Wat mot je?

Kato gluurde naar de heerlijke dingen in de etalage van de bakkerswinkel. Het water liep hem in de mond. Al die gebakjes en taarten. Zulke dingen kreeg hij haast nooit te eten. Af en toe viste hij wel eens wat oud snoep uit de vuilnis bak maar iets lekkerders kreeg hij nooit te pakken. Hij likte over zijn lippen. Het was al wat later in de middag en de meeste dieren gingen terug naar hun woningen. De winkels liepen langzaam leeg en de rust keerde terug in de straten. De winkelbediende was zijn spullen al aan het opruimen. Nu moest hij opletten, dit kon zijn kans zijn! Kato bestudeerde nog eens de omgeving. Er kwamen geen dieren aan. Als een pijl uit een boog schoot hij naar voren. Sprong door de open door naar binnen. Greep het eerste gebakje dat hij in zijn bek te pakken kreeg en rende er van door. 'Hé, wat moet dat!?' riep een stem hem na. Kato nam niet de moeite om om te kijken. Wegwezen moest hij. Hij hoorde al wat voeten dreunen. De eigenaar zette de achtervolging in. Shit, wegwezen denkt Kato. Hij nam een sprint en rende tussen de na-winkelende dieren door. Er werd geschreeuwd naar hem en hij werd uitgescholden maar niemand hield hem tegen. Gelukkig maar. Hij maakte een scherpe bocht en belande in een doodlopend steegje. 'Nu heb ik je!' bulderde de stem van zijn achtervolger. Er gleed een sluw lachje over zijn lippen. Niet te snel juichen, meneertje denkt hij. Er vloog een bol water langs zijn nek. Shit, nog een keer. Deze vent heeft krachten! Kato deed geen moeite een tegen aanval te doen. Hij sprong tegen de muur op en klom omhoog. Hij was snel en behendig en kon haast tegen een steile muur omhoog klimmen. Vele straat dieren kunnen dat, vooral de jongeren. Deze manier van vluchten is het handigst aangezien dikke bakkers je dan niet achterna kunnen. Binnen no-time zat Kato boven op het dak. De bakker rende verward heen en weer. Uiteindelijk besloot de bakker terug te gaan. Dit gebakje was hij kwijt. Kato at genietend van zijn gebakje. Wat een hemels gerecht! Hij keek hoe de zon verdween acht de skyline en besloot maar eens een slaap plaats te gaan zoeken. Behendig sprong hij van dak naar dak. Hij kwam een klein, nauw steegje tegen en besloot dat die van hem werd deze nacht. Er lag een grote doos met een oud laken. Een prima slaap plaats besloot Kato. Hij ging op een vuilnisbak zitten en besloot wat te gaan spelen met zijn vlammetjes. Al vrij snel gleed er een vlammetje tussen zijn vingers door alsof het water was. Hij voelde niks. Het was nogal logisch dat hij vuurbestendig was. Ineens spitste hij zijn oren. Er werd een deur geopend en er kwam iemand aan. Wie zou het zijn en wat wou die gast?

Askari liep nonchalant door de straat. De zonnebril en het hoedje, die hem moesten beschermen tegen de paparazzi, had hij alweer opgezet. Vreemd genoeg herkende bijna niemand hem zo. Maar goed ook. Paparazzi was het vervelendste aan dat hele beroemd zijn. Had hij er vroeger dan niet een klein beetje om gevraagd? Hij liet een klein grijnsje zien. Ergens ging hij een willekeurig winkeltje in. Een kleine tas hing over zijn schouder. Er zat alleen het hoogstnodige in. Dat wilde zeggen: Zijn mobiel en een portemonnee. Hij was nooit zo zwaar beladen. Hij had voor de verandering maar wat andere kleren uit de kast gegraaid. Het zwarte shirt en de rode stropdas waren zo'n beetje zijn trademark geworden. Als hij dat aan had getrokken, had iedereen hem herkend, en hadden die zonnebril en hoed geen zin meer gehad. Hij had een doorsnee zwart shirt aan met een doodnormale print erop, een spijkerbroek en een paar All Stars. Voor de rest zijn zonnebril, het hoedje, en de Dog Tag die om zijn nek bungelde. Hij graaide zijn mobiel uit zijn tas, en zag dat hij berichten had. Hij las ze door, maar veel bijzonders zat er nou niet echt tussen. Terwijl Askari bezig was met zijn mobiel, hoorde hij geschreeuw. "Nu heb ik je!" hoorde hij een onbekende stem roepen. Askari keek om. Hij had geen idee wat er gezegd werd, maar de toon van het dier beviel hem niet. Hij keek om zich heen en zag de bakker achter een vreemde Lupus aanrennen. De Fera had een gebakje in zijn bek, gestolen dus. Askari grijnsde breed, het deed hem lichtelijk aan hem denken. Ooit leefde hij ook op de straat. Nadat zijn ouders waren gedood, leefden zijn zusjes, broer en hij in armoede. Hij bracht zijn leven grotendeels op straat door, bij de andere jongeren. Ze waren stuk voor stuk dieven, en leerden hem alles. Freerunnen, zakkenrollen. Alles wat je moest weten om een dief te worden. Hij had vaak genoeg spullen gestolen om zijn familie te onderhouden. De oogst was nou niet bepaald goed, aangezien Askari het vertikte om te werken, en zijn zusjes te jong waren. Zijn broer was de enige die op het land werkte, en kon al het werk niet aan. Bij die gedachten verdween het grijnsje op Askari's gezicht weer. Hij keek hoe de Lupus handig op het dak klom, en daar genoot van het gebakje. Askari verloor de Lupus uit het oog toen die behendig op een ander dak sprong. Askari keek eens rond in het winkeltje, dat heel toevallig een MusicStore was. Hij grijnsde en liet zijn ogen rondgaan. Uiteindelijk verliet hij de winkel toch maar, met één nieuwe plectrum en nieuwe snaren op zak. Toen hij naar buiten ging was de Lupus het eerste wat hij zag. Hij zat met gespitste oren op een vuilnisbak. Askari keek rond. Een nauw steegje met niet veel meer dan een vuilnisbak, een oud deken en een doos. Askari liet zijn blik weer naar de Lupus glijden. "This isn't really a five stars hotel," zei hij toen. Hij pakte de zonnebril van zijn neus en stopte die in zijn tas. Op één of andere manier vond hij het zo asociaal om tegen iemand te gaan praten met een zonnebril op je gezicht. Hij hoopte maar dat de Lupus hem kon verstaan. Niet alle Fera's konden tenslotte Engels, en anders kon hij altijd nog zijn Spaans proberen. In Frans was hij een ramp. Askari sprak ook meestal American Slang, Amerikaanse straattaal. Hij kon er vrij weinig aan doen, het was hem gewoon zo geleerd.

