I've Lost Them...

Bang keek de cheetah om zich heen. Waar waren zijn ouders? Waar was zijn moeder, zijn vader… Zijn broers en zussen? Hij was iedereen kwijt geraakt. In die sneeuw… Sneeuwstorm. Hij was achtergeraakt. Hij was altijd al de zwakste geweest van zijn broers en zussen, de kleinste. Met zijn grote zwarte poelen van een ogen keek hij om zich heen. Hij was gewoon op goed geluk doorgelopen, hopend dat hij zijn familie achterna ging. Maar nu was hij ze kwijt, en er was maar een kleine kans dat hij ze terug zou vinden. Hij had net pas leren jagen… En je kon niet echt zeggen dat hij er veel talent voor had. Bovendien was het ook nog eens winter, waardoor het weinig prooi te vinden viel. Met moeite zijn poten voorslepend liep het welpje doelloos in het rond. Hij was nu wel al in een warmer gebied, waar niet echt veel sneeuw te bekennen viel. Zijn ouders leden een soort leven van nomaden. Ze reisden hun hele leven door, wetende dat het misschien gevaarlijk kon zijn voor hun welpen. Maar toch deden ze het. En daarom was hij ze nu kwijt. Omdat ze zo nodig moesten blijven reizen. Zijn ogen, nog vochtiger dan normaal, stonden glazig. Zijn oren hingen naar beneden. En hij wist eigenlijk niet echt wat hij moest doen.

Zijn poten brachten hem naar een stand. Met wit zand. Eventjes verstijfde het welpje, door de pracht van het strand. De machtige golven, die zichzelf kapot sloegen op het zand en soms een rots. Een prachtig schouwspel van de natuur, vond hij dan. Hij hapte één keer naar adem. Het water maakte hem dorstig, maar zijn ouders hadden hem geleerd nooit water van de zee te drinken; daar kwamen alleen maar slechte dingen van. Vol verlangen keek hij eventjes naar het water, hij wou graag eventjes wat fris hebben… Iets dat zijn keeltje zou verkoelen. Een zucht verliet zijn mond, ach… Hij was zijn familie kwijt, dus wat had het nog voor zin? Hij zou het niet alleen redden, dat was zeker. Misschien zou hij wel gewoon sterven van uitdroging. Of verhongerde hij, dat was ook nog een optie. Wat deed je eraan? Niets. Helemaal niets. Dat was nou de harde buitenwereld. Het leven, je lot… Je kon er niets aan veranderen. Het werd aan je gegeven, zonder dat je het door had, en je moest er maar wat van proberen te maken. Het proberen te waarderen. Het kleine welpje was in gedachtes weg gezonken, maar wanneer hij iets hoorde schoten zijn oren fier naar voren en draaide hij hoofd met een ruk richting de plek waar het vandaan kwam. Zijn ogen waren wijd opengesperd, gevuld met angst. Wat als er dadelijk iemand kwam die hem iets wou aandoen? Hij was jong en klein, en bovenal niet instaat om zichzelf te beschermen.

