Outside

''...Lloro por ti
Soñando que lo nuestro tiene algun remedio
Lloro por ti
Es que no hay forma de olvidarme de tus besos
Por que no dejo de pensar cuanto te quiero
Lloro por ti...''

De zuivere, energieke klanken van Serena zorgden ervoor dat ze het liedje helemaal eigen maakte en er een andere draai aangaf dan het origineel had. Haar ogen schitterden van plezier en met genoegen keken haar diepbruine ogen naar de zaal voor haar die uitbundig klapten en joelde én nog niet wisten wat komen ging. Serena's mondhoeken schoten ietwat geamuseerd omhoog en ze maakte een diepe buiging maar veerde niet terug. De lichte doofden en de zaal viel stil...

Alles werd voor een moment in duisternis gehuld en met moeite kon de sluwe vrouwelijke vos een grinnik onderdrukken. Vanavond was een deel van de buit voor haar, ze vermoedde dat ze zelf uit wat aangename dingen mocht kiezen maar met een tijdelijke baas wist je het nooit. Morgen was ze namelijk alweer vertrokken, misschien zodadelijk zelfs? Serena draaide zich om en wierp een laatste blik op het in duister gehulde publiek. Het publiek dat zojuist nu beroofd werd. Ach, zij had er geen last van dat andere mensen eigendommen verloren. Een grinnik ontsnapte uit haar keel waarna ze elegant en geruisloos van het podium afsprong. ''Buen rendimiento, señorita Serena,'' fluisterde een mannelijke stem tegen de elegante vos. Serena ontblootte haar tanden in een stralende glimlach waarna ze om het persoon heenliep. ''Usted también,'' zei ze op een verleidelijke toon terug waarna ze aanstalte maakte om naar de achteruitgang te gaan voordat het gegil van het publiek zou beginnen. Helaas, net toen Serena haar poot waar de dure armband omheen zat gebonden op de deurkruk legde brak een gegil uit. Oorverdovend en woest. Tja, waarschijnlijk zou zij ook boos zijn als ze voelde dat er iets van haar lijf werd gestolen. Serena zuchtte dramatisch en opende de deur op een kier. Zo kon zij er net doorheen en verlichtte de maan de duisternis in de bar niet en konden de dieven hun werk doen... Ach, je moest toch ergens je brood mee verdienen? Al helemaal als je geen vaste baan had en de hele wereld in je eentje afreizde zonder altijd geld te hebben... Serena knipperde met haar ogen, dat hielp haar altijd om uit haar gedachten te ontwaken. Zo ook nu. Ze knikte haast onmerkbaar en liep met een ritmisch zwiepende staart over de straat heen. Ze zag er nog steeds elegant uit, als een Lady uit de hogere kringen terwijl de jonge vos dat niet was. Ze was alles behalve dat... Na nog een paar stappen besloot Serena dat ze genoeg had gelopen en stapte ze op een muurtje af waar ze nonchalant met haar schouders tegenaan ging rusten. Haar ogen waren ten hemel geslagen en bestudeerde de maan die in de hemel getekend leek te staan nauwkeurig. Ze kreeg er zin van om iets te schilderen. Haar oren draaide enthousiast naar voren bij de gedachte dat ze binnenkort weer iets zou gaan schilderen. Ze schilderde het liefst wanneer de zon het hoogst stond, dus zou ze morgen gaan schilderen. Kalm sloot ze haar ogen, zoveel mogelijk proberend niet aan schilderen te denken omdat ze anders te ongeduldig zou worden...