Er verscheen een vos. Sommige dieren hadden allerlei namen voor vossen, wolven, beren, leeuwen etc. Maar Kato hield het gewoon simpel. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? De vos was duidelijk niet arm. Het dier had allerlei kleren aan, een tas, een hoed, een bril. Allemaal dingen waar Kato een hekel aan heeft. Des te beter anders moest hij ook nog eens kleren gaan stelen. Hij heeft een vacht en dat is genoeg. Omdat sommige dieren al zoveel generaties kleren dragen stelt hun vacht nauwelijks meer iets voor. Maar Kato had nog nooit kleren gedragen en zijn voorouders kennelijk ook niet want zijn vacht beschermde hem tegen de kou. De vos keek hem aan. Kato wierp de vos een blik toe maar ging daarna verveelt verder spelen met zijn vlam. "This isn't really a five stars hotel," Kato rolde ongemerkt met zijn ogen. Waarom moest juist hij nu met zo'n zogenaamde betweter te maken hebben. Die lui hadden altijd wat. Sommige dachten dat ze je vriend waren en noemen je continu "dude" "matie" of dat soort dingen. En dan dachten ze ook nog eens grappig te zijn! Bah, vies volkje denkt Kato. Maar wel handig. Je kon ze makkelijk bedriegen en zo weer heel wat maaltijden rijker zijn. Zijn reputatie gaat er niet op vooruit maar wat heb je nou aan reputatie? Niks, je kan het niet eten, niet drinken helemaal niks. Nuteloos, noppes, nothing. Misschien kon deze vos ook wel een maaltje afstaan. Moest hij nu antwoorden op die stomme opmerking van die rijke stinkerd? Kato haalde enkel zijn schouders op. Het maakte hem niet veel uit eigenlijk. Hij zou toch knettergek worden in een hotel. Zo krap, zacht en klef. Veel te luxe. Dat kan hij niet aan. De vos sprak dus Engels. Kato ook wel een beetje. Het was een taal die veel gesproken werd, hij kon het goed verstaan. Hij sprak zoveel talen. Van iedere taal wat woorden, samen vormde het een taal waarmee je een redelijk eind kwam. 'Wat mot je?' vroeg Kato niet al te aardig. Dat was Nederlands, nou ja daar leek het op. Veel straatgangsters gebruikte die zin. Je hoorde hem dagelijks. De vos had zijn bril af gedaan. Hé, die smoel kwam hem wel bekend voor, maar van waar? Had hij deze vos ooit eens beroofd? Oeps... Of had hij hem gewoon een keer op straat gezien? Het boeide hem niet echt. 'Ach... the life isn't fair, my fox' zei Kato iets vriendelijker terwijl hij zijn vlam doofde. Hij sprong van zijn vuilnisbak af en ging voor de vos zitten. Hij was duidelijk groter. Hij had "my fox" gezegd. Dat zei hij wel vaker. Het was iets anders dan "my friend" minder close. En de vos was toch niet zijn vriend? Tenminste dat leek hem sterk. Die rijke dachten enkel aan zich zelf. Die zouden niet durven bevriend te raken met een zwerver. Kato was niet bang voor de vos. Hij was niet snel bang en al helemaal niet voor dit figuur. Hij stelde zich nog niet voor. De ander moest altijd als eerste volgens Kato´s regels.

Askari voelde de blik van de Lupus over hem heen gaan. En in die blik zag hij niet veel anders dan afkeuring. Askari zag er niet heel anders uit dan de anderen op straat, op dit moment. Het was vast het feit dat hij überhaupt kleren had, want de Lupus waar hij voor stond, had er geen aan. Achja, de helft van de Fera's liep zonder kleren rond, de andere helft met. Sommigen konden geen kleren betalen, sommigen vonden het ook niet nodig. Het wás ook niet nodig. Askari vond het gewoon wat hebben. Hij was dol op zijn All Stars en zwarte shirt met rode stropdas. Dat was gewoon Askari. Misschien had die Lupus wat tegen kleding, maar daar hoefde je nog niet iemand om af te keuren. Kleding betekende niet altijd rijkdom. In zijn geval dan weer wel. Askari keek naar de Lupus, hij had er net zo bij kunnen zitten. Als hij Blue nooit had gehad. Hij was zijn vader dankbaar, sinds de dag dat die Blue in zijn poten drukte. Niet veel dagen daarna, was hij dood. Het scheelde niet veel, of Askari had in hetzelfde schuitje gezeten als de Lupus voor hem. Blue had min of meer zijn toekomst gered. Hij had geluk gehad. Hij had een gitaar gekregen, geleerd hoe hij moest spelen, en toen bleek dat hij ook nog aardig kon zingen. Helaas ging het deze Lupus niet zo makkelijk af. De Lupus rolde met zijn ogen na zijn opmerking, wat Askari lichtelijk onnodig vond. De Lupus haalde uiteindelijk toch maar zijn schouders op. Askari kon zich wel inbeelden hoe hij zich voelde. Hij had tenslotte precies hetzelfde meegemaakt, alleen was hij er wel vanaf gekomen. Al had hij zich niet boos gemaakt over zo´n opmerking. Hij kon overal de lol wel van inzien, uiteindelijk. Maar zijn tijden op de straat waren voorbij, al miste hij ze soms zelfs nog wel eens. Hij had zich nooit wat aangetrokken van wat iemand dacht, dat zou hij ook nooit doen. Hij had ook nog zo z´n trekjes. Braaf was hij zeker niet. Het paste gewoon niet in zijn levensstijl: Punk. Hij was vorige week nog opgepakt voor het rijden onder invloed. Hij werd om 1 uur s'nachts gearresteerd, en diezelfde nacht werd hij in de gevangenis gegooid. De ochtend daarop werd hij door zijn platenmaatschappij alweer vrijgekocht. Ze leken dus toch nog ergens goed voor te zijn. Eerlijk gezegd had Askari een hekel aan ze. Askari vroeg zich af welke talen die Lupus allemaal sprak. Hijzelf sprak er maar drie, waarvan één nogal gebrekkig was. Zijn Engels en Spaans waren wel goed, zijn Frans zoog zwaar. Achja, je kon niet overal goed in zijn. Hij had gewoon een hekel aan die taal. Het enige wat hij kon zeggen waren de hoogstnodige dingen. Zoals het vertellen van wie je bent, het vragen van de weg en nog een paar dingen. 'Voulez vous coucher avec moi,' wist hij nog te zeggen in het Frans. Volgens hem één van de belangrijkste zinnen, en je kon het niet eens leren op school. School was nutteloos, daarom was hij ermee gestopt. Goede keus, hij had het toch niet nodig gehad. "Wat mot je?" De arrogante toon beviel hem niet, maar deed hem verder ook weinig. Het enige probleem was dat Askari geen idee had wat de Lupus zojuist had gezegd. Askari keek hem vragend aan. Daarop volgde nog een zin, die Askari weer wel kon verstaan. "Ach... the life isn't fair, my fox." Op Askari's gezicht verscheen een scheef grijnsje. Hij had geen idee waar die 'ach' vandaan kwam, het was in ieder geval geen Engels, maar de zin was te verstaan. Zijn toon klonk ook nog eens vriendelijker. Askari haalde zijn schouders op. "Life's just what you make of it, ain't it?" De wolf liet zich van de vuilnisbak zakken, nadat hij zijn vlam had gedoofd. Hij was een stuk groter, wat niet gek was. Askari was nou eenmaal niet de grootste. "But sometimes you need a little help," vervolgde Askari zijn zin. Hij pakte een Yera uit zijn broekzak, gooide die op, ving hem weer en hield hem richting de vreemde wolf. "So, what about lunc? I'll pay," zei hij grijnzend.

