Go away! [Kamer Tharin&Emillia]

You're angry, I know this
The world couldn't care less.
You're lonely, I feel this
And you wish you were the best.
No teachers, or guidance
And you always walk alone.
You're crying at night when
Nobody else is home...

Sloffend kwam de kleine lupus terug uit school, haar schooltas met zich meeslepend op haar rug. Haar paarsblauwe ogen stonden somber en ze neuriede zachtjes een liedje dat ze in haar hoofd had. De schooldag was eindelijk weer voorbij, eindelijk waren de pesterijen daar over. Geen kauwgom meer in haar vacht, geen verbrande boeken en geen tas in de bomen gewaaid. Was ze eigenlijk wel een echte Fera? Ze had nog nooit ook maar iets gemerkt van haar krachten, al wist ze dat ze door haar sterrenbeeld het element water had. Maar ze had nooit golven gemaakt, water verplaatst of iets in die trant. Ze kon niet eens het water in haar glas laten bewegen. "Tutje Tharin," zeiden ze vaak tegen haar. Als het had gekund zou ze wegkruipen in een hoek en onzichtbaar worden, maar dat kon niet. Er was geen mogelijkheid dat zoiets ooit kon. School was bedoeld om te leren, dingen over de balans en Avalon in het algemeen. Het enige wat ze daar leerde, was dat ze anders was dan de andere Ferakinderen. Dat niemand haar mocht of zou mogen, en niet alleen omdat ze nog geen idee had wat haar krachten waren. Het was ook omdat ze geen ouders had.
Het weeshuis kwam in beeld, en Tharin zuchtte. Nu was ze weg van school, maar zou ze het gepest van de andere wezen horen. Zelfs terwijl ze hetzelfde meegemaakt hadden, lieten ze haar alsnog keihard vallen en deden ze haar steeds pijn. Vooral de oudere Ferakinderen deden dat, op momenten dat de leiding niet keek. En telkens moest ze uitleggen hoe haar vacht zo in de war was geraakt, of hoe het kon dat er allemaal steengruis uit kwam. Het was haar element tenslotte niet... Ze opende de deur en zag het vervelendste kind al staan. Een Belbus van dertien jaar, onder de naam Sotalach. Hij vond het geweldig om haar totaal te vernederen, dus probeerde ze hem zo veel mogelijk te ontlopen. Waarom moest hij op woensdag ook altijd vroeger vrij zijn dan haar? Stomme middelbare school... "Hè tuthola," riep hij haar toe zodra ze door de deur stapte. Tharin keek of ze een vluchtroute had, of dat er leiding in de buurt was, maar die zaten allemaal buiten op te letten of de jongen zich niet compleet in de sneeuw ingroeven en dan verdwenen. "Mag ik er alsjeblieft langs?" vroeg ze zachtjes, en keek naar hem op. Haar paarsblauwe ogen staarden in zijn donkerbruine ogen. "Tuurlijk niet," snauwde hij en blokkeerde de trap naar de slaapkamers. "Niet zo brutaal tegen me zijn jij, ik ben ouder dan jij!" Sotalach's ogen glommen dieprood en vlammen kwamen uit zijn poten. Wetend dat ze niks kon doen kroop Tharin naar de deuropening en bleef daar bibberend zitten.
Gestommel bij de achterdeur deed de vlammen verdwijnen, samen met de rode gloed in de ogen van de Belbus. Voor hij kon gaan roepen rende ze langs hem de trap op, en deed haar deur snel dicht. Op haar kamer zou ze veilig zijn. Hier zat ze samen met de enige uit het weeshuis die normaal tegen haar deed, Emillia. Haar zusje en zij waren hun ouders verloren, en sindsdien woonden ze in dit bedompte hol en tussen de verdorven kinderen. De leiding deed wat ze konden, maar tegen de pesterijen konden ze niks beginnen. Tharin ging zitten aan haar kleine bureautje en begon met haar huiswerk te maken. Even haar gedachten afleiden van die pestkoppen van school en van hier.
De deur klikte, een teken dat hij open ging. Hij kraakte in zijn scharnieren, en ze hoorde hem dichtvallen. "Bonjour," zei ze zonder op te kijken op zachte toon, hoewel dat voor haar normaal was.