~Open voor iedereen! (:

---

Askari klapte luid toen de moervos haar laatste woorden zong. Vanaf het begin tot aan het eind had hij op het puntje van zijn stoel naar haar geluisterd. Een grote glimlach stond op zijn gezicht. De lichten in de zaal doofden en daarmee verdween zijn zicht op de rode moervos die zojuist haar lied uit had gezongen en daarna een diepe buiging had gemaakt. Tevreden stond Askari op van zijn plek. Het duurde een tijdje voor hij de zaal uit was vanwege de drukte in de gigantische masssa. Er waren duidelijk veel anderen op het optreden van de moervos afgekomen. Het was ook de moeite en de Yera's waard geweest. Nou ja, het waren alle Yera's die hij bij zich had. De eerste keer dat hij dit theater had bezocht, waren alle Yera's die hij bij zich had hem afgenomen. Dit keer was hij erop voorbereid en had enkel genoeg geld meegenomen voor de entree. Wat geld voor iets te eten en drinken had er eigenlijk ook wel afgekund, hij rammelde. Maar ja, beter dat hij langer moest wachten op wat eten dan dat hij straks al zijn geld kwijt zou zijn. Hij was blij dat hij de boerderij had verruild voor dit. Een bruisend leven vol verschil. Op de boerderij was elke dag hetzelfde, en het was alles behalve leuk. Hij was geboren in een klein dorp waar hij met zijn ouders, broer en zusjes leefde. Kort na zijn geboorte stierven beide ouders bij een brand, waardoor zijn oudere broer alle verantwoordelijkheid op zich moest nemen. Jaren had hij zijn leven daarna verspild aan die uitzichtloze toekomst. Hij wist op zijn vijftiende wel beter en vertrok van de boerderij om de wereld te zien. Dit was het dan, en hij genoot er met teugen van. Veel geld had hij niet nodig, en een vaste baan werkte niet aangezien hij van plek naar plek reisde. Hij verdiende zijn geld met het opknappen van klusjes in de plaatsen waar hij kwam. Soms pikte hij met een spelletje poker ook aardig wat Yera's mee. Hij liep een stukje, en zijn ogen vielen al snel op de moervos die een eindje verderop stond. Het was dezelfde die voorheen deze avond ook op het podium had gestaan. Misschien kon hij een praatje maken. Hij hoopte maar dat ze Spaans sprak. Hij nam aan van wel, aangezien het ook de taal was waarin ze had gezongen. Met goede moet stapte hij op haar af. "Cantando grandes ahora," zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Hij bekeek de vos voor hem even grondig. Haar uitstraling was elegant. Dat was zeker niet te ontkennen. Hoe ze keek en hoe ze bewoog. Vast een vos uit de hogere klassen. Ze zou te goed voor hem zijn, dat sowieso. Maar dat weerhield hem niet haar een gemeend compliment te geven.