De vos zei niet wat hij kwam doen. Zou hij hem niet verstaan hebben? Kato nam niet de moeite het nog eens te herhalen in het Engels. Hij is geen tolk. Nu haalde de vos zijn schouders op. "Life's just what you make of it, ain't it?" zei hij. Ach, het is maar waar je in gelooft maar in Kato´s ogen was die zin niet waar. Je kan doen wat je wilt maar er gebeuren altijd dingen die je niet wilt. Kato zou echt niet in een huis willen wonen maar wel ergens anders. Iedereen wil gelukkiger zijn dan hij al is. De gasten in de stad al helemaal. Die zitten altijd maar te haasten, op hun horloge te kijken en aan één stuk door te bellen. Nog al logisch dat je dan een gelukkiger leven wenst. Eigenlijk best stom. De diern minachten hem terwijl hij het beter heeft dan hun. Niet qua huis en leefomgeving maar qua vrijheid. Als Kato iets afspreekt voor de volgende dag kan hij ´s morgens komen maar als hij pas ´s avonds komt kijkt niemand raar op. Je doet wat je wilt en wanneer je het kan. Geen tijd, geen stress, gewoon leven. Dat was zijn motto! "But sometimes you need a little help," Kato werd wat opgewonderde (dat woord klop volgens mij niet...) Ging dit gesprek heen waar hij hoopte dat het heen zou gaan? De vos pakte een muntstuk. Gooide het in de lucht en ving het weer op. Buit, de vos had een geld. Als het gesprek niet bij eten zou eindigen dan zorgde Kato daar zelf wel voor. Hij was een ster in geld roven. Hij was snel, behendig, onzichtbaar en geluidloos. Al zou hij niet gaan zakkenrollen als hij deze vos wat centen lichter zou maken. Misschien kon hij hem opsluiten tussen de muur en wat vuur. Of hij zou de vos gewoon bewusteloos slaan. Zijn kleren afnemen en die verkopen op de zwarte markt. Dat leverde alleen maar meer poen op. Maar daar tegenover stond dat hij voorlopig niet meer in deze buurt kon komen. Hij zou dan gezocht worden wegens misdrijf. Dat had hij liever niet, het was net zo'n fijn stekkie. Hij had er echt voor moeten vechten. Eerst zat er een andere vos en die liet zich niet zomaar weg jagen. Dus na een heleboel gedoe had Kato eindelijk dit stekkie. Tot zijn "territorium" behoorde de steegjes in de buurt van de muziek winkel. Het was niet het beste stekkie maar ook absoluut niet de slechtste. Je kon zo op de markt komen en daar was altijd wat te halen. Als je sterk genoeg bent kan je hele maaltijden weg pikken bij de markt maar meestal zijn de wolven je voor en moet je het doen met wat oude groenten of brood. Maar vossen, kikkers, uilen en kleine honden kan Kato gemakkelijk aan. Soms sluit hij een "vriendschap" en beroofd hij samen met twee of vier andere wat grotere prooien maar meestal leeft hij op zich zelf. Je hebt hele grote clans, die zitten in de achterbuurt. Die zijn bijna altijd dronken of stonden maar willen je toch altijd neer slaan. Kato komt daar niet vaak. Er is ook niets te zoeken. De wijken zijn arm, er is weinig voedsel, en heel veel gevaar. "So, what about lunc? I'll pay," zei de vos grijnzend. De clou was Kato ontgaan maar hij nam het aanbod aan. Het kon hem niet zo veel schelen of hij de vos aardig vond of niet. Voor een maaltijd zijn zelfs de slechtste dieren aardig. Kato reageerde niet te enthousiast. Dat deed hij enkel bij bekende/vrienden. 'Why not?' zei hij terwijl hij zijn schouders onschuldig ophaalde.

De reu leek het niet echt eens te zijn met Askari's uitspraak. Toch was het gedeeltelijk waar. Je kon blijven staan en toekijken hoe je leven je passeert, zonder ook maar een poot uit te steken, maar je kan ook iets doen. Je leven proberen te maken hoe jij het wil hebben. Doelen nastreven. En zeg nou zelf, dat laatste klinkt veel beter. Askari probeerde met volle teugen van het leven te genieten, en het lukte hem toch nog aardig. Soms zaten er Fera's in de weg, maar dat is oké, niet iedereen kan je aardig vinden. Daar moest je dan een gepaste oplossing voor vinden, of het nou met of zonder geweld was. In Askari's geval meestal met. Maar zo was hij. Hij vroeg zich af hoe de reu tegen hem aankeek. Niet al te goed. Hij keurde het al af dat hij kleding droeg. Nou ja, niet Askari's probleem. Hij had veel geld, dat zeker. Je had drie types rijke Fera's. De één liep met elke bezitting te pronken die van waarde was, de andere liet het niet merken, en het derde type zette het in voor anderen. Dat laatste kon hij zeker waarderen, toch behoorde hij tot het tweede type. Hij zou geen idee hebben waar hij zijn geld aan kwijt moest. Voor hetzelfde geld beroofde deze reu hem nu, Askari zou er toch wat aan doen. Al zou hij toch maar een klein bedrag verliezen. Je moet voor je foute daden worden gestraft, hijzelf wist dat als geen ander. Hoe vaak had hij al niet in de gevangenis gezeten? Zijn reputatie overschaduwde zijn strafblad, zou je kunnen zeggen. Hijzelf trok zich er weinig van aan. Hij wist waar de reu tot in staat was. De neiging om zijn geld te stelen glom in zijn ogen. Askari zelf had het ook gehad. Askari zou zich wel verzetten, de reu was niet de enige met ervaring. Askari was een goede freerunner, en kon ook wel vechten. Hij zou het de reu in ieder geval niet makkelijk maken. Maar waarom een hele lunch afslaan zodat je een klein bedragje kan pikken? "Why not?" zei de reu terwijl die zijn schouders ophaalde. Askari wenkte naar de straat, en begon alvast te lopen. Hij zou het dichtstbijzijnde restaurant eruit pikken, dat een beetje klasse uitstraalde. Hij wilde de reu niet meenemen naar een afgedankte vreetschuur.
Niet veel verderop stond een waardig restaurantje, en Askari ging naar binnen. Hij pakte meteen een tafeltje voor twee aan het raam, en nam plaats op één van de stoelen. Wachtend tot zijn gast ging zitten.

~ Inspiratie weg O.O

De vos antwoordde niet meer maar liep gewoon verder. Kato was even van de leg maar besefte toen dat hij hem moest volgen. Hij hield daar niet van, iemand volgen. Hij ging zijn eigen weg wel. Maar als hij nu naar links zou lopen en de vos rechts zou hij zijn maaltijd wel kunnen vergeten. Dat had hij liever ook weer niet. Snel nam hij een paar vlugge stappen zodat hij naast de vos terecht kwam. Naast iemand lopen ging nog wel. De vos speurde de restaurantjes af op zoek naar een geschikte. Kota zou gewoon de eerste, beste naar binnen zijn gelopen maar dat was de vos duidelijk niet van plan. De vos ging een restaurantje binnen dat kennelijk zijn goedkeuring had. Omdat ze niet tegelijk door de deur konden liep Kota dit keer wel achter de vos aan. Nou ja, eventjes was nog wel oké. Het was lekker warm in het restaurantje vooral als je nagaat dat het erbuiten flink afkoelde. Het was rustig in het restaurantje. Een verliefd vossensteltje zat bij de muur aan een tafeltje wat te smoezen. Ze waren jonger dan Kato, een jaar of 15 waren ze. Kato bekeek de vos eens die hem zou trakteren. Die vos was eigenlijk ook niet zo oud. Hooguit een jaar of 18, misschien 16 of 17. Rond Kato's leeftijd dus. Verder zat er nog een oude hyena aan de bar. Hij rookte een sigaar en gunde Kato geen blik waardig. Hij was gehuld in een lange jas met een hoed zodat je nauwelijks iets van hem zag. De hyena ademde zwaar en Kato voelde zich op de een of andere manier niet op zijn gemak. Ineens viel zijn oog op de beren die in een hoek aan het darten waren. Ze staakte hun spel en namen Kato eens goed op. Hij voelde hun blik. Bah, beren, hij mocht ze niet. Ze waren hem te groot en te nors. Ondanks alle ongure types had het restaurantje een prettige sfeer. Er stonden brede, moderne bank-stoelen waar ze op de zwarte markt een fortuin voor gaven. Hellaas smokkel je niet snel een bank met je mee. De vos nam plaats bij een tafeltje bij het raam. Kota volgde zijn voorbeeld en zakte weg op een bank-stoel. Het was niet echt een stoel, daar was het te breed voor. Een beer zou er zo op kunnen zitten. Maar het was net weer te klein voor een bank. Een bank-stoel dus. Kota keek de vos aan met een "wat nu?" blik. De beren waren uitgekeken en gingen weer verder met darten. Het verliefde stelletje had hun nog niet eens op gemerkt maar de hond bleef bij de bar zitten. Ook al zat hij met de rug naar Kota, toch kreeg hij het gevoel dat de hyena hem in de gaten hield. Kato probeerde de hond te negeren maar hij wou niet uit zijn hoofd. Er kwam een ober naar hen toe. Een wat oudere hond die zonet nog achter de bar had gestaan. 'What will it be?' vroeg de ober. Weer keek Kota de vos aan. Mocht hij zomaar wat vragen? Vragen wat hij wou? Waarom trakteerde de vos hem eigenlijk? Zat daar nog meer achter? Kato twijfelde. 'I see' zei de hond weer en liep terug naar de bar. Nieuwsgierig volgde Kato zijn bewegingen. De hond pakte iets en kwam er mee terug. Er werd een menu-kaart voor Kato's neus gelegd met plaatjes van de lekkerste gerechten. Zijn mond overstroomde haast. Toen bladerde hij gulzig door het boekje. De hond schonk er geen aandacht aan, hij had meer oog voor de vos. De ober trok zijn wenkbrauw verbaasd op toen hij de vos beter bekeek. Hij leek iets te zeggen maar bedacht zich. Toen keerde hij zich weer tot Kato. 'Excuse me, but do you have money for this?' Kato keek de vos aan. Wat moest hij nu weer antwoorden.

