Rust in het huis

Lux liep met grote passen door de gangen van het ziekenhuis. Hij had zijn studie voor dokter af gemaakt en was nu in dit ziekenhuis de hoofddokter. Zelf was hij er super trots op. Zijn ogen gleden iedere kamer in. Er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht. Er was nergens een patiënt te bekennen. Daar had hij eigenlijk wel geluk bij. Als dit ziekenhuis vol zou liggen zal hij geen rust meer hebben aangezien hij tot nu toe de enige was. Hij liep de laatste gang uit naar de trap toe. Langzaam liep hij de trap af naar de ingang. Bij de ingang bleef hij even staan en liet zijn blik over de weg glijden. Hij maakte een halve draai en liep een kamer in net naast de ingang. Er stond een ligbed met een witte doek er over heen. Overal stonden verpleeg spullen. Helemaal achter in de kamer stond een bureau met een computer er op. Achter het bureau stond een zwarte leren leunstoel. Met getik van zijn nagels op de vloer liep hij naar de stoel toe en nam er achter plaats. Met wat gekraak en gesputter starten hij de computer op en zette het beeldscherm aan. Hij ging wat lekkerder hangen in de stoel en wachten af of er vandaag nog iets ging gebeuren.

Askari hield zijn poot vast terwijl hij door de deur van het ziekenhuis liep. Zijn arm deed telkens als hij bewoog hevig pijn. Volgens hem was het gebroken. Tijdens één van zijn optredens was hij van het podium gevallen, wat niet helemaal goed ging. De beveiliging had zijn best gedaan, maar de menigte rondom hem was gewoon te groot. Na een paar seconde was Askari alweer opgestaan, op het podium geklommen en had verder gezongen. Een achtergrondzanger om hem te helpen had hij niet, dus hij moest vertrouwen op zichzelf en de bandleden. Dat was aardig goed gekomen, hij kon altijd op hen vertrouwen. Direct na het optreden was hij naar het ziekenhuis gegaan. Hij was er een paar keer eerder geweest, vanwege andere ongelukken, waardoor hij zo naar het ziekenhuis kon teleporteren. Binnen keek hij schichtig om zich heen. Op het eerste gezicht leek er helemaal niemand in het ziekenhuis te zijn. Toen hij beter keek en rook, ving hij de geur op van een Leo. Hij liep een eindje naar voren en gluurde met zijn kop naar binnen. Hij zag een Leo, zittend in een zwarte leunstoel. Askari stapte naar binnen met zijn kop hoog in de lucht geheven. Zijn roodbruine ogen gleden even door de kamer. Een bed met wit doek, vreemde spullen waarvan hij niet wist waarvoor ze dienden, de leunstoel met de Leo erop en de computer waar de Leo achter zat. Hij stapte op het bureau af en grijnsde naar de Leo en hield hand. Hij hief zijn zere poot wat omhoog en beet op stevig op zijn kiezen om de pijn te verbijten. Hij vroeg zich af welke taal de Leo zou spreken. Hij wist dat er in Tillhaelan talen als Engels, Duits en Frans werden gesproken. Hij kon Frans en Engels spreken, dus besloot hij om de Leo aan te spreken in het Engels. "I've had a little accident at my performance," zei hij, terwijl er nog steeds een grijns op zijn gezicht stond.

Lux zat te wachten tot de langzame en trage computer eindelijk opgestart was. Het gekraak en gepiep ging maar door. Na een tijdje was het gepiep voorbij. Wat loom opende hij zijn ogen. 'Dat duurt ook steeds langer.' mompelde hij naar zichzelf toe. Het legde zijn klauw op de muis en deed een paar klikjes waarna hij door bestanden ging zoeken. Niet dat hij echt iets zocht, maar hij verveelde zich gewoon. Voor zijn geval was het goed om zich te vervelen, maar het bleef niet leuk. Zijn neus rook de geur van een vos. Zou hij bezoek hebben? Hij hief zijn grote hoofd op en zag een vos met zijn poot omhoog zitten. Hij sprak blijkbaar Engels en dat kwam hem goed uit. 'Sit down on the bed pleaze. Then i can look at it.' zei hij met een vriendelijke stem. Hij stond op uit zijn stoel en liep naar een gootsteen toe. Hij draaide de kraan open en sopte zijn klauwen in de zeep en waste ze goed. Na zijn klauwen weer zeep vrij te hebben gemaakt draaide hij de kraan dicht en pakte de handdoek waarmee hij ze droog maakte. 'tell me, what happened?'het was voor hem makkelijker te constanteren wat hij had als hij de situatie een beetje begreep. Op zijn achterpoten liep hij naar het bed toe waar de vos plaats had genomen en schoof er een ruk bij waar hij zelf op was gaan zitten zodat hij nu goed de poot kon bekijken. Voor de zekerheid bleef hij er nog maar even van af voor dat hij wist wat er gebeurt werd. Hij wilde het niet erger maken.

