Everlasting ~

In stilte dreef het witte gedaante met gekrulde nek in het midden van het meer. De weinige rimpelingen in het wateroppvervlakte waren meer afkomstig van de kleine zuchtjes wind en de vissen diep in het meer dan van de zwaan zelf. Havalaña had haar ogen gesloten, zweefde als het waren in volle rust op het water. Een vrije dag kende ze niet, een paar rustige minuutjes op een lange dag wel, en dit was zo'n minuutje. Ze had haar ronde voor deze dag weer gemaakt, en had zich teruggetrokken op haar eigen plekje. Ze zou niet verbaasd zijn als ze binnen nu en vijf minuten weer gestoord werd, maar ze had geleerd ermee te leven. Langzaam tilde ze haar oogleden op, kwamen de goudkleurige ogen zichtbaar die afwezig naar het water voor zich keek. Al even langzaam tilde ze haar kop op, richtte haar snavel naar de hemel en bekeek deze. Vage kleuren waren in de normaal blauwe lucht te zien, een teken van haar aanwezigheid en dat alles kalm en rustig was. Haar blik gleed door over het gehele meer en diens oevers. Ja, ze miste de aanwezigheid van haar soortgenoten, kon zich nog als de dag van gister herinneren dat ze als kleine zwaan met de andere had gespeeld in tijden buiten school. Maar ze wist niet meer hoe lang dat was geleden. Misschien een jaar, misschien twee? Het konden er ook tientallen zijn geweest, misschien wel honderd. Deze details had ze uitgebannen, als reden om haar rol te kunnen vervullen. Ze krulde haar nek verder door, sloot haar ogen weer en legde haar kop op haar eigen vleugel. Haar poten maakte kleine