Askari keek af en toe achterom, om te kijken of de reu hem nog wel volgde. Iets later kwam de Fera zelfs naast hem lopen. Askari grijnsde, hij nam tegenwoordig wel vaak anderen mee uit eten. Eerst een moervos die hij had ontmoet in Tillhaelan, toen een journalist die hij per ongeluk omver had gelopen, en nu deze reu. Nouja, zo'n probleem was het ook weer niet. Het kostte hem alleen maar geld, en daar had hij genoeg van. Hij was rijk, en dat terwijl hij nog niet eens volwassen was. Misschien was het daarom dat hij geen idee had wat hij nou met het geld moest doen. Hij deed het ook helemaal niet voor het geld. Hij had plezier in het gitaar spelen en het zingen. Ook het schrijven van lyrics houdt hem bezig. Alles wat hij meemaakt en wat hem bezig houdt, schrijft Askari op, om er later een songtekst van te maken. Hij vond het al heel wat dat hij zoveel geld kon verdienen met zijn hobby. Hij had nu al zo'n drie albums uitgebracht, samen met de band. Van één van hen waren er 15 miljoen over de toonbank gegaan. Daarna ging het weer iets minder, het kan ook moeilijk altijd geweldig gaan. Ze waren nog steeds bezig met het volgende album. Hijzelf wilde er een song in over zijn vader, die was overleden. Hij was nog bezig met de lyrics, maar het leek de goede kant op te gaan. De reis naar het restaurant verliep voor de rest in stilte. Toen ze in het restaurant zaten, keek Askari maar rond totdat de ober zou komen. Het was niet bepaald druk. Een jong vossenstelletje deelde samen een tafel, er zat nog een klein gezinnetje van leeuwen en een mannelijke cheeta. Askari was alleen maar blij dat het zo rustig was. Aan de bar zat nog een hyena met een grote sigaar. Hij zag er wat... onguur uit. Voor de rest waren er nog beren die een potje dartten. Askari kende geen enkele beer, en dat vond hij ook niet echt nodig. Er werd vaak gezegd dat ze wel aardig waren, en niet zo gemeen waren als ze leken. Maar ze waren hem veel te groot. Hij was al klein voor een doorsnee vos, laat staan voor een beer. Askari keek weer voor zich, naar de reu. Opeens schoot hem te binnen dat ze elkaars naam nog niet eens wisten. "I'm Askari, by the way," zei Askari, vlak voordat de ober naar hun tafel kwam. "What will it be," vroeg de ober. Meteen viel de blik van de reu hem op. De ober liep weer weg, en kwam meteen weer terug met een paar menukaarten. Askari pakte hem aan en keek erin. Hij wilde niet dat iemand hem hier zou herkennen. Askari grijnsde bij het gezicht van de reu die door het boekje bladerde. Je kon wel zien dat hij in geen tijden zo lekker gegeten had als dat hij nu zou doen. "Excuse me, but do you have money for this?" zei de hond. Askari keek op van zijn menukaart. "Yes, he has. I'd like to give this roasted lamb a try," zei Askari met een achterdochtig glimlachje. Askari knikte naar de reu, als teken dat hij mocht bestellen wat hij maar wilde. "Would you like a refreshing beverage with that?" vroeg de ober. Askari bestelde simpelweg een glas mineraalwater.

"I'm Askari, by the way," Zei de vos ineens. Net als zijn uiterlijk kwam die naam Kato bekend voor. Had Gréve daar ooit over gehad? Misschien, het kan. Gréve kende meer dieren dan Kato, hij was meer onder de dieren dan Kato dus nog al logish dat hij meer dieren kent. Hoe zou het eigenlijk met zijn oude vriend gaan? Nadat ze gescheiden waren hadden ze elkaar nooit meer gezien. Jammer eigenlijk, het was zo'n mooie vriendschap. 'Askari? Why is that name familiar to me? Such normal name isn't it... Kato by the way.'zei hij bedenkelijk. Toen kwam de ober. Kato wist nog steeds niet of hij zo maar wat mocht kiezen. Was hij eigenlijk wel ooit eens in een restaurant geweest? Wel eens in een piep klein schuurtje, daar was hij zo har mogelijk weggerent om niet te hoeven te betalen. Hellaas was het op een gevecht uit gelopen en dat had hem een flinke schram op gelevert. Gelukkig had hij zichzelf weten te redden door zijn vuur-wezen op te roepen. Over vuur-wezens gesproken, hij moest maar weer eens gaan trainen. Hij moest wel in conditie blijven voor het geval dat. Kato kreeg het benauwd bij de vraag of hij genoeg geld had voor het eten. Hij had geen rooie cent... "Yes, he has. I'd like to give this roasted lamb a try," Godzijdank kwam Askari voor hem op maar zijn antwoord wekte nog meer vragen. Waarom zei hij dat Kato wel genoeg geld ervoor had. Askari trakteerde toch? Of was zit een vuile streek zodat Kato moest betalen? Het water liep in Kato's mond bij roasted lamb, wat zou dat goddelijk smaken! "Would you like a refreshing beverage with that?" vroeg de ober maar Askari wees het aanbod af en nam gewoon wat water. Waarom water nemen als je het andere kon betalen? Kato werd wat achterdochtig. Askari zou hem er toch niet in gaan luizen? Dat zou pas naaiend zijn... Askari gaf een soort van teken dat Kato mocht kiezen maar dat had hij al van de ober begrepen. Die stond hem zo raar aan te staren! Kato kreeg er de kriebels van. 'You going to choose? I'm not a sign!' mopperde de ober. Snel bladerde Kato nog eens door het menu. 'Yes, yes'antoorde hij terwijl hij het boekje doorbladerde. 'Do me a Venison with garlic and onions.' zei Kato toen viel zijn oog op een sappig stuk zalm. 'Or a grilled salmon ...' ging hij verder. 'or ... or ... some roast rabbit ...' de ober trok zijn wenkbrauw op. 'Or maybe just a stew ...'
De ober zuchte ongeduldig. Kato keek askari een beetje hulpeloos aan. Het zag er allemaal zo lekker uit! Nu had hij bijna een hemelse maaltijd kon hij niet meer kiezen... 'I see it, call me when you're done.' bromde de hond op een hondenmanier en stampvoette weg. 'sorry, but it all looks so delicious!' verontschuldigde Kato zich terwijl hij Askari zo onschuldig mogelijk aan keek. Zij ogen gleden weer naar het boek waar een heerlijke ovenschotel uitdagend naar hem keek. Kato zuchte, waarom verzonnen ze nou zo veel lekkers?

