My feelings say that i am sad.

['T liefst een mede katachtige ;D]

'Mama?' Saria, en jong cheetah'tje keek met angstige oogjes rond. 'Waar ben je?' Ze rende rond op zoek naar haar moeder. Ze waren gaan lopen langs de horizon, maar ze was vedwenen. In de verte zag ze plots een zwart liggaam liggen, ze rende er snel naar toe, en ze zag al gauw dat het haar moeder was. Tranen gleden over de wangen van Saria. 'MAMA!' Ze drukte haar kop onder de poten van haar moeder en bleef daar liggen. 'H-hoe kon dit gebeuren?' Ze stotterde van verdriet en bleef liggen waar ze lag. 'Kom terug, mama! Kom terug, pleas?' Haar ogen stroomde van het huilen. Waarom? Ze wilde het weten, waarom dit gebeurd was. Ze rook bloed. Ze keek op en zag toen bloed vlekken op haar vacht en een peil in haar zij. Wat was dit? 'Ieman, help! Iemand?' Ze riep om hulp, iemand die haar kon helpen, met leven, en er achter komen wat dat was, ze was immers nog maar een half jaar. Ze stond op en gaf haar moeder no een laatste lik, toen rende ze er bij weg, met haar zwevende krachten kwam ze snel voor uit. Dat was handig, maar de rest moest ze nog leren uit haar instict.

(Ben ik goed genoeg?)

Ze had last van herineeringen gehad en was gaan rennen. Ze had vier dagen achter elkaar doorgerend met enkele pauzes en nu stond ze weer even uit te hijgen. Ze rook in de lucht en rook een geur van dood. Ze liep in de richting van de geur en zag een cheetah liggen. Ze zag de pijl die in de zij zat en keek in de richting waar de pijl vandaan moest zijn gekomen. Ze zou er achteraan gaan dat wist ze zeker, maar nu viel haar oog op de buik van de cheetah. Ze zoogde een welp en die was nergens te zien. Ze moest eerst die welp vinden voordat ze achter de dader aan zou gaan. Ze zag de pootafdrukken van een klein dier die op een cheetah leken en volgde de sporen. Na een paar meter verdwenen de afdrukken, maar de geur bleef. Ze begon te rennen in de richting. Het duurde nog wel zeker een uur voordat ze het zag. Het lag op de grond en ze hoopte dat het niet was gestorven. Ze stopte vlakbij het diertje en bracht haar kop naar die van het kleine diertje. Het diertje ademde, maar was erg koud. Daar kon zij gelukkig wat aan veranderen. Ze nam het diertje in haar bek en bracht het naar een plek uit de wind. Daar ging Aurora liggen en legde de kleine cheetah bij haar buik om haar warm te kunnen houden. Ze verwarmde de cheetah met haar kracht, maar merkte dat het wel minder was dan normaal. Dat kwam door het geren wat ze had gedaan en nu keek ze pas om zich heen waar ze was beland. Als goed is was dit de eindeloze horizon. 'Heey kleintje, word eens wakker.', zei ze zacht om het kleine diertje niet te laten schrikken.

[Jah hoor]

'Heey kleintje, word eens wakker.', zei een leeuwin zacht. Saria opende haar oogjes, en keek recht in die van een leeuwin, die haar blijk baar had gedragen, had zei haar meoder dood zien liggen. 'W-wie ben jij?' Zei ze met een klein angtig blikje. Veel boeide haar nu neit, nee ze was ahar moeder kwijt, en haar zusjes en broertjes waren weg gelopen. Waarom? Dat wist ze niet. Saria was het kleinste welpje van eht nest, en ook als laatste geboren. De leeuwin had haar warm gemaakt. Was zij een vuur soort, haar moeder was een water soort, en zij zelf een wind. Dat paste ook goed bij haar, want ondanks dat zij de jongste van eht nest was, was zij als nog wel het snelste. Naja, eigenlijk was zei haar moeders laatste nest, naja nest, laatste welp. Die anderen waren van het zelfde element, en dat was ook vuur. Nee, zei was een wind welpje, en daar was ze blij mee, ze kon eigenlijk wel emt alle elementen over weg, naja, dat vond zij. 'I-ik ben Saria' stelde ze zig zelf voor. 'Mijn-mijn moeder is gedood' zei ze toen. Ze wist neit waar door, en ook niet waarom. Maar haar ogen stonden alleen maar glazig, glazig van verdriet en pijn.