Emillia hijgde terwijl ze de handdoek om haar halsje heensloeg. Ze glimlachte even naar haar teamgenote, Aïcha. "Bien joué," zei ze tegen haar teamgenoot en tevens beste vriendin. Ze pakte de volleybal op en legde het in het rek bij de anderen. Ze keek even richting de trainer, die met een glimlach zijn duim opstak. Ze glimlachte weer terug. Tevreden ging Emillia richting de kleedkamers, de training was heel goed gedaan vandaag, en ze was er hartstikke blij mee. Ze deed haar sportschoenen, shirt en broekje uit. Ze waren wit en rood gekleurd, de kleuren van hun volleybalteam. Emillia sportte graag, en ze was er redelijk goed in ook. Ze voetbalde onder andere, maar deed ook aan basketbal, volleybal en hockey. Ze propte snel de kleren in haar tasje, en pakte er een flesje water uit. Ze sloot haar ogen terwijl ze grote slokken nam. Ze had zich weer in het zweet gewerkt deze training, een verfrissende fles water was altijd goed. Ze stopte het ding iets later weer in haar tas. "Tu venir avec moi?" hoorde Emillia Aïcha's stem zeggen. Emillia schudde haar kop. "Devoirs," zei ze kortaf. Ze liep richting de deur en voor ze erdoor verdween riep ze nog een keer 'Au revoir' naar haar teamgenoten toe. Ze slingerde het hengsel van haar tas over haar schouder heen en liep het grote gebouw uit waar onder andere de volleybaltrainingen werden gegeven. Ze had nog veel huiswerk te doen. Doordat ze zoveel sportte buiten school, leed haar schoolwerk onder haar buitenschoolse activiteiten. Gelukkig had ze nog een zusje waar ze regelmatig hulp van kon krijgen als het om huiswerk ging. Tharin was aardig, en nog behoorlijk slim ook. Zijzelf had een onsje hersenen minder, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Ze liep de straten door, richting het weeshuis waar ze een kamer deelde met haar zusje. Ze vond het geen leuke plek, maar verschrikkelijk was het er ook weer niet. De leiding was wel aardig, alleen wat haar tegenzat waren de andere wezen die Tharin pestten. Ze wou dat ze er wat aan kon doen, maar twee tegen zo'n hele groep zou niet werken. Ze zouden haar er gewoon bij pesten. Daarom negeerde ze de pestkoppen maar. Maar als ze echt rot tegen Tharin deden, wat vaak genoeg voor kwam, kon ze het soms niet laten om de pesters later nog van een goede straf te voorzien. Aangezien de leiding daar niet de moeite voor nam. Veel kon ze ook niet doen, de meeste Fera's die Tharin pestten waren al een stuk ouder. Emillia's pas versnelde zich. Ze wilde graag verder met haar huiswerk, ze had nog een boel maakwerk te doen en had een proefwerk aardrijkskunde waar ze nog hard voor moest leren. Ze stond er qua cijfers al niet zo goed voor. Nog een slecht punt voor aardrijkskunde kon ze zichzelf niet veroorloven. Misschien kon Tharin haar helpen, maar aan de ene kant wilde ze haar niet bezadelen met haar problemen.
Na een paar minuten lopen, de sporzaal was niet ver van het weeshuis, stond Emillia voor de dichte deur van het weeshuis. Een rilling trok over haar rug, het was behoorlijk koud, en ze was blij dat ze eindelijk thuis was. Ze opende de deur, niemand in zicht. Ze zuchtte even diep en liep toen meteen de trap op, naar de slaapzalen. Ze zou straks wel een kop thee voor zichzelf klaarmaken, ze moest uiteindelijk toch een beetje goed voor zichzelf zorgen. Ze deed de deur van de slaapkamer die ze met Tharin deelde open en stapte naar binnen. "Bonjour," hoorde ze Tharin zeggen. Haar stem klonk zacht. "Salut," zei Emillia. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Ze was blij Tharin weer te zien. Ze gooide haar sporttas op haar bed, om die later weer ergens anders te dumpen voor het slapen gaan. Haar schooltas stalde ze naast het kleine bureau van Tharin. Emillia's blik schoof naar haar zusje. "Tu pouve m'aider avec la géographie? J'ai un répétition demain et ..." Ze keek even naar de grond. "Je ne comprends pas," zei ze. Ze had er heus wel wat aan gedaan, maar ze snapte gewoon niet wat al die begrippen in het boek nou moesten betekenen. Hadden ze dat niet wat duidelijker uit kunnen leggen? Je kon een moeilijk woord niet uitleggen in andere moeilijke woorden. De teksten in het boek waren één groot raadsel voor Emillia. Ze pakte het aardrijkskunde boek uit haar tas en gooide het op haar bureau. Ze ging op het gammele stoeltje zitten dat voor het tafeltje geparkeerd stond. Ze sloeg alvast haar boek open op de goede bladzijde, en kon het niet laten een zucht uit haar keel te laten ontsnappen. Haar blik gleed even over de tekst in het boek, en ging bijna direct weer naar Tharin, die ze met een smekende blik aankeek. Ze zou het niet redden morgen, tenminste niet zonder Tharin's hulp.