Wanna make some fun?

Nieuwsgierigheid straalde uit de diepbruine ogen van de vos die om zich heen keek. Dit was de stad waar haar hele leven begonnen was. Híer was zij - Serena Rosemary - geboren. Haar mondhoeken krulden ietwat opgewonden omhoog toen al haar oude herinneringen omhoog borrelden. De meeste herinneringen waren fijn, gewoontjes. Geen één herinnering was zo erg dat ze er nu nog steeds rillingen van kreeg en dat baarde de jonge vos zorgen. Had ze dan echt zo weinig beleefd in haar jeugd? Een zucht ontsnapte uit haar keel waarna ze opkeek. Een vastberaden blik had zich in haar gezicht en ogen genesteld. Haar jeugd kon ze nu goed maken..! Dat was nu mogelijk. Ze hief haar hoofd op en rechtte haar rug. Met een zwiepende staart liep ze naar de plaatselijke herberg, daar zou ze beginnen met haar jeugd goed maken. Ze ging er herrie schoppen en kattenkwaad uithalen... Ze grinnikte binnenmonds en duwde met haar voorpoten de ingang van de herberg open. Haar dure armband twinkelde in het licht en enkele hoofden draaide zich om naar Serena. Met belangstelling en een lichte vleug nieuwsgierigheid. Het enige wat Serena kon doen was hen een zelfverzekerde glimlach schenken waarna de meesten van hen die hadden omgekeken zich weer over hun eten en tafel bogen. De herberg was gevuld met gezelligheid op een zacht volume, de geur van heerlijk voedsel en drank prikte in Serena's neusgaten en nu pas merkte ze dat ze honger had gekregen van al dat reizen. Ze beet zachtjes op haar lip toen ze zich bedacht dat ze mogelijk blut was en hier kwam omdat ze herrie wilde schoppen en niet om eten te nuttigen. Ietwat verslagen liet ze zich zakken op een eenvoudig uitziende stoel aan de bar. Haar ogen waren gericht op het massief houten blad van de bar waar verschilende groeven in zaten. Het was een mooie textuur maar lichtelijk saai om lange tijd naar te kijken... `Hola!´ riep een stem plots. Herkende iemand haar? Serena keek op en zag enkel een in duister gehuld figuur dat kwam door het plotseling gedempte licht. Haar ogen moesten enkele seconden wennen maar al snel kon ze elk detail prima onderscheiden. Een glimlach verscheen weer op haar gezicht ook al voelde ze zich van binnen niet goed. Haar buik krijste om eten, maar dat ging ze de barman niet vertelen. `Buenas noches,´ antwoordde ze beleefd waarna ze haar woorden kracht bij zette met een vriendelijk knikje. De grijzende beer, die tevens de barman van vanavond was, grijnsde naar haar en nam de vos voor een moment op in zijn diepverscholen ogen. `Eres Español?´ vroeg de beer aan Serena, ze knikte beleefd. `Si, por lo menos, el español es mi lengua materna.´ De beer knikte goedkeurend. Voordat hij nog iets anders kon vragen opende Serena haar mond om iets te zeggen. Een ontsnappingsmanouvre. Ze keek om haar heen, vestigde haar blik op een willekeurig iemand waarna ze glimlachte en de beer aankeek. `Perdón, soy un amigo mío!´ bracht Serena er met verbluffend enthousiasme uit waarna ze van de stoel afsprong en naar het willekeurige persoon toe liep. Spontaan en ongevraagd liet ze zich neerploffen op een lege stoel. `Buenas noches,´ zei ze vriendelijk waarna ze haar een tikje schuin hield...


~De eerste die reageert is de persoon waar Serena naast is gaan zitten,

Een zachte grom klonk door de verlaten straten. Een gedaante omhuld in een grote mantel liep met stevige passen de straten door. De ogen van medira Schoten de straten door. Luid gelach kwam achter haar vandaan. Woest draaide medira haar hoofd om. Een leeuw liep half dronken door de straten heen. Weer klonk de luide lach. Medira sloot haar ogen en wachtte totdat de stem van dee leeuw naast haar zou staan. De leeuw liep lachen en hikkend verder en stond stil naast medira. "Dites vous savez où je suis?" vroeg de leeuw lachend. Medira draaide haar om in de richting van de leeuw en sloeg haar poot richting het wezen. Haar klauw raakte zijn nek en duwde het ruw tegen het eerste muurtje dat medira zach. " Say. Quand je dis où vous êtes? Vous un mégot?" zei medira dreigend tegen de leeuw.met een schuin hoofd knikte de leeuw en sloeg zijn poot om die van medira. "Vous êtes votre pire cauchemar" zei medira en gooide de leeuw op de grond. Met een klap kwam de leeuw op de grond. langzaam begon er bloed uit zijn neus te stromen. "Si j'étais vous, j'étais déjà fugue." zei medira nog als een dreigend woord en liep richting de herberg om wat naar binnen te werken om te ontspannen. Langzaam kwam de herberg in zicht. Medira keek nog eens achterom. De leeuw was al angstig weggerend en alleen een klein plasje bloed lag nog op de straat stenen. Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van medira. Met een snelle beweging trok medira de capuchon van haar koop nog verder over haar kop. Alleen haar licht bruine snuit was nog zichtbaar onder haar mantel. Met haar poot opener ze de deur van de herberg. Het gelach van wezens kwam op haar af. Medira liep de herberg binnen en zocht het eerste d beste tafeltje waar nog niemand waan zat. Onder haar mantal vandaan haalde medira een groen achtig flesje vandaan en begon het naar binnen te werken. Medira liet het flesje zakken en veegde de inhoud van het flesje van haar mondhoeken af. Het geluid van voetstappen kwam dichterbij. Medira haalde nog eens diep adem en ging wat anders op haar stoel zitten. "buenas noches." zei het wezen dat naast haar kwam zitten. Medira opende haar mond. Maar wat moest ze zeggen? Ze sloot haar mond en luisterde naar het geknetter van het houd dat op het haard vuur lach te smeuen. " Je vous été. Je n'étais pas daast-moi m'asseoir. Avec moi, vous ne pouvez pas parler" zei medira zacht. Medira wist niet echt of het wezen naast haar wel Frans kon. Maar een gokje kon het waard zijn. Een glimlach verscheen op het gezicht van medira. Waarom wist ze niet. Misschien om dat het wezen haar niet kon verstaan? Nee. Zo harteloos is ze ook weer niet. Omdat ze er gewoon zin in had? Misschien wel. De glimlach van medira verdween weer. In de wacht wat het wezen naast haar zou zeggen.