Ietwat verbaasd keek Serena op toen ze iets hoorde. Het was een stem, eentje die duidelijk op haar gericht was. Eerst wilde ze het negeren maar de nieuwsgierig brandde in haar binneste waarna ze haar hoofd een tikje schuin hield en zich toedraaide naar haar soortgenoot. Haar diepbruine ogen gleden voor een moment over het gestalte naast haar heen. Het was een rekel, oftewel een mannelijke vos. Zo te zien ook nog van haar leeftijd. Haar mondhoeken schoten een stukje omhoog, in een glimlach die haar voortanden deed ontbloten. Het verraadde dat ze het compliment van de rekel zeer op prijs stelde en het totaal niet erg vondt om een leeftijdsgenoot te zien die ook nog een soortgenoot was én Spaans sprak..! Dat maakte de rekel net iets interessanter en ze hield gewoon van complimenten. Vooral complimenten die gemeend leken en dat leek het compliment van deze rekel. `Gracias,´ bedankte ze de vos waarna haar ogen nog voor een moment op hem bleven hangen. Plotseling besefte ze zich dat deze vos in de zaal had gezeten en mogelijk van zijn geld was beroofd. Serena beet nauwlijks merkbaar op haar lip waarna ze voorzichtig haar mond opende. `Si yo fuera usted, yo sólo no vienen a mis shows.´ vertelde ze hem waarna ze hem ietwat serieus aankeek. Ze had al meteen spijt dat ze het tegen hem gezegd had, hij vond haar nu vast raar of zoiets. Ze zuchtte zachtjes. Al snel verzachtte haar blik weer en ademde ze langzaam uit. Ze besloot om de vos niet te vertellen waarom. Om verschillende redenen: hij zou het tegen haar kunnen gebruiken, ook al verdacht ze hem niet dat hij haar zou verraden of iets in die richting. Maar ze kon het altijd fout hebben... Ze knipperde met haar ogen waarna ze opkeek. Aarzelend glimlachte ze naar de vos, zijn reactie peilend. `Mi nombre es Serena. Serena Rosemary. Niza para cumplir.´ stelde Serena zich na een korte tijd beleefd voor om de stilte te verbreken. De moervos hield niet van ongemakkelijke stiltes en deed er dan bijna altijd wat aan om die te verbreken of te voorkomen. Serena stak haar poot naar de vos uit om die met hem te schudden alsof haar goed bedoelde raad van daarvoor nooit aan bod was gekomen. Haar ogen hield ze vriendelijk gericht op de vos en de nieuwsgierigheid naar zijn naam was duidelijk in haar ogen te lezen. Haar ogen, met die diepbruine kleur die al generaties lang in haar familie zat, logen nooit en verborgen niets, voor niemand. Soms had de moervos er last van, als ze moest liegen tegen een dierbare maar haar ogen zorgden ervoor dat veel dieren haar juist daaraan konden herkennen. Aan de ogen die oneindig diep leken en nooit logen. Serena hield haar hoofd een miniscuul tikje schuin. `Cuál es tu nombre?´ vroeg ze aan de andere vos op een toon die bijna als fluisteren beschouwd kon worden. Ze was ongeduldig en verdacht de vos er misschien van dat hij zichzelf misschien niet wílde voorstellen aan haar. Maar dat leek haar te onwaarschijnlijk, want ze vondt het raar als iemand zich niet durfde of wilde voorstellen... Haar ogen schoten naar de donkere hemel. Om haar gedachtens voor een moment te laten liggen en zo kalm te wachten op het antwoord van de vos. Het hielp, zoals altijd. De sterren zorgden voor een soort betovering op haar waardoor ze geneigd was te blijven kijken naar die kleine lichtvlekjes in de pikzwarte hemel en zich meestal niet meer zo heel erg bewust was van haar eigen gedachten. Zoals nu...