Askari had wel een antwoord terug verwacht van de wolf, maar het leek even te duren. De wolf leek verzonken in zijn eigen gedachten, geen probleem. Misschien was het niet zo'n goed idee dat hij zijn naam vertelde, hij kon zo weer herkend worden. Nou ja, er was hier amper iemand. En het kon ook zo zijn dat de wolf hem niet eens zou kennen. "Askari? Why is that name familiar to me? Such normal name isn't it..." hoorde hij de reu zeggen. Daarna stelde hij zich voor als Kato. Askari grijnsde naar de wolf tegenover hem, en haalde zijn schouders op. "Don't know. I've never seen ya before, did I?" Zijn ogen gleden weer na de menukaart. Ondanks zijn seintje, leek Kato nog niet helemaal vertrouwd met Askari. Ach ja, hij zou alles betalen, al bestelde hij de hele menukaart. Hij had geld zat, en Kato zag eruit alsof hij trek had in iets overheerlijks. Nadat hij iets besteld had, echt honger had hij ook weer niet, was het Kato's beurt. Askari vond de serieuze, ietwat geërgerde blik van de ober op zich al grappig genoeg, maar toen Kato begon met bestellen, hield hij het niet langer meer uit. Askari grinnikte bij het zien van de blik waarmee de ober Kato ook maar áánkeek. De ober werd wat ongeduldig, over klantvriendelijkheid gesproken. Askari keek van de ober naar Kato, met een vermakelijke grijns. Kato bladerde nogmaals vluchtig door het boekje en besloot voor de Venison met knoflook en uien te gaan. Askari deed de menukaart dicht en legde het op tafel, toen Kato zijn keuze veranderde. En nog eens, en nóg eens. Askari begon weer zachtjes te grinniken. De ober zuchtte vol ongeduld, en Askari proestte het uit toen de chagrijnige hond wegliep. "Sorry, but it all looks so delicious!" zei Kato met onschuldige blik. Askari knikte met vrolijk gezicht. "Yeah, I noticed that," zei Askari, terwijl hij zijn ellebogen op de tafel legde. Niet bepaald beleefd, maar dat paste ook niet bij zijn karakter. "Order whatever ya want. I'll pay, like I've said before," zei Askari toen met een grijnsje. Hij vond het vermakelijk, en niet zo'n beetje ook. Al zou Kato het hele restaurant leegkopen, Askari zou betalen. Hij hield zich aan zijn woord, meestal, soms dan. Nogmaals sloeg de vos de menukaart open. Het moest er allemaal geweldig uitzien voor Kato. Hij was er lichtelijk aan gewend. Toen hij net beroemd was, had hij constant gepraat over kaviaar. Elke beroemdheid at het, en het moest verukkelijk zijn. Askari had het één keer geproefd, vreselijk. "How does anyone eat this stuff!" had hij gezegd, terwijl hij het terug op zijn bord spuugde, omringd door zijn bandleden die hem uit stond te lachen. Nope, kaviaar was een don't voor hem. Hij hield het voortaan wel bij rund,- varkens,- kippen,- en schapenvlees. De chagrijnige hond die de ober moest voorstellen, kwam weer naar hun tafel gelopen. Askari grijnsde weer naar Kato, wachtend op wat hij allemaal wel niet zou gaan bestellen. In gedachten wenste hij de ober sterkte.

Askari leek het allemaal erg grappig te vinden. Hij lag zo wat in deen deuk. Kato zat nog steeds in een dubio, wat moest hij nou toch kiezen? Dat die andere dieren hier mee kunnen leven. Kato zou het niet eens aankunnen. Als hij er al zo lang overdoet om zijn maaltijd te kiezen hoe zou hij dan ooit als een "gewone" burger kunnen leven? Nee, dat is niks voor hem, geef hem maar gewoon de straat. Lekker zwerven door de stegen, af en toe wat stelen. Heel soms deed hij "klusjes" maar dieren uit de weg ruimen, daar deed hij niet aan. Hij was niet de persoon die ruzies oploste voor geld door iemand een kopje kleiner te maken. Maar iemand bespioneren deed hij wel. Wat er na het overbrengen van de informatie gebeurt met het slachtoffer is hem een worst maar het beloofd vaak niet iets goed. Ach je moet er tegen kunnen, zo niet dan ga je er aan. Dan kan je het leven op straat niet aan. Dieren denken vaak dat de gangsters, dieven, zwervers, vechters etc. het "lagere" volk zijn. Pfffff. Ze zijn tien keer zo sterk op alle gebieden. Zo'n rijke stinkerd gaat na één dag al jammerend op zijn knieën dat hij naar huis wil. Daar durf Kato zijn vrijheid om te verwedden. Nou ja misschien toch niet, hij is zeer gesteld op zijn vrijheid. Hij zou het leven als slaaf echt niet aan kunnen. Hij zou gek worden. Hij had echt medelijden met de stakkers die in dat soort vallen tuinen. Gokverslaafde, die komen het vaakst in de slavernij. Het is niet echt slavernij maar je ben niet meer vrij. Je moet doen wat diegene zegt omdat je hem zoveel schuldig bent. Als je dat niet doet dan gaat je kop er af. Ja, Kato kijkt wel uit met dat gokken. Casinios staan gelijk aan de hel. Alleen de aller hopelooste komen er. Die hebben geen rooie cent. Die casinobasen, die moet je hebben. Dat soort lui zwemmen in het geld. Maar owee als je die iets aan doet. Dan zitten er meteen tien bodyguards in je nek. Gelukkig dat Kato nooit in de buurt komt van die casino lui. Hij is niet gek. De vos grinnikte nog steeds. Nou ja, ieder zijn plezier. Kato kreeg eten en Askari vermaak. Een redelijk eerlijke ruil in Kato's voordeel al is die zin wat tegenstrijdig. "Yeah, I noticed that," zei de vos. Men zegt dat vossen sluw zijn maar deze viel nog mee. Hij had nog geen misselijke streken uit gehaald. Maar als hij dat ook maar een beetje van plan is dan zou hij er van lusten! "Order whatever ya want. I'll pay, like I've said before," zei de vos met een grijnsje. Bestellen wat hij wou? Meende de vos het nu echt? Niet zo veel twijfelen, aanvallen! Dacht Kato. Hij stortte zich op de menu kaart en bladerde er ruw in. Na aardig wat geblader kwam hij tot zijn besluit. Kato wou net de ober roepen toen de hond er al aan kwam. Obers hadden daar vast een zesde zintuig ofzo voor. de ober trok zijn wenkbrauw weer op maar nu met de boodschap dat Kato mocht bestellen. Kato nam een zucht alsof hij op het punt stond een marathon te lopen. 'Do me the specialty of the restaurant: Venison with garlic, also i want a grilled salmon with a lemon,a roast rabbit, a portion of drumsticks. Do even a duck with orange sauce. Sushi and whatever that may be ... And as a starter, I would like an oxtail soup and some of these meat tapas. Oh yes, this meat piece I would also like to taste.' De ober staarde de manenwolf aan alsof het een alien was, hij knipperde met zijn ogen om even bij te komen. 'wwww... was that it?' De ogen van de ober gleden naar de plaats waar Katos maag zat alsof hij wou kijken waar Kato al dat eten wou gaan laten. Kato keek onschuldig in de rondte alsof hij enkel een soepje had besteld in plaats van de halve menu kaart. Hij keek Askari aan als een ondeugende school jongen die net een meesterlijke grap had uitgehaald. Hij grijnsde naar zijn kameraad. Misschien was die toch zo erg nog niet. De ober was verward zijn noties aan het doorbladeren alsof hij het maar niet geloofde dat Kato zo veel had besteld. Ineens herinerde Kato zich dat de ober nog niks te drinken had gevraagd. Hij grijnsde weer naar Askari in de hoop dat die het zelfde dacht. Dit was tot nu toe al hilarisch maar als Askari dat kon afmaken met een meesterlijke vraag naar drinken dan zou het helemaal geweldig zijn. Maar waarom zou Askari dat moeten vragen als Kato dat ook kon. Kato keek de ober zo onschuldig mogelijk aan en vroeg: 'Do you have something to drink for me?' Het leek even alsof de kop van de hond ontplofte. De ober staarde Kato alsmaar aan terwijl hij naar zijn woorden zocht. Kato lach zowat krom van het plezier maar kon zich nog inhouden. 'Euh.... Yes of corse... excuus me...' stamelde de ober. Kato bestelde nog wat drinken van de kaart. Niet zo veel, maar een stuk of vijf glazen. Hij had geen idee wat voor drinken hij net had besteld, hij kende niet meer dranken dan bier, wijn, water en koffie. De ober liep nogal verward weg. Kato schaterde het uit.