Uiteindelijk hief de Leo zijn grote kop. De Leo vroeg hem om op het bed plaats te nemen en Askari deed wat hem gezegd werd. Met de grijns die altijd op zijn gezicht hing, en niet weg te vegen was. De stem van de Leo klonk vriendelijk. Een pluspunt voor een dokter, vond Askari. Beter deze Leo, dan dat er een creep van een Belbus voor je neus stond met een grijns die zo onbetrouwbaar was als wat. Nee, zo'n beest zou met zijn poten van Askari af moeten blijven. De Leo stond op en liep naar de gootsteen om zijn klauwen te wassen. Askari keek rustig toe. Rustig, dat was hij niet vaak. Altijd in de weer, schrijven van songteksten, optredens en wat al niet meer. Hij kón gewoon niet stilzitten, hij had er simpelweg geen tijd voor. Askari wierp met zijn roodbruine ogen een blik op de gigantische klauwen van de Leo. Die klauwen waren net zo kolossaal als de rest van zijn lichaam. Askari was een kleine opdonder vergeleken met dit dier. De uitstraling van de Leo's was zowel elegant als trots. Zelfs een Leo die niet voor zo'n uitstraling ging, had hem. Het zat gewoon in hun bloed. Net als de Volpes met hun geniepige uitstraling. Stuk voor stuk genoten ze van leedvermaak. Alleen sommigen meer dan anderen. En sommigen wisten het beter te verbergen dan anderen. De Leo vroeg hem wat er was gebeurd, waarna het dier dichterbij kwam. Nu kon je zien hoe erg de Leo boven Askari uittorende. Askari moest naar boven kijken om de Leo aan te kijken. Hij ging vrijwel meteen zitten en Askari zocht een begin van zijn verhaal. "Well, we were just finishing our last song, when I fell off the stage. It was really high, you know? Guess my leg's broken now. Movin' it hurts, badly." Askari keek de Leo aan. Hij hoopte dat de Leo zijn Engels een beetje kon verstaan. Het was niet gebrekkig, maar gewoon van de straat. Hij had geen opleiding gevolgd. Door zijn reizen had hij geleerd om Engels te spreken, en daarbij de straattaal lichtelijk overgenomen. Grijnzend keek hij de Leo aan, wachtend op een diagnose.

Lux bekeek de Vos aan bij zijn uitleg. Hij sprak duidelijk genoeg en legde het goed genoeg uit. 'Well let me see. Just say "au" or someting that i know that it hurts.' Met zijn grote klauw pakte hij voorzichtig het pootje vast. Hij drukte voorzichtig op een paar punten en zijn ogen schoten af en toe even naar het gezicht van de vos om te kijken en te horen of het pijn deed. Het voelde niet echt gezond aan, maar hij vond ook geen wontjes dus als het gebroken was was het niet door zijn vel heen. Misschien had deze vos nog wel eens gelijk over dat zijn poot gebroken was. ' I'll take a picture of you leg if you don't mind?' In de hoek naast de deur stond een ingeklapte rolstoel. Hij liep er naar toe op twee poten en klapte hem uit. De zetel was zo groot dat een grote leeuw er fatsoenlijk in kon gaan zitten, maar deze wolf zou waarschijnlijk er wel drie keer op kunnen liggen en dan had hij nog ruimte over. 'Pleaze take your seat.' En rustig wachten hij of de vos er zelf in kon en of hij even moest helpen of niet.

