Twee felgroene ogen keken door een spleet tussen twee stenen. Een serieuze blik zat diep geworteld in die ogen, die wantrouwend de spleet inspecteerden. Hij mocht niet te groot zijn, dan was er kans dat de hele ruïne in zou storten, bovenop de Fera die bij hem wilden horen. En dat was niet echt wat hij wilde laten gebeuren. De witte Lupus keek weg van de spleet en deed een paar stappen achteruit. Zo had hij het beste uitzicht op het geheel. Alle muren stonden nog overeind, al zaten er wel gaten in. Stenen die eruit gevallen waren, of die zo beschadigd waren dat er alleen nog een laagje poeder op de lege plek lag. De openingen voor de deuren waren vreemd genoeg nog intact, alsof die altijd met zorg zijn behandeld. Er zat een toren aan de zuidkant van de kerk, waarvan Blyth wist dat er een trap in zat. De trap was gevaarlijk jammer genoeg, dus die moest hij nog afsluiten. Voorzichtig had hij er stappen op gezet, en voelde hoe de stenen waaruit hij was opgebouwd begonnen te wiebelen. Als daar jonkies overheen liepen… Hij moest niet denken aan de gevolgen ervan. Aan de oostkant zat de ingang: Een grote poort waarin twee halfvergane deuren hingen. Ook die moest hij nog eraf halen. Voor hem, of de plek had het geen nut maar het kon toch een gevaar opleveren. De noordkant had de minste beschadigingen, en een groot en hoog raam. Er zat nog getint glas in, wat een mooi effect op zou leveren als er zon doorheen zou komen. Het hele geheel was overwoekerd door klimop, duidelijk een teken van verwaarlozing. Maar eigenlijk, wilde hij het er niet afhalen. Het zou de magie van de plek wegjagen. De sfeer was intens, alsof de oude kerk dit als doel had sinds het gebouwd was.
Nu, het was tijd om de trap te blokkeren en de deuren naar beneden te halen. Blyth liep in rustige passen weg van de plek waar hij stond, de noordkant, naar de grote deuren van de oostkant. Ze hingen scheef in hun scharnieren, het hout was half verrot en leek het niet veel langer meer te houden. De Lupus sloot zijn ogen en concentreerde zich diep. Toen hij zijn ogen opende, waren ze van felgroen naar grijs veranderd. In opperste concentratie ging hij op zijn achterpoten staan en bewoog zijn voorpoten langzaam heen en weer. Een klein stroompje wind bewoog mee met zijn beweging, en het groeide langzaam. Het werd een sterke windvlaag. De beweging veranderde, en verplaatste zich in de richting van de houten deuren, en door zijn poten omhoog te bewegen werden ze uit hun scharnieren gelift en op de grond gelegd. Zo, dat was geregeld. Nu de trap nog.
[Alleen Fera die hierin willen]
vr dec 10, 2010 11:07 am