I don't stop!

Na een lange reis was Saira eindelijk aangekomen in de derde dimensie. Ze haatte de drukte en ze hing het liefst naar deze dimensie. Ze was hier ook voor een andere redene en dat was haar taak. Als Seeker moest ze blijven zoeken naar het paradijs. Ze landde op een rots en keek naar het bijna opgedroogde landschap. Er gingen geruchten dat het paradijs hier ergens lag en Saira ging dus op verkening. Ze vloog terug op in de richting van de tweelingsbergen. Ze zag de klok al hangen en ze vloog redelijk rap. Ze landde soepel op de klok en ze bekeek hem eens goed. Ze had over deze klok gelezen meer wist ze er niet over. Wat heel speciaal was aan deze plek was de zon die constant tussen de 2 bergen scheen. Haar hart klopte snel van de lange reis en haar maag grolde. Het kon haar niets schelen hoe ze zich voeldde ze moest het paradijs vinden. Ze vloog opnieuw op omhoog maar opeens werd alles zwrt voor haar ogen en ze storte neer. Ze lag bewustloos op de grond, terwijl ze alleen maar aan haar taak dacht.

Milla vloog over de klok, hier kwam ze het liefst. Ze ging hier altijd liggen om wat na te denken, weg van alle drukte. Ze landde onder de klok, keek naar de zon die haar gezicht verwarmde. Ze dacht lang na, over haar leven. De zon begon langzaam te zakken, tijd om te gaan, dacht ze met een zucht. Ze draaide zich om opzoek naar haar vaste plaats om te schuilen, ze ging daar al jaren schuilen, voor grotere dieren zoals valken. Ze keek naar de grond: er lag een andere uil, daar zomaar te liggen, wachtend om opgegeten te worden.
Ze had hem vast niet gevoeld via haar earth melt omdat ze daar zo roerloos lag. De uil moest hier nog niet zo lang liggen, anders was ze al lang opgegeten. Milla besloot de uil mee te nemen naar haar schuilplaats, al wist ze dat ze haar dubbele gewicht dan nog eens moest meesleuren. Ze was nog enkele meters van haar schuilplaats verwijderd, toen ze even landde om wat te rusten. Ze raakte de grond en onmiddelijk voelde ze grotere dieren aanwezig in haar schuilplaats. 'Valkeniers.' Fluisterde Milla zacht. De stad waar ze woonde werd sinds kort beheerst door de Valkeniers, gemene grotere vogels, die je met gemak opeten als je hen niet gehoorzaamd. Daarom ging ze steeds vaker naar haar schuilplaats om de nacht door te brengen. Ze moesten haar op een dag zijn gevolgd, ze hadden vast al geweten dat Milla zich ergens verstopte voor hen. Ze luisterde ingespannen naar de stemmen van de Valkeniers. 'Waar blijft die meid nu toch? Het is al bijna donker!' Hoorde ze een ongeduldige stem. 'Misschien heeft iemand iets doorgespeeld aan haar, zodat ze wist dat we hier zouden zijn?' Zei een andere. Natuurlijk wist hij niet dat Milla hen al van meters afstand voelde. 'Als we die meid vinden, rukken we haar vleugels uit!' Brulde één van hen.
Milla hoorde geschuifel, ze gingen de grot uit. Vlug dook Milla samen met de andere uil weg in een dichtsbijzijnd struikje. Ze zag drie silhouetten opstijgen, ze vlogen terug naar de stad,
een stad waar ze haar gezicht nooit meer zou kunnen vertonen.

Saira was wakker geworden, een uil die leek op haar stond voor haar. 'Wat moet je!" Riep Saira luid. Ze bekeek de uil goed, maar ze werd gestoord door stemmen. Waren dat nu echt valkeniers? Dacht ze, ze had gelezen over deze vogels. Een rilling ging over haar rug toen ze de gedachten van een van de bewakers binnendrong. Maar daar had ze geen tijd voor. Ze stond op en keek de uil aan. 'Wat is jouw naam?' Vroeg Saira, ze zou deze vremdeling niets vertelen over het paradijs en de missie. Het zag er echter een watje uit, je verstoppen voor een paar domme, grote vogels. Dat vond Saira laf, ze vloog op, tijd om die valkeniers een lesje te leren. Ze schudde met haar kop en sloot haar ogen ze drong binnen in de gedachten van de bewakers. Ze plaatste een virus in hun zenuwstelsel en nog geen seconde later lagen de bewakers in komma. saira gniffeld terwijl ze terugkeer naar de lafaard die was achter gebleven. 'Zo, was dat nu zo moeilijk? Jij bent eigenlijk best laf. En waarom heb je me meegenomen? Ik verdraag dat niet als ik bezig ben met het zoeken naar het paradijs, het is al moeilijk genoeg dat ik geen familie heb dus val me niet meer lastig!' Zei ze op een schrille toon. Deze uil dacht dat ze heel wat was maar dat was ze niet. Haar maag begon te grommen, Saira rolde met haar ogen, moest ze nu weer eten! Ze keek nog even nar de uil, iets hield haar tegen. Maar wat? Ze keek de uil aan 'Bedankt, voor het redden, ik ben nogal depresief de laatste tijd. Ik meende dat niet. Maar de volgende keer nemen we ze tesamen te grazn!' Zei ze wat vrolijker. In het weeshuis had ze geen vrienden, ze was redelijk ageresief en ze kon bijna niets verdragen. Bij die gedachten sloot ze haar ogen wachtend op de antwoorden van de vreemde uil zei ze: 'Mijn naam is Saira.'. Ze stak haar poot uit en ze wachtte tot de uil deze zou schudden.