{ Argh, Flutpost D:
But Feel Free To Post (; }

Vier massieve poten duwde het zand met zijn dunne laag poedersneeuw diep naar beneden en liet een grote afdruk achter van zijn poot. De afdruk was nog diep maar werd snel weer opgevuld door het water dat op kwam. Het zou bijna vloed worden dat wist hij zeker, hij liep hij al vanaf 's morgens vroeg tijdens eb hier te rennen. Nu rende hij nog steeds, natuurlijk niet constant, soms moest hij even een korte pauze houden of hij ging op looppas verder. Even een bad nemen in het zoutige water, al moest hij zeggen dat hij meer had met het zoete water iets verderop. Daar had hij ook een minuut of vijf gerust en gedronken voordat hij weer verder ging. Tijgers konden nooit erg lang rennen, juist daarom vond hij het wel een uitdaging om hard te lopen. Nou hij had een langzame vooruitgang, maar beter dan niks. Hij kon nu al langer rennen dan andere tijgers van nature toen de mensen de aarde nog bewandelden, voor hun de eerste Dimensie. Zijn roze tong hing lang uit zijn bek en zijn witte met zwarte gestreepte pels voelde zich nog wat vochtig van het water en het zweet. Het strand was prachtig, een strand waar je over droomde in je slaap of gewoon op straat. Zelf was hij een dromer maar ook een tacticus en strategist. Ook was hij dol op zwemmen, maar niet in dit water. Het zoutige water was vreselijk voor zijn pels en het deed zeer aan zijn ogen als het water er maar een beetje in kwam. Een klein ding doorbrak het patroon van het strand en het viel dan ook gelijk op voor de scherpe witte ogen van de tijger. Hij stopte voor het ding en zag dat het een cheeta moest zijn. Hij leek nog niet zo oud, want hij was behoorlijk klein. De witte tijger keek onderzoekend naar de kleine cheeta en hij boog zijn kop wat. Zijn grijs witte ogen staarde naar de diepe zwarte poelen van de cheeta. Zijn zwarte neus snoof de geur op van het beestje en probeerde hem te achterhalen. Maar zoals verwacht wist hij niet welke geuren en van wie hij ze rook. Al nam hij die wel allemaal in zich op, wie weet kon hij er ooit een naam achter plakken. Zijn lange witte staart zwaaide rustig heen en weer. Met een snelle lik over zijn lippen om het droge weg te halen hief hij zijn kop weer op en liet zijn achterste in het zand ploffen. Zijn kop draaide zich van links naar rechts, kijkend naar de ouders van dit ding en waar die zou zijn. Desnoods zocht hij naar mogelijke leeftijdsgenootjes, misschien was hij wel zwemmen. Al leek hem dat stug in de kou en de zee was nog kouder dan op het land. 'He cheeta, wat doe jij hier in je eentje?' Vroeg hij vriendelijk. Zijn lange staart lag nonchalant naast zijn poten en hij wachtte rustig op een antwoord.

Zwarte lijnen werden zichtbaar in de verte. Het duurde een tijdje voordat hij de contouren van de witte tijger kon onderscheiden van het witte zand, dat bedekt was met een dun laagje sneeuw. Met nog steeds grote ogen gevuld met angst keek hij toe hoe de grote katachtige dichterbij kwam. Hij kon nu nog wegrennen… Hij kon gemakkelijk een sprintje trekken, hij wat een cheetah, een van de snelste dieren. Of was hij het snelste dier? Dat deed er nu niet toe. Maar hij voelde zich verstijfd, verlamd, was te bang om te bewegen. Hij wist dat de tijger hem nooit zou kunnen bijhouden, zijn top snelheid viel moeilijk te evenaren. Maar er kwam bij kijken dat hij daarna moe was en zijn sprintje maar voor een paar tellen kon aanhouden; hij was nog jong. En hij moest zijn conditie nog trainen. Bang zette het welpje een paar stapjes achteruit, wanneer de tijger halt hield. Precies voor hem. Hij – met zijn zandkleurige vacht, met hier en daar wat verdwaalde zwarte stippen – viel wel op, tot tegenoverstelling van de spierwitte tijger. Waarvan je alleen zijn diep zwarte strepen zou kunnen onderscheiden van het on doorbroken wit in de verte.
Hij had zijn zwarte ogen strak op de grond gericht, te bang om het dier voor hem aan te kijken. Zenuwachtig trok hij met zijn pluizige oortje. Hij voelde de blik van de tijger op hem gericht staan, hoe hij hem bekeek. Het brandde. Wanneer hij durfde zijn ogen op te slaan ontmoette hij de witte ogen van de tijger, die hem vasthielden. Een doffe klap klonk wanneer de tijger zijn achterste op het zand liet vallen, om zo te gaan zitten. Het kleintje had nog steeds zijn blik strak op hem gericht, nu te bang om weg te kijken. De tijger leek iets te zoeken. Waarschijnlijk zijn familie, althans dat gokte hij simpelweg. Maar wie zou dat niet doen? Als je een welpje, helemaal alleen, ergens vond. Een welpje betekende meestal dat er anderen in de buurt waren; broers en zussen, moeder en vader. Maar in zijn geval waren ze er geen van beiden.