Waarschijnlijk had de Leo hem toch begrepen, hij begon met de behandeling. Askari verbaasde zich over het feit dat een Leo in het ziekenhuis werkte. Weinig dieren begrepen de medische studie's van de mens. Daarbij waren het de Vulpes die zich het best konden vinden in de medische zorg, wat vooral door hun kennis over kruiden en medicijnen beïnvloed werd. Hij vond het knap dat de Leo het al zover had gebracht. Met zijn gigantische klauwen pakte hij Askari's poot, die in zijn poten héél klein leek. De Leo drukte op een paar punten op zijn poot. Een paar keer voelde hij geen pijn, maar bij een bepaald punt lied hij een vage kreet horen om zijn pijn uit te drukken. De Leo wilde een foto maken van zijn poot, en hij vond het allemaal best. Als hij binnenkort maar weer op de podia kon staan, maakte het hem niet uit. Op het podium lééfde hij pas echt. Naast zijn bandleden met zijn gitaar in zijn poten. Hij keek de Leo na die naar een stoel liep die hij uitklapte. Askari stond op en liep richting de stoel. Hij wachtte op een commando van de Leo, en toen hij die kreeg, ging hij zonder moeite op de stoel zitten. De Leo zelf had in een grote zetel plaatsgenomen. Askari maakte het zichzelf maar comfortabel, en dan vooral zijn poot. Als hij hem niet bewoog, deed hij ook geen pijn. Maar zodra er enige beweging was, of je raakte hem aan begon het zeer te doen. Hij keek naar de Leo. Dit was hem nog nooit gebeurd, tenminste niet zo erg. Hij was al eerder gevallen, waarbij zijn poot ook zeer had gedaan, maar zo erg als nu had hij het nog niet gehad. Hij beet op zijn kiezen om zo de pijn te negeren, wat aardig lukte.

Lux bekeek hoe de vos handig in de stoel klom. Zelf nam hij weer plaats achter de rolstoel en liep de kamer uit. Ze liepen een paar gangen door en sloegen hier en daar links en rechts af. Met zijn staart opende hij de deur naar de kamer waar hij de foto kon maken. Hij stopte de rolstoel naast een bed en gebaarde dat hij daar op kon gaan liggen, waarna hij naar de computer achter een scherm liep. Hij trok een lade open en haalde een klein vierkanten blokje er uit met een kruis er op. Met veel voorzichtig heid en behendig heid pakte hij zijn poot op dat het zo min mogelijk pijn deed en schoof het blokje onder zijn poot. 'I'll take a picture en then i can see if it is broken or not. Pleaze lay stil when i take the picture. You won't feel anything.' Hij liep terug naar de computer en een piep klonk door de ruimte. Al snel kwam er een foto op het scherm van de Vos zijn poot. Met een geconsentreerde blik bleef hij naar het scherm kijken. Bij het einde van zijn bot merkte hij een witte lijn op. 'It is not broken. There is a small crack in your bone. I can put in a splint or plaster around, it do Both give much support, You tell me.' zei hij terwijl hij rustig terug liep naar de Vos en keek hem vriendelijk aan.

Askari zat net toen de Leo hem de kamer uitduwde op de rolstoel. Ze sloegen af en toe af en de rolstoel ging door allerlei verschillende gangen. Askari had geen idee waar hij heen werd gebracht, maar de Leo zou het wel weten. Askari's roodbruine ogen gleden door de gangen en in de kamers waar hij langs kwam. De meeste plekken in het ziekenhuis leken best wel op elkaar. Opeens stonden ze stil, met zijn staart opende de Leo de deur, waar de rolstoel vervolgens in werd geduwd. Hij stopte weer naast een bed, en de Leo gebaarde dat hij kon gaan liggen. Askari stond op en nam plaats op het bed, dat ook wit was. Askari keek de Leo aan terwijl die achter een scherm ging staan. Iets later kwam hij terug met een blokje. Askari keek vragend naar het ding. Wat was dat nou weer? Het ding werd onder zijn poot geschoven en hij liet het maar toe. De Leo was tenslotte de expert. Askari liet een zuchtje ontsnappen toen de Leo vertelde dat hij niets zou voelen. Ach ja, hij was er aan gewend. De vele reizen die hij had gemaakt, waren nooit volkomen veilig geweest. "Tell me that I wont feel a thing," neuriede Askari zachtjes in zichzelf. De Leo zou het niet horen, want hij was alweer achter het scherm gaan zitten. De tekst was van één van zijn songs. Zingen maakte hem altijd een stuk rustiger, maar op het podium ging hij weer helemaal los. Muziek was zijn leven. Een piepgeluid trok door de ruimte en kort daarna hoorde hij de stem van de Leo. "It's not broken." Askari grijnsde opgelucht. "I can put in a splint or plaster around," concludeerde de Leo. Askari keek hem aan en beet even op zijn lip. Gips om zijn poot kon hij bij optredens niet gebruiken, het moest dus wel een spalk worden. "Guess I'll take the splint, then," zei hij toen met een schamper grijnsje. Hij wist niet hoe het voelde, maar het klonk niet bepaald prettig.