Vier poten drukten zich op de stenen. Een windvlaag duwde er tegenaan, maar werd afgebogen door de massieve massa. De haren die uit het vel op de poten groeiden werden één kant op geblazen. Even leek het of het wezen haar evenwicht verloor, maar ze hervond het en bleef staan. Zodra de windvlaag verzwakt was tilde ze weer een poot op. Een Vulpes stapte de brug op. Ze was op weg naar het woud dat er achter lag, maar moest dan eerst het kanaal oversteken. Dit was vrijwel de enige plek waar dat kon. Deze plek was ook nog eens heel mooi en gaf haar bergen inspiratie voor kunst en liedjes. Het was alleen jammer dat er deze dag zo'n harde wind waaide. Het kon ook komen doordat dit stuk niet beschut was door de bomen. Ja, dat was het vast. Ze moest even stevig doorlopen naar het bos, waar minder wind waaide.
Evelia zette nog een stap. Tot nu toe ging het goed, maar niet echt snel. Het moest sneller. En toch kon ze haar leven niet riskeren. Zou schuifelen een optie zijn? Het was het proberen waard hoewel het haar evenwicht misschien wel erg verzwakte. En toch deed ze een poging. Ze hield de bomen goed in de gaten. Als ze naar de bomen in de verte keek kon ze zien of er een windstoot aankwam. Als die kwam moest ze snel gaan liggen. Zo schoof ze naar voren, de brug over. Ze verbaasde zich nog steeds over de bouwkunst van de mensen. Als zij zoiets kon, zou ze er zeker iets mee gedaan hebben. Hoewel ze zingen en tekenen ook leuk vond.
Haar gedachten haalden haar uit haar concentratie en ze zag de eerstvolgende windstoot niet aankomen. Ze werd bijna omver geblazen. Ze sloot haar ogen en zakte door haar poten, hopend zichzelf in veiligheid te kunnen brengen. Ze voelde plots de flap van het tasje dat om haar nek hing tegen haar gezicht drukken en zag tussen haar oogleden door dat haar notitieboekje er uit vloog. “No!” riep ze meteen. Zonder na de denken stond ze op en rende ze er achteraan. Ze greep het met haar bek, vlak voor het buiten bereik was. Ze hing onstabiel en voelde de wind tegen haar rug duwen. Haar evenwicht was ze helemaal kwijt. Wat moest ze doen? Ze kon niet nu nog haar tasje af doen. Dat ze zelf in het koude water zou vallen was ze niet bang voor. Tenslotte was ze daar in haar element. Maar.. Dat was het! Ze viel voorover het water in. Angst trok door haar heen. Vallen was nooit leuk en al helemaal niet als het je plannen in de war gooide. Ze moest haar blik op het water richten en haar poten naar beneden. Ze had eigenlijk te weinig tijd. Zodra haar blik de goede kant op gericht was voerde ze daarom haar magie uit. Haar ogen gloeiden en haar lichaam draaide zich, zodat haar poten het water zouden raken. En dat deden ze. Er kwam echter geen grote plons. Het water rond haar poten had een lichte gloed, net als de ogen van de Vulpes zelf. Ze trilde licht. Al haar concentratie ging naar het in vorm houden van het water. Het was gelukt.. Nu moest ze zichzelf omhoog krijgen. Met het boekje nog in haar bek haalde ze diep adem. Het water onder haar rees en bracht haar omhoog. Het kostte veel moeite om het water zo te laten dat ze er niet door zakte. Eenmaal hoog genoeg, boven de brug, stopten haar ogen moet gloeien en viel Evelia op de brug. Hijgend stond ze daar, met grote ogen die vermoeidheid uitstraalden. Ze maakte niet vaak gebruik van haar krachten, maar maakte nu een uitzondering. Tenslotte zou ze zichzelf haten als er iets gebeurde met haar notitieboekje. Ze stopte het boekje in haar tas en maakte die goed dicht. Vervolgens draaide ze zich weer naar het bos toe, om voorzichtig verder te schuifelen.
vr feb 04, 2011 10:09 am