~Bleh. Vage/slechte post en sorry dat het zolang duurde

De moervos keek verbaasd op en Askari bleef haar met een speels grijnsje aankijken. Op het eerste gezicht leek de moervos niet echt zin in hem te hebben, maar uiteindelijk draaide ze zich toch om. Askari voelde de diepbruine ogen van de moervos letterlijk over zijn lichaam glijden. Hij voelde een vlaag van warmte door zijn lichaam trekken toen de moervos glimlachte. Was het een echte glimlach, of zo'n neppe. Een echte zou betekenen dat ze gevleid was door het compliment, dat ze best een gesprek wilde aanknopen. Als het een neppe zou zijn, zou hij zelf zo snel mogelijk de benen nemen. De moervos had zijn compliment blijkbaar verstaan, want ze bedankte hem, wat weer betekende dat ze ook Spaans sprak. Hij glimlachte even. Het kwam wel mooi uit zo, een moervos van zijn leeftijd die ook nog eens Spaans sprak. Hijzelf sprak ook Frans en Engels. Engels was de taal waarin hij het liefste zong. Askari zelf had een band. Hij trad af en toe op, schreef de teksten en speelde gitaar. Hij was er behoorlijk blij mee, zijn bandleden waren tevens zijn beste vrienden en artistieke vrijheid was er genoeg. Teksten schrijven zag hij als een manier om zijn gevoelens te uiten. Zo had hij ook een song geschreven over zijn overleden vader. Het was voor hem toch de beste manier om alles te verwerken. Of het nou verdriet, woede of blijdschap was. Hij keek op toen de moervos weer sprak. Met een serieus gezin keek ze hem aan, en hij wist precies waar ze het over had. "Y esa voz hermosa de perderse el suyo? Nunca," zei Askari met een knipoog. Het was dan niet precies zijn genre qua muziek, hij vond haar stem prachtig. En hij was voorbereid op die trucs. Bij zijn optredens was het ook wel eens gedaan, hij had er genoeg ervaring mee. Hoeveel geld was hij wel niet verloren aan optredens, als je de entree niet meetelde? De moervos stelde zich na een ongemakkelijke stilte voor als Serena Rosemary. Askari pakte haar poot en kuste die. "Qué bonito nombre," zei hij met een glimlachje. Hij wist niet waar dat opeens vandaan kwam, hij had voor het optreden van Serena gewoon teveel gedronken, dat zou het wel zijn. Hij had een paar uur met zijn bandleden in de kroeg gezeten, en daar genoeg biertjes achterover geslagen. Toch was hij redelijk nuchter op dit moment. Toen vroeg de moervos naar zijn naam, en bedacht hij dat hij zich nog niet had voorgesteld. "Mi nombre es Askari," zei hij en hij schonk haar een vriendelijk knikje. Hij grijnsde bij de aanblik dat de moervos afgeleid werd door de nachtelijke hemel. Donker, met lichtgevende puntjes erin. Hij moest toch toegeven dat het een prachtig gezicht was. "Una hermosa noche, ¿no?" zei Askari, die ook een blik wierp op de donkere hemel. Zo'n uitzicht hielp altijd wel. Al was het om iets te vergeten, of juist te herinneren, of gewoon om hem te helpen met het schrijven van zijn teksten.

[Inspiratieloos T_T]

Serena lachte oprecht. Nog steeds waardeerde ze de complimenten van de rekel en ze was ergens opgelucht dat de vos het niet erg vond om beroofd te worden of nooit beroofd was bij een van haar optredens. Waarom wist ze zelf niet, ookal had ze een vermoeden dat ze soortgenoten van haar leeftijd en die ook nog eens haar taal spraken eerder waardeerde dan andere dieren die naar haar shows kwamen en vervolgens beroofd werden. `Esta noche fue mi última aparición aquí, así que no voy cantar o bailar, creo que,´ vertelde ze aan de rekel waarna ze haar diepbruine ogen van hem afwendde. Haar lippen waren omhoog gekruld in een glimlach die haar gezicht sierde, haar ogen waren gericht op de donkere hemel en bekeken de sterren voor een kort moment. Ze knikte vriendelijk naar de vos toen hij haar nog een compliment gaf. Dit keer over haar naam. Plotseling pakte de vos haar poot en kuste die. Een aangenaam gevoel kroop omhoog uit haar poot. Serena glimlachte en liet een zacht lachje horen. Ze mocht deze rekel wel, hij was spontaan en had manieren. A true gentleman! De rekel stelde zich al snel voor als Askari. Serena liet een grijnsje aan hem zien waarna ze haar poot voorzichtig terug trok en haar kop een tikje schuin hield. `Tengo que lidiar con un señor o simplemente eres un machacador de bueno?´ grijnsde ze waarna ze hem voor een momentje nieuwsgierig aankeek. Het maakte haar niet uit welk antwoord Askari zou geven; beide vondt ze prima, maar ze dacht dat hij toch meer naar het laatste neigde en dus gewoon een charmante versierder was. Serena wierp hem een snelle blik vanuit haar ooghoeken waarna ze héél voorzichtig een paar centimeter van hem afdeed. Het was een erg impulsieve beslissing geweest; ze kende Askari nauwelijks en moest dus eigenlijk ook nog geen oordelen trekken. Serena liet haar ogen nogmaals naar de hemel gaan waarna ze weer naar Askari keek. Aarzelend schoten haar mondhoeken iets omhoog. `Vienes a cabo Osgobere?´ vroeg Serena aan Askari waarna ze hem een nieuwsgierige blik toewierp. Askari sprak Spaans en er was dus een grote kans dat hij ook uit Osgobere kwam maar de rekel kon natuurlijk ook vele andere talen spreken en niet uit het zelfde gebied als zij - Serena - komen. Serena zelf sprak enkel vloeiend Spaans - dat was immers haar moedertaal - , een beetje Frans en de nodige woorden en zinnen uit het Engels. Echter had de moervos wel het geluk dat ze redelijk goed kon communiceren met dieren die geen Spaans spraken zoals zij. Opeens werd Serena uit haar gedachtens wakker geschud toen de voetstappen van een grote groep dieren te horen was. Luid gepraat en verbaasde blikken nam de grote groep die uit de deuren van het gebouw kwam met zich mee. Het was de groep dieren waar Serena voor had opgetreden. Serena sloeg haar ogen neer waarna ze opkeek, naar Askari. Ze wist even niet wat ze moest zeggen en besloot om dat moment te laten voor wat het was en gewoon even te zwijgen. Spreken was immers zilver en zwijgen was goud...


