaan in de hut. Haar beste vriendin rende van de ene naar de andere kant, terwijl ze alles oppakte en teruglegde. Telkens werd haar grijns groter. Erica zelf liep naar de slaapmatjes in de hoek en keek naar hoe die gemaakt waren. Zo te zien waren die niet door zomaar iemand gemaakt, er was maar één iemand in het hele dorp die zo netjes kon grasvlechten. Geen sprietje zat verkeerd. Ze rende naar buiten en vloog de moeder van Lena om de hals. “Dank je, dank je, dank je,” zei ze door het dolle heen. “Graag gedaan,” zei de vrouw glimlachend. “Ik mag mijn favoriete meisjes wel wat verwennen vond ik. Je weet dat ik je zie als mijn eigen kind.” Erica knikte opgewonden, en rende terug naar binnen om verder de hut te bekijken.