Askari had nog steeds een brede grijns op zijn gezicht. Dít was echt komisch. Vroeger had hij het ook nooit zo luxe gehad, en toen zijn leven in één keer op zijn kop kwam te staan, moest hij echt even wennen. En dan niet alleen aan het eten. Aan de paparazzi, de pers, massahysterie, maanden lang touren - dat was écht vermoeiend -, en nog veel meer. Je raakte er op den duur wel aan gewend, soms. Maar soms wenste Askari dat hij nooit beroemd was geworden. Achja, hij had fans, blijkbaar ook talent en genoeg geld om zichzelf en eigenlijk ook een gigantische familie te onderhouden. Wat had hij te klagen. En om dat geld, trakteerde hij Kato nu op een etentje. En het was nog eens grappig ook. De reu kon maar niet kiezen tussen wat er allemaal niet op het menu staat. Nu Kato zo begon, begon Askari ook wel zin te krijgen in iets anders dan een doodnormaal glaasje water. Een glas bier misschien... Grote kans dat Askari daarna stomdronken het restaurantje weer uitging. Als hij ééntje op had, kwamen er zo veel meer achteraan. Dat kon hij misschien beter laten. Op het kerstdiner was hij ook stomdronken geweest, en had zo wat informatie aan een Protector gegeven. Niet dat hij echt belangrijke informatie voor hem had of zo. Maar hij praatte teveel als hij dronken was, véél te veel. Hij besloot toch maar voor het glas water te gaan. Askari keek grijnzend naar Kato, die diep in gedachten was. Askari vroeg zich af wat de reu straks wel niet zou gaan bestellen, als die chagrijnige hond terugkwam. Hij vond het nog niet eens zo vreemd dat Kato zoveel bestelde. Hij was tenslotte niet gewend zoveel heerlijks te eten in zo'n restaurant. Askari had waarschijnlijk hetzelfde gedaan als iemand hem mee uit eten had gevraagd. Hij wreef even met zijn poot in zijn ogen, hij was eigenlijk best moe... Askari voelde best dat Kato hem wantrouwde, misschien omdat hij rijk was, misschien omdat hij een vos was. Je kon niet altijd op het uiterlijk afgaan, dat had Askari onderhand wel gemerkt. En echt niet alle vossen waren zo slecht - hij vond de hyena's persoonlijk stukken erger - je had uitzonderingen. Zoals hijzelf, zijn broer en zus. En Serena natuurlijk. Serena... Hij wist niet veel meer van haar dan haar naam. Serena Rosemary. Hij had haar ontmoet nadat hij een concert van haar had bezocht. Hij had haar ook gered van een boze menigte, die Serena de schuld gaf dat ze hun geld kwijt waren. Het wás ook Serena's schuld geweest, maar toch. Askari had haar daar moeilijk alleen kunnen laten staan, tegenover die boze wolf, en wat er nog meer bij had mogen staan. Hij had haar daarna nog één keer gezien: Op het kerstdiner.
De chagrijnige hond kwam er weer aan, en de grijns op Askari's gezicht verdween. Zijn woorden waren genoeg, Kato dook meteen weer in zijn menu, en bestelde alles wat hij erin zag staan. "Do me the specialty of the restaurant: Venison with garlic, also i want a grilled salmon with a lemon,a roast rabbit, a portion of drumsticks. Do even a duck with orange sauce. Sushi and whatever that may be ... And as a starter, I would like an oxtail soup and some of these meat tapas. Oh yes, this meat piece I would also like to taste," zei Kato, terwijl de ober hem op vreemde manier aanstaarde. Askari's grijnsje kwam meteen weer terug, hij begon zachtjes te grinniken. Hij wilde de gestreste ober niet nog meer irriteren, of misschien toch ook wel, dus hield hij zich maar even stil. Askari vroeg zich af hoe Kato van plan was al dat eten te verwerken. Zo héél groot was hij ook weer niet, hij was tenslotte een wolf, geen olifant. Achja, hij mocht zoveel eten als hij kon. Kato keek Askari ondeugend aan, en Askari grijnsde breed terug. "Eh... I'd rather have a beer," zei hij toen met schaapachtige kop. Stom idee, nou en. Wat maakte zijn drankprobleem nou uit? Hij zat tegenover een wolf die zojuist de halve menukaart had besteld, dus wat maakte het uit? Vlak daarna vroeg Kato nog even weer naar wat te drinken, en het leek alsof de kop van de ober zou gaan exploderen. Askari kon het niet laten en barstte in lachen uit. De hond ging meteen terug naar de bar, om vervolgens iets te drinken te halen voor hem en voor Kato. Askari pinkte een traantje weg uit zijn oog, van het lachen.
Niet veel later kwam de ober terug met een dienblad, waar een pilsje op stond en de meest vage cocktail ooit. Was dát wat Kato had besteld? Askari wist zelf niet eens wat het eigenlijk voor moest stellen, Kato waarschijnlijk ook niet. Hij keek Kato vragend aan. "Do you even know what the fuck you just ordered?" zei Askari grijnzend. Hij voelde de boze blikken van de ober en de andere Fera's in het restaurant zijn kant op kijken, en Askari verborg zijn gezicht in de hoop niet herkend te worden. De ober zette zonder iets te zeggen de drankjes op tafel, en liep daarna terug naar de keuken. Hun eten zou zo wel komen. Hopelijk. "Good luck with eating all o' that stuff," zei Askari tegen Kato, en hij nam een slok van zijn biertje.