‘Hé cheeta, wat doe jij hier in je eentje?’ doorbrak de vriendelijke stem van de tijger zijn gedachtes. Met een ruk keek het welpje op. ‘Ik… Ik…’ begon hij stamelend. Meer woorden kreeg hij op het moment eigenlijk niet over zijn lippen. De stem van de tijger klonk erg vriendelijk, maar alsnog vertrouwde hij de boel niet. Hij was bang en alleen. ‘Ik…’ deed hij opnieuw een poging om het uit te leggen. ‘Ik ben mijn ouders kwijt…’ sprak hij zachtjes, terwijl zijn oren gelijk helemaal naar beneden zakten bij het onthullen hiervan. Hij liet zijn blik afdwalen naar beneden, naar de grond. Met glazige ogen bleef hij daar naar staren, de wereld om zich heen een beetje vergeten. Hij was verdrietig, erg verdrietig - en dat zou hij ook wel een tijdje blijven -. Om het feit dat hij zijn familie waarschijnlijk wel nooit meer terug zou zien…

Hij voelde hoe zijn borstkas nog redelijk snel omhoog en naar beneden ging. Rennen was vermoeiend en hij was een beetje buiten adem, nu hij zo zat en naar zijn eigen ademhaling kon luisteren viel het hem pas op dat hij zo snel ademde. De witte wolkjes condens waren dan ook redelijk groot. Het kleintje was duidelijk alleen, behalve hij en de kleine cheeta waren er geen andere wezens op dit strand - de meeuwen die aan het krijsen waren telde hij maar niet mee.- Langzamerhand kreeg hij zijn ademhaling weer onder controle en klapte hij zijn bek dicht. De Cheeta leek nogal angstig, niet dat hij dat kwalijk nam van het kleintje. Het was best logisch dat hij bang was voor hem, hij was tenslotte groter en ouder. En zijn tanden waren ook een stuk groter en scherper dan die babytandjes die toch ook redelijk scherp waren maar niet scherp genoeg om door zijn pels te boren, dat schatte hij dan. Hij vroeg zich af hoe hij de Cheeta op zijn gemak kon stellen zonder dat hij meteen de benen nam. Al zou dat niet lang duren, het was nog een jonkie. Cheeta's waren wel snel maar iedereen bereikte ooit hun limit. Deze zal het vast niet erg lang uithouden, waarschijnlijk niet minder dan een minuut. Zijn ogen gingen weer vragend naar de Cheeta en keken geboeid naar de zwarte stipjes op de zandkleurige vacht. Hij had altijd gedacht dat Cheeta's veel meer stippen hadden, misschien kwamen ze erbij met de jaren, want dit jong had er nog niet zo veel. Om maar iets te doen liet hij een warme glimlach over zijn gezicht glijden terwijl hij zich probeerde te herinneren hoe zijn moeder hem altijd wist uit te lokken als hij bang of schuw was. Tot zijn teleurstelling, al had hij het wel verwacht, kon hij niks voor geest halen. Slechts vage onheldere herinneringen. Jaren geleden moest het zijn dat hij zijn vader of moeder had herkent, misschien was hij ze wel ooit voorbij gelopen zonder het te weten. De gedachten was frustrerend en daarom dacht hij er niet aan. Altijd had hij gehoopt zijn ouders te vinden doordat ze zijn kettinkje zouden herkennen. Helaas was dit nog steeds niet gebeurd maar hij had geduld en hoop. Daar zou hij het nu mee moeten doen. Nu eerst deze Cheeta helpen. Dat hij zijn ouders was verloren mocht iemand anders niet ook overkomen. Dat was uitgesloten voor hem, of hij moest pleegouders voor hem vinden die hij ook mocht en waar hij mee instemden. Een stotterende iets hoge welpen stem doorbrak zijn gedachten en deed hem weer opkijken. Zijn ogen die wat treurig waren geworden door zijn eigen zoektocht naar zijn ouders verdween nu en maakte plaats voor medeleven. 'Wil je dat ik help om ze te zoeken? Met z'n tweeën zoeken is meestal sneller dan in je eentje.' Stelde hij vriendelijk voor. Misschien zou de welp wat minder angstig voor hem worden als hij er van was verzekerd dat hij zijn scherpe tanden en klauwen niet zou gebruiken, of een scherpe tong.