~Inspiratie is gone :c

Askari mocht de lach van Serena Rosemary wel. Hij leek oprecht, en hij nam aan dat dat ook zo was. Of ze was wel een hele goede actrice. Ze had een mooie lach, vond Askari. Misschien kwam het wel door alle drank die hij deze avond op had, maar hij kickte opeens op alles wat de moervos zei en deed. Hoewel, hij wist zichzelf nog aardig in bedwang te houden. Tot nu kwam hij nog redelijk formeel over, vooral voor zijn doen. De moervos vertelde dat dit haar laatste optreden zou zijn. Askari keek met een blik vol medelijden naar Serena. Deze avond had ze toch de hele zaal vol getrokken? Waarom zou ze dan niet meer zingen? Misschien had ze er zelf geen plezier meer in, maar dat betwijfelde Askari. Zingen was voor hem zijn leven, net als gitaar spelen. Hij zou het jammer voor Serena vinden als ze niet meer op de podia mocht staan, misschien betekende het net zo veel voor haar als voor hem. Dan hadden ze ook nog iets gemeen, iets dieps. Dat zou helemaal geweldig zijn, niet? "Tengo que lidiar con un señor o simplemente eres un machacador de bueno?" grijnsde Serena. De nieuwsgierige blik van de moervos deed hem weer glimlachen. Hij was blij dat de moervos zijn actie niet te overdreven had opgenomen. Sommige Fera's zouden panisch wegrennen of wat al niet meer. Je had dat soort, en het soort dat die verouderde manieren kon waarderen. "Un poco de ambas cosas, creo que," grijnsde hij. Serena ging een paar centimeter achteruit, dat was hem niet ontschoten. Hij had zijn eerste oordelen ook nog niet vastgezet, en ze leken zo af en toe te veranderen. Serena kende hem ook amper, dus waarom zou hij zich meteen aan haar opdringen. Hij vroeg zich af waar Serena vandaan zou komen. De meeste Vulpes die hij kende, kwamen uit Osghobere. Hijzelf ook. Een klein boerenplaatsje. In zijn jeugd had hij nooit verwacht dat hij zou worden zoals hij nu was. De zanger en gitarist van een bekende band. Als zijn vader nog zou leven zou die vast trots op hem zijn. Hij beet even op zijn lip bij de gedachte aan zijn vader. Hoelang was hij nou al dood? Het leek zo kort geleden, maar het was zeker al tien jaar geleden. Met een glimlach vroeg Serena hem waar hij vandaan kwam, ze noemde Osghobere. Hij keek even op en knikte. Ze zou het waarschijnlijk geraden hebben doordat hij Spaans sprak. Askari sprak volledig Frans, Spaans en Engels. In nog wat andere talen kon hij zichzelf voorstellen en alle andere uiterst nodige dingen, maar meer ook niet. Opeens werd de stilte tussen Askari en Serena overstemd door het luide gepraat en gestamp van andere Fera's. Hij keek achterom en zag de hele bende staan. Waarom waren ze hier? Opeens schoot het hem weer te binnen. Het optreden, het geld van de Fera's dat van ze gestolen werd. Hij beet even op zijn lip, dat deed hij altijd als hij even niet wist wat te doen. Serena hield zich doodstil en ook Askari wist even geen woord uit te brengen. Hij wist niet precies zeker wat ze van Serena wilden, maar eigenlijk was het ook weer heel duidelijk. Hij kon er niets aan doen. Hij kon Serena helpen weg te vluchten, of gewoon zeggen dat ze het geld terug moest geven. Hij kon moeilijk zijn eigen geld rond gaan lopen strooien, vooral omdat hij geen cent bij zich had. "Ladies and gentleman, please." Hij had geen idee waar hij mee bezig was, en waarom hij opeens Engels sprak. "Don't blame this lady for your problems. It ain't her fault you lost all o' yer money." Askari wist dat het niet helemaal waar was, maar die menigte moest weg, nu. En tot overmaat van ramp speelde zijn straataccent ook weer op. Ach, wat maakte het ook uit. "Don't y'all think the réál thief ain't already gone? If I were you, I'd go after him right now. But it's all yer choice, ain't it?" Met een grijnsje sprak hij de menigte toe, die er ook nog eens intrapten. Ze begonnen wat te mompelen, en een paar van hen gingen weg. Helaas bleven er nog een paar staan. Blijkbaar met het idee dat Serena wel degene was die hun geld had gestolen. Hij keek achterom, naar Serena. Misschien dat ze toch wel wat kwijt wilde aan de bestolen menigte.