Ze zag dat de oogjes van het diertje langzaam open gingen. Ze zag de angstige blik in de ogen en ze opende haar eigen ogen. Ze kon er niets aandoen, want ze wilde het diertje geruststellen. Haar blauwe ogen boorden in de ogen van de cheeta en vertelden haar dat ze niet bang hoefde te zijn. 'Mijn naam is Aurora mane Sol. Ik vond je een stukje verderop en heb je hiernaartoe gebracht.', zei ze zacht en met haar warme stem. Alles wat ze deed was om de kleine cheeta gerust te stellen en ze sloot haar ogen weer op haar normale niveau. Even kwam er een harde kille blik over het gezicht van de leeuwin toen ze de woorden van Saria hoorde. 'Inderdaad. Het spijt me meisje. Ik vond haar een uurtje terug. Vermoord door een lafhartig dier.', zei ze. 'Weet je wat er is gebeurd, Saria?', vroeg ze haar toen. Het welpje was gevlucht en had misschien wat gezien dat haar zou kunnen helpen.

De vel blauwe ogen van de Leeuwing boorden in de ogen van Saria, en zeiden dat ze neit bang hoefden te zijn. Maar toch, Saria keek angstig. 'Mijn naam is Aurora mane Sol. Ik vond je een stukje verderop en heb je hiernaartoe gebracht.', zei de leeuwin zacht. Toen ze vertelde over haar moeder, keek de leeuwin kil en hard en zei, 'Inderdaad. Het spijt me meisje. Ik vond haar een uurtje terug. Vermoord door een lafhartig dier'. Saria knikte. 'Wie dat g-gedaan heeft moet d-dood!' Zei ze kil en hard. 'Weet je wat er is gebeurd, Saria?', vroeg Aurora. Saria knikte. 'Een beedje, ik weet nog dat mijn moeder was gaan jagen, maar-maar toen toen ging ik haar zoeken', Saria zweeg even. 'Na een poosje', ze zweeg weer. 'Na een poosje vond ik haar d-dood', nu was Saria helemaal stil. Ze wist niet wat ze nu moest, ze was nu een wees, en ze kon nu niks, helemaal niks!

(Sorry voor ubber korte post)

(Maakt niet uit.)

Aurora knikte. Ze had ook achter de moordenaar aan willen gaan, maar toen had ze het spoor van Saria geroken en ze vond een welp iets belangrijker dan een moordenaar te pakken krijgen. Misschien een soort van moederinstinct, maar ze kon het gewoon niet. Ze gaf de kleine cheetah een lik over haar kop. 'Rustig maar. Ik ben er nu.', suste ze. Ze had wel gezien dat de cheetah van te voren had gevochten. 'Weet je wat ik denk dat er gebeurd is, Saria?', zei ze zacht en wachtte tot het kleintje haar aankeek. 'Ik denk dat jouw moeder iemand is tegengekomen die haar heeft uitgedaagd en die heeft ze verslagen. Daarna is ze verder gegaan, maar de uitdager was zo ontzettend laf dat hij je moeder heeft neergeschoten. Jouw mama heeft jou verdedigd en ervoor gezorgd dat jij veilig was en daarom is ze neergeschoten.' Aurora slikte even. Zij was 8 jaar geleden haar ouders kwijtgeraakt en zij kon er ook nog niet aan wennen. Voor deze welp was het nog veel erger. 'Jouw mama was een heldin en is nu boven in de hemel. Daar zit ze nu waarschijnlijk naast mijn mama en kijken ze samen naar ons en hopen dat het goed met ons gaat.' Aurora wist niet precies wat ze moest zeggen dus zij ze wat er in haar hart zat en wat zij had willen horen toen haar ouders waren gestorven om haar te beschermen.

'Rustig maar. Ik ben er nu.', Suste Aurora. 'W-wat meot ik nu? I-ik ben nu wees', stamelde ze. 'Ik denk dat jouw moeder iemand is tegengekomen die haar heeft uitgedaagd en die heeft ze verslagen. Daarna is ze verder gegaan, maar de uitdager was zo ontzettend laf dat hij je moeder heeft neergeschoten. Jouw mama heeft jou verdedigd en ervoor gezorgd dat jij veilig was en daarom is ze neergeschoten.' Beantwoorde Aurora op haar verhaal. 'M-mijn mama was de b-berste!' Zei ze toen. 'Z-zei is met e-eer dood gegaan! I-in een g-gevecht', zei ze moedig. 'Jouw mama was een heldin en is nu boven in de hemel. Daar zit ze nu waarschijnlijk naast mijn mama en kijken ze samen naar ons en hopen dat het goed met ons gaat.' Haar meoder ook? 'J-ja, en dan helpen ze ons met overleven', zei ze er na. 'M-maar j-joun moeder ook?' Vroeg ze. Saria miste haar moeder vreselijk, en nu moest ze zelf over leven, of dat ging lukken? Maar wie moest haar trainen tot een sterke Cheetah? Wie of wat? Zalde Aurora dat zijn? Stiekem hoopte ze van wel, zij eheft tenslotte haar geholpen, en later als ze wat sterker was, zou ze de dader vinden, ze wist de geur nog, en die zou ze nooit vergeten!