Milla keek naar de uitgestrekte poot van Saira, ze twijfelde, maar schudde de poot dan toch.
'Ik ben Milla.' Zei ze, ze was boos. Milla had het leven van Saira gered, en ze werd niet eens bedankt. 'En zorg dat ze je niet zien volgende keer! Wat denk je nu wel?' Snauwde ze.
'Nu gaan ze niet alleen mijn vleugels er afscheuren, maar ook die van jou!' Ze was geërgerd, Saira was veel te roekeloos en onvoorzichtig. Milla draaide zich om, ze wou vertrekken. 'Wacht.' Zei Saira. 'Ik heb toch al gezegd dat het me spijt voor mijn uitbarsting? En... bedankt dat je me hebt gered.' Milla draaide zich weer om. 'Dus volgende keer gaan we ze niet onmiddelijk samen tegrazen nemen, maar eerst zorgen dat ze ons niet tegrazen nemen.' Saira knikte even. 'Kom, we gaan een nieuwe schuilplaats zoeken, en wat eten voor jou, je lijkt uitgehongerd.' Milla en Saira vlogen samen weg, Milla was blij dat ze eindelijk iemand gevonden had om mee op te trekken, ze was niet meer alleen.

Saira dacht alleen aan haar taak en ze zei dingen dat ze zelf niet meer wat. De uil noemde zichzelf Milla en vond dat Saira roekeloos was. Ze vloog op, ze zouden eten voor haar vinden en een schuilplaats. Saira twijfelde maar ze volgde de laffe vogel toch. Ze sloop binnen in haar gedachten, haar geest was soepel en snel je kon daarom amper voelen dat ze aan het rondsnuffelen was. Milla was ook een wees en ze was net zo oud als Saira, ook voeldde ze dat deze uil blij was dat er iemand met haar meereizde. Saira rollde met haar ogen, ze was toen ze 5 jaar oud was ontsnapt uit het weeshuis en ze is helemaal alleen opgegroeid. Ze kon al van haar 1.5 jaar vliegen, deze uil kon nog niet zo lang vliegen, het was echter een grondtype. Zwak voor Saira, ze keek naar niemand op, waarom moest ze dan verwonderd zijn. Ze hield niet van gezelschap, maar ze hing toch mee naar een grot waar ze in slaap viel.

Milla keek naar de uitgestrekte poot van Saira, ze twijfelde, maar schudde de poot dan toch. 'Ik ben Milla.' Zei ze. 'En volgende keer moet je meer opletten!' Snauwde Milla. 'Ze hebben je gezien, en nu gaan ze niet alleen mijn vleugels eraf rukken, maar ook de jouwe!' Milla was boos, boos omdat ze Saira haar leven had gered, en niet eens een bedankje kreeg. 'En ik heb ook geen familie, dat is geen reden om tegen iemand te beginnen schreeuwen, ik weet precies hoe dat voelt.' Milla wou zich omdraaien om weg te vliegen. 'Wacht.' Zei Saira. 'Heb jij ook geen familie?'
'Nee.' Antwoordde Milla toen ze zich weer omdraaide. 'Ik was zelfs bijna dood, mijn stiefvader zag me uit de lucht vallen, en kon me nog net optijd opvangen. Ik was toen nog te jong om zelf te vliegen, dus ik moet ergens uit zijn gevallen.' Zei Milla, haar stem werd al wat rustiger. 'We moeten hier weg, de Valkeniers kunnen ieder moment komen met een heel leger. En ik denk niet dat je die allemaal aankan.' Saira knikte. 'We gaan naar het zuiden, daar zijn er veel grotten. En we zullen onderweg wel wat eten zoeken, je lijkt uitgehongerd.' Saira en Milla stegen op. Milla was blij dat ze iemand had gevonden om mee op te trekken, ze was niet langer alleen.