~ Inspiratie ^.^

Serena verstijfde toen de groep Fera zich plotseling weer samenvoegde en op haar afkwam. Dit had ze niet verwacht of zich er zelfs maar op voorbereid. Sterker nog; de meeste Fera leken haar na haar optredens niet vaak te herinneren of zelfs maar boos naar haar toe te lopen en zie wat er nu gebeurde! Serena slikte. Haar ogen schoten voor een moment naar Askari en naar de donkere omgeving die enkel verlicht werd door het zwakke maalicht. Niet wetend wat Serena op het moment met Askari aanmoest zocht ze met haar ogen een uitgang. Iets waardoor in iedergeval hij kon ontsnappen, aangezien de groep boze Fera nu vast dacht dat hij iets met het hele complot te maken had en hij dus ook van hun gestolen geld leefde. Opeens werden Serena's hopeloze gedachten overstemd door Askari's stemgeluid. Hij sprak de menigte toe, in het Engels nog wel. Serena stond voor een moment met een mond vol tanden waarna de stijfheid in haar spieren verdween. `Ladies and gentleman, please. Don't blame this lady for your problems. It ain't her fault you lost all o' yer money.´ zei Askari. Serena kon het redelijk volgen, ondanks dat de Vulpe de taal niet volledig beheerste. Echter kende Serena alleen wat zinnen, werkwoorden en woorden in het Engels die ze op straat van andere Fera geleerd had. `He's right,´ bracht ze er na een tijdje met een onschuldige en ontzette stem uit. Voorzichtig deed ze een stap naar de groep toe die ze met een zo onschuldig mogelijke blik aankeek. Een groot deel van de Fera liep al snel weg, waarschijnlijk door Askari's overtuiging. Serena wierp hem een snelle blik toe met haar diepbruine ogen waarna ze haar aandacht weer richtte op het kleine groepje Fera. `Go away, 'cause I haven't stole ya money... Por favor... Créanme, yo sólo quiero cantar.´ Serena liet haar stem zacht, breekbaar klinken. Dramatisch sloot ze haar ogen en liet ze haar kop hangen. Vanachter haar wimpers gluurde de Vulpe naar het groepje Fera. Sommigen leken haar te geloven, ondanks de wantrouwende blikken die ze haar nawierpen terwijl ze verbluft wegliepen.
Na enkele seconden dacht Serena dat alle Fera weg waren en ze hief haar kop op waarna ze haar diepbruine ogen opende. Ze straalde opluchting uit waarna ze zich naar Askari toedraaide. Ze keek hem even aan in zijn ogen waarna ze haar mond wilde openen maar ruw werd onderbroken door een laag gegrom achter zich. Snel draaide de Vulpe zich om en keek ze met grote ogen rond. Niet iedereen was dus weg... Ze zette haar vacht rondom haar nek op en staarde de Lupos enkele seconden aan. `I want all my money back!´ gromde de Lupos dreigend. Serena deed een stap achteruit waarna ze naar hem siste. `I haven't got ya dinero. Maldita sea!´ spuwde Serena terug waarbij er enkele vuurvonkjes uit haar bek kwamen en in het rond vlogen. Kort schoten haar ogen naar Askari. `Tenemos que ir,´ fluisterde ze naar Askari toe waarna ze bijna onmerkbaar met haar kop naar de kwade Lupos knikte. Of de Vulpe het gehoord had wist ze niet. Sneller dan de Lupos verwachtte sprong Serena naar hem toe en opende ze haar bek. Een enorme vlam kwam uit haar bek die de Lupos even deed verassen en verbluft deed staan. Serena sprong van zo ver als ze kon van hem weg, verder dan andere vossen zonder springkrachten - die zij had - konden. Serena knikte met haar kop naar Askari als teken dat hij hopelijk snel genoeg kon wegglippen van de wolf vandaan...