Kato vroeg zich af hoe groot de borden hier waren en hoeveel eten hij wel niet zal krijgen. Hij had wel erg veel besteld maar soms schepte ze ook maar bar weinig op... Of juist heel veel. Nou, alles op krijgen zou hem toch niet lukken. Misschien wist hij nog het een en ander naar buiten te smokkelen. Nu baalde hij toch wel dat hij geen jas had of een tas. Want om nou met je poten vol kliekjes naar buiten te lopen staat ook weer zo raar. Waarom de ober eigenlijk alles had opgeschreven wat hij bestelde was hem een raadsel. De ober kon net zo goed de menu kaart nemen en daar alles van mee nemen. Dan kreeg hij toch ongeveer het zelfde. Hoewel... Er kwam nog een idee in hem op. Hij zou kunnen zeggen dat de kok de knoflook was vergeten. Of dat hij zich alsnog bedacht had maar de lol erin nam al af. De ober werd op den duur saai. Kato speurde het restaurantje af op zoek naar een nieuw slachtoffer. De beren liet hij met rust, die verliefde vossen zouden toch niks leuks doen, de leeuwen waren hem te groot dus bleef er maar één over. De hyena. Kato mocht hem toch al niet dus wat was het probleem? Kato broedde op zijn plan om de hyena beet te nemen. Uiteindelijk had hij een plan, ja dat zou wel lukken. Al is het dan wel niet zo grappig, de hyena houdt er wel een vies pak aan over. Kato zag de chagrijnige kop al zo voor zich. De ober werd uiteindelijk ook een slachtoffer, nou ja, meteen mooi meegenomen. Askari bestelde een soort beer, al had Kato geen idee wat dat was. Vast geen beer maar iets te drinken. Tenminste dat nam hij aan. Hij had nog nooit van beren vlees gehoord en het leek hem ook niet echt lekker. Want hoe dood je nou een beer? Je kan er hooguit eentje uit de gracht plukken maar om die nou te gaan slachten... Dat was vast niet echt lekker. Kato werd nieuwsgierig naar het drankje. Even later kwam de ober weer aan met een dienblad in zijn poot met wat drankjes. Kato kreeg een vage cocktail voor zijn neus die er nogal onnatuurlijk uit zag, ook kreeg hij een gelei achtig drankje dat ondrinkbaar was. Tenminste dat leek er wel op. Nog een glas met iets dat leek op doodnormaal sloot water en een vaag blauw drankje waar rook uit omhoog cirkelde. Die zou hij maar beter niet aan kunnen raken, je weet nooit wat er dan gebeurt. De ober zette voor Askari's neus een glas bier neer. Was beer, bier? Dat zal dan wel bedacht Kato. "Do you even know what the fuck you just ordered?" zei de vos grijnzend. Kato bekeek zijn drankjes aandachtig. 'Yyyyy...No, I've idea what this is...' zei hij terwijl hij door het glas met het slootwater naar Askari keek. Askari zag er nog al vervormt uit door het glas. "Good luck with eating all o' that stuff," zei Askari. Kato knikte maar wat, zijn aandacht zat meer bij zijn drankjes. Toen duwde Kato voorzichtig met een lepeltje in de gelei cocktail. 'Since when is drinking not to drink?' (vage vertaling... ik wou zeggen: Sinds wanneer is drinken niet meer te drinken?) zei Kato terwijl hij het spul liet golven. Het leek wel een pudding maar dan rook het niet zo mier zoet. Het rook eerder naar.... naar... tja, naar wat eigenlijk? Het was een heel vaag en apart geurtje. De ober had hem al weer gesmeerd naar de keuken. Niet dat Kato dat erg vond ofzo. Hij had wel eens aangenamer gezelschap gehad dan die ober. Uit de keuken kwam gevloek en er viel wat op de grond. Kato kon het niet laten om breed te grijnzen. 'And gona I be blue when I drink this stuff?' vroeg hij terwijl hij het glas roerde met het blauwe spul. De rook kringelde alsmaar verder omhoog. Was die rook brandbaar? Kato keek even ondeugend richting de keuken en draaide zich toen naar zijn drankje. Uit zijn poot verscheen het kleine vlammetje weer en hij vuurde het voorzichtig af naar de rook. KLABAM! Het maakte een hels kabaal en iedereen in het restaurant schrok zich bijna dood. De beren gromde wat verwensingen. Het verliefde stelletje smeet wat geld op de tafel en trippelde zo snel als ze konden het restaurantje uit. De haren van de Hyeana stonden recht overeind, dat zag je omdat er ineens een bobbel in zijn rug zat, maar hij kalmeerde al vrij snel een de bobbel verdween. Kato bekeek de schade. De rook was niet brandbaar maar kennelijk wel explosief. Er waren geen beschadigingen en iedereen was nog heel. Hij wou het nog eens doen maar de ober trok het drankje onder zijn neus vandaan. Σταματήστε, σας κόπανος! zei de hond en het klonk niet bepaald als een compliment. Kato wist niet wat voor brabbeltaal dat was maar hij verstond er niks van. De hond keek ineens wat schuldig zoals alleen honden kunnen doen. De hond had dan wel een hekel aan Kato maar wist dat hij klantvriendelijk moest zijn. Hij mompelde een verontschuldiging en snelde weer naar de keuken. Dit was niet Kato's plan geweest maar hij genoot er wel van. Man, die knal was awesome!

Askari zuchtte even, aan de ene kant dacht hij dat Kato al dat eten nooit op zou krijgen, dus dat zou dan wel weer zonde zijn. Van zij geld, dat had hij toch genoeg, maar vooral van het eten zelf. Achja, hij moest het zelf maar weten. Askari vond het heel wat als Kato zich helemaal zou weten vol te proppen. Kon je doodgaan aan teveel eten? Askari dacht van wel. Straks zat hij tegenover een dooie in een publiek restaurant, lekker dan. Iedereen zou hem verdenken, het zou zijn schuld zijn en hij zou in de gevangenis worden gegooid, alweer. Lekker dan. Hij had er het vertrouwen in dat Kato wist wat genoeg was voor zichzelf, tenzij hij hier zat met één of andere doodswens. Askari zuchtte, hij haalde weer eens stomme gedachten in zijn kop, terwijl het gewoon de bedoeling was om wat te eten met Kato. Nou ja, tot nu toe was het nog best gezellig. En héél erg lachwekkend. Hij wist niet wat hem bezielde, oké, hij lachte van zichzelf al heel vaak, zelfs als dingen niet eens grappig waren. Whatever. Dit was wél grappig. Askari volgde Kato's blik, die richting de Hyena ging. Zijn blik stond niet bepaald vrolijk, hij was in ieder geval niets goeds van plan. De ober begon waarschijnlijk zijn leuke kanten te verliezen, en Kato had de Hyena gekozen als zijn nieuwe slachtoffer. Askari grijnsde, maar een slecht voorgevoel borrelde op van binnen. Die Hyena leek nou niet degene waar je echt mee moest sollen.
Askari snoof, terwijl hij met een moeilijke blik naar de vage creatie keek die Kato's cocktail moest voorstellen. Het leek nergens op. Het andere glas bevatte... Askari had geen idee hoe hij het moest omschrijven. Nog twee andere glazen werden geserveerd, één met een soort rioolwater, en één met een blauwe kleur. Het was blauw, echt félblauw, het leek niet bepaald drinken, of gezond. Daarna werd zijn drinken neergezet: Een glas bier. Tevreden nam Askari een slok. "Yyyyy...No, I've idea what this is..." zei Kato als antwoord op zijn vraag. Askari kon het weer niet laten hardop te lachen. Kato leek bijna bang te zijn voor zijn drinken, dat mocht ook wel, het leek erop dat dat spul elk moment kon ontploffen. Askari keek toe toen Kato een lepeltje in de cocktail duwde. Het was niet eens te drinken, waarom stond het dan op de lijst van drankjes? Handig... Askari wendde zijn blik even naar de keuken, waar onduidelijke dingen gebeurden. Hij schudde afkeurend zijn kop. Je zult maar de hele dag in de keuken staan. Om zes uur s'ochtends opstaan om daarna meteen in de vettige frietlucht te staan, heerlijk. De ober leek ook niet bepaald blij te zijn met zijn baan, maar toe maar. Erg goed was hij er ook niet in, hoezo klantvriendelijkheid? "And gona I be blue when I drink this stuff?" hoorde hij Kato zeggen. Askari grijnsde, en keek nog steeds naar de keuken. "Bet you'll do," mompelde hij, met zijn blik nog steeds op de keuken gericht. Hij fronste, er kwamen vage geluiden weg uit de keuken. Gezellig hier zeg. Zo te horen waren de ober en de kok niet bepaald beste vrienden. KABLAM! Askari keek met een ruk naar Kato, die de vage rook van zijn drankje had laten ontploffen. Hij wilde het nogmaals doen, maar de chagrijnige ober kwam alweer aangelopen, en griste het drankje onder Kato's neus weg. "Hey! I've paid for that!" zei Askari quasi-boos. De hond zei iets in één of andere vage taal, Askari had geen idee wat het betekende, maar het klonk in ieder geval boos. Askari grijnsde weer breed, dit was té grappig. De hond verontschuldigde zich snel weer, en haastte zich naar de keuken. Askari richtte zich tot Kato. "What did ya do? It was awesome anyway!" Askari grijnsde breed naar de reu.