Ze knikte Saria toe. 'Ja. Dan helpen ze ons met overleven.', zei ze kalm. Ze straalde nog steeds warmte uit om het kleine welpje warm te houden en legde haar hoofd even op de grond. Ze had niet weg moeten lopen van haar problemen, maar ze had dan ook niet verwacht dat ze zo'n droom/visioen zou krijgen. Haar eerste gedachte was dat ze weg moest en dat deed ze dan ook meteen. 'Ja, mijn ouders zijn 8 jaar geleden gedood zodat ik kon vluchten. Weet je, mijn vader zocht altijd naar iets en daar waren de Wanderers het niet mee eens. Hij had al vaker tegen ze gevochten, maar die dag kwamen ze met een overmacht en hebben mijn ouders verteld dat ik moest vluchten. Sinds die dag heb ik ze nooit meer gezien, maar ik weet dat ze daarboven zijn en naar me kijken.', zei ze met een iets zachtere stem. Het was voor haar nog steeds niet makkelijk om er over te praten, maar dat was het enige wat ze nog kon doen. Ze kon hen niet meer zien, behalve in haar herinneringen. 'Maar kleintje, we kunnen hier niet blijven. Wat dacht je ervan om mee terug te gaan naar de bewoonde wereld? Daar wordt binnenkort ook een kerstdiner gegeven en dan kunnen we eens kijken of die moordenaar daar misschien rondloopt. Dan zal ik er eens een hartig woordje meespreken.', zei ze kalm. Ze had wel een flauw idee wat ze ging doen als ze dat dier tegen zou komen, maar of dat zo verstandig was op het Kerstdiner dat wist ze niet.

'Ja, mijn ouders zijn 8 jaar geleden gedood zodat ik kon vluchten. Weet je, mijn vader zocht altijd naar iets en daar waren de Wanderers het niet mee eens. Hij had al vaker tegen ze gevochten, maar die dag kwamen ze met een overmacht en hebben mijn ouders verteld dat ik moest vluchten. Sinds die dag heb ik ze nooit meer gezien, maar ik weet dat ze daarboven zijn en naar me kijken', Zei Aurora. 'Maar hoe weet je dan echt zeker dat ze dood zijn?' Vroeg Saria. 'Maar kleintje, we kunnen hier niet blijven. Wat dacht je ervan om mee terug te gaan naar de bewoonde wereld? Daar wordt binnenkort ook een kerstdiner gegeven en dan kunnen we eens kijken of die moordenaar daar misschien rondloopt. Dan zal ik er eens een hartig woordje meespreken.', zei Aurora. 'En dan doden we de moordenaar!' Zei ze kil. Saria's droom was nu die moorde naar vinden en doden! Doden! Doden! Hoe dan ook! Die moorde naar moest dood! Een langzame dood! Een pijnlijke dood! Een dood daar je je helemaal bij uit kan leven! Zo'n dood!

'Hoe ik zeker weet dat ze dood zijn?', mompelde ze voor zichzelf. Ze rende maar door en door en 's avonds kon ze niet meer. Ze verstopte zich in een grot die niet zichtbaar was en waar je alleen kon komen als je het kende. Ze hoopte dat de anderen het niet zouden weten. Die nacht zag ze hen voorbij stormen en wist dat haar ouders gefaald hadden. Ze hadden de overmacht niet neer kunnen slaan en waren dapper gestorven. Dat was ook de manier waarop ze dood hadden mogen gaan. Ze hief haar kop iets om de cheeta aan te kijken. 'Ik heb de overmacht gezien waartegen ze vochten voordat ik vluchtte en die nacht zag ik ze voorbij komen. Mijn ouders hebben ze dus niet tegen kunnen houden.', zei ze zacht. Ze legde haar kop weer neer, maar sprong op toen ze de toon van de welp hoorde. Het was logisch dat de welp de moordenaar haatte, maar dit ging te ver. Ze wist wat ze dacht, want zij had precies hetzelfde doorgemaakt en moest het haar duidelijk maken. Ze ging recht tegenover haar zitten en keek haar aan. 'Saria. Als het moet dan doden we de moordenaar, maar ga niet zo denken. Je moet jezelf niet verlagen tot het niveau van de moordenaar anders ben je geen haar beter.', zei ze en er schitterde een traan in haar ooghoek. 'Mijn moeder heeft me van te voren gezegd dat ik me nooit moest verlagen, maar er altijd boven moet staan, want als zij eenmaal zo'n daad hebben begaan kunnen ze nooit meer trots zijn en ik zal altijd trots zijn. Trots op wie ik ben en wat ik ga doen. Oh ja, ik heb verkeerde keuzes gemaakt, maar ik heb me nooit verlaagd. Zelfs als je moet vluchten of moet verstoppen kan dat een trotse zaak zijn. Zolang je jezelf maar niet hebt verlaagd.', zei ze streng en zuchtte even. Ze plofte weer neer. 'Kom maar hier dan warm ik je nog even op.'