Na een tijdje hoorde hij Serena's stem ook door het straatje galmen. "He's right," bracht ze er uit. Haar stem klonk ontzettend onschuldig, wat alles alleen maar geloofwaardiger maakte. Ze kwam dichterbij, Askari zag het niet, maar voelde het wel. Haar geur die iets sterker werd. Hij keek even achterom, naar Serena, en Askari ving haar blik op. Haar blik was overtuigend en vooral ontschuldig. Die Fera's zouden er vast wel intrappen. Hij vroeg zich af of Serena het eens was met het plan om het geld van het publiek te jatten, of ze er gewoon aan meedeed zodat ze kon zingen. Ze leek hem geen type om met opzet anderen te bestelen. Ze leek voor hem, net als hijzelf, iemand die veel zou geven om op een podium te staan en zijn longen uit zijn lijf te zingen. Maar hij kon zich altijd in haar vergissen, want wat wist hij nou allemaal van haar? Hij zou haar er later nog wel naar vragen. Hij had tenslotte de halve menigte weggejaagd, ze was hem toch wel iets schuldig? Misschien konden ze beter meteen weggaan nadat de rest van de menigte de benen had genomen. Ze konden elk moment terugkomen, met het idee dat Serena hun geld wel had, dan waren ze er allebei mooi bij. Serena zei nog iets waar hij niet op lette, en het klonk zo zacht dat hij het ook niet hoorde. Het leek wel te helpen, de rest ging ook weg, op een Lupos na. Askari opende zijn bek, maar voor hij wat kon zeggen, had de Lupos alweer een dreigement naar Serena gegooid. Serena leek nu echt woedend en het leek Askari een goed plan om te vertrekken voordat er nog erge dingen gingen gebeuren. Blijkbaar dacht Serena daar precies zo over. Hij knikte naar haar, maar opeens sprong ze naar de Lupos en er kwam een gigantische vlam uit Serena's bek. De Lupos was nu afgeleid en Serena knikte naar Askari. Hij bleef even verbluft kijken, maar keerde zich om en zette een looppas in.

~ Topic uit. Waar gaan ze eigenlijk heen? x3