~ Inspiloos D=

Askari leek wat te schrikken van de plotselinge KLABAM, maar hij kon er teminste wel om lachen. De ober absoluut niet. En toch voelde Kato zich niet schuldig, die ober koos er toch zelf voor? Hij had hun ook gewoon op de stoep kunnen zetten of gewoon geen ober zijn. Dieren doen altijd zo extreem raar op het gebied van banen. Ze werken en werken terwijl ze het niet leuk vinden. Enkel en alleen voor muntjes. Nee, Kato daar in tegen leidde een luzxe leven zonder luxe. Hij had alles wat hij nodig had zonder dat hij er voor hoeftte werken. Geen zenuwslopende, stress baantjes. Gewoon af en toe wat pikken. Dan kwam hij er wel. Hij vond dat stelen en vechten een veel leuker baantje dan ober zijn. Je was buiten, kon de boel op stelten zetten en je hoefde niks te betalen! Zo had je tenminste nog wat te doen in je leven, anders viel er niks te beleven. Ook was hij vaak een bron van vermaak op straat. Sommige dieren genoten ervan hun concurrenten achter hem aan zien te rennen. Heel soms betaalde ze hem zelfs om hun overburen te bestelen. Dat was altijd een buitenkansje. Hij mocht het gestolen waar houden en kreeg nog geld toe ook! Al kon hij dat geintje maar één keer uithalen en dan moest hij verdwijnen uit die wijk. Stel je voor dat je diegene die je bestolen hebt weer eens tegen komt. Zonder dat je er op heb voorbereid. Man, dan wordt je pas tot moes geslagen! Dat wou je echt niet hebben...

Askari scheen Kato's streken en opmerkingen erg te mogen. Hij schaterde het steeds uit. Zou één glaasje bier dan al zoveel invloed hebben? Maar dat leek hem sterk, want Askari had al in een deuk gelegen voordat hij ook maar één slok had genomen. Behalve Askari genoot Kato ook. Hij vond het leuk andere aan het lachen te maken, vooral als die andere hem ook nog eens een maaltijd gaf. En hij genoot al helemaal als hij wat hardwerkende dwazen voor schut kon zetten. Tsjonge jonge, hij had zijn avondje wel. Askari ging in de aanval toen de ober het glas weg gapte. "Hey! I've paid for that!" riep hij. De ober schrok, dit kon hij eigenlijk niet maken. Zijn eigen klanten beroven. Hij verontschuldigde zich nog eens en vluchtte de keuken in alsof hij daar verlost was van al zijn problemen. "What did ya do? It was awesome anyway!" zei Askari opgewonden. Kato haalde zijn schouders op alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. 'I just looked and it was flammable ... I did it only to send an little flame and KABOOM.' zei hij. Hij bestudeerde het blauwe goedje nog eens. 'Maybe that's my fourth power, things explode, but I need a bluish goo for it.' Kato zag zich zelf al in een steegje lopen. Een vijand voor zich. De vijand vuurde een water monster op hem af. Kato's zwakste punt maar hij heeft een geheim wapen. Als een goochelaar tovert hij vliegensvlug een blauwe cocktail ter voor schijn. De ogen van zijn vijand worden groot en lijken van angst haast te schreeuwen. Kato knik kwaadaardig, ja mannetje je gaat er aan. De vijand schud hevig nee maar Kato heeft al een vlammetje in zijn handen. Hij vuurt het op zijn geheime wapen en KLABAM. De stad dreunt en er vallen stukje vacht en darmen uit de lucht. Kato blaast als een cowboy zijn hand "uit" en loopt als een held het steegje uit, nog wat stukjes long van zijn schouder afvegend. Kato grinnikt, wat is het toch heerlijk om te fantaseren. Het zou toch wat zijn, als hij bij ieder gevecht een blauwe cocktail ter voor schijn moest toveren. Uit de keuken kwam, het inmiddels, bekende gevloek. Even later kwam de ober uit de keuken. Hij had op iedere arm vier borden. Voorzichtig liep hij naar hun toe. Eigenlijk had Kato nu de boel moeten laten ontploffen maar voor de tweede keer is het niet meer leuk. De ober zet de borden neer en loopt weer naar de keuken. Na nog geen tel komt hij weer terug met nog eens vier borden. Kato slikt, dit is wel erg veel. Maar des te meer te vreten voor hem. De ober schuift een tweede tafel aan hun tafel omdat de borden er niet meer oppaste. Kato dacht dat hij een voorgerecht en hoofdgerecht had besteld maar kreeg nu alles door elkaar. Hij wist niet of hij wat miste, hij was de tel al kwijt. Eindelijk was de ober klaar en hij ging hijgend op een barkruk zitten bij de bar. Kato keek Askari aan met glimmende oogjes van ondeugendheid. Kato plukte wat aan de reerug. 'Ober?' riep hij. De zucht van de ober was duidelijk te horen. 'ow, wait. I come to you.' Kato stond op, nam het bord in zijn poten en liep wat ongemakkelijk naar de bar toe. 'I had a Venison with cranberry ordered, not garlic.' zei hij. De ober stond al op om het bord vast te pakken. En toen gebeurde het. Kato verloor zijn evenwicht en de hele reerug viel over de jas van de Hyena heen. Je zag de paniek gewoon in de ogen van de ober. 'Oops, exuse me sir. ' zei Kato onschuldig. Kato maakte dat hij weg kwam en ging zo onschuldig als hij maar kan weer aan tafel zitten. De ober maakte luidkeels excuses tegen over de Hyena. Kato kon nog steeds het gezicht van de hyena niet zien en dat was jammer. 'Everyone has sometimes an accident. Enjoy your meal.' zei hij en hij stortte zich op een stuk konijn. Het bestek bleef onaangeroerd. Kato at wel met zijn handen, zo niet, dan at hij het gewoon met zijn bek van zijn bord. Na het konijn was de zalm aan de buurt. Daarna wat rare witte dingetjes waarvan hij geen idee had wat het waren. Hij nam voorzichtig een slokje slootwater en kwam tot de ontdekking dat het een soort overjarige whisky was. Blegh, dat luste hij niet. Hij stuurde er weer een vlammetje op af maar deze keer ontplofte er niks. Het vlammetje bleef als een olielampje op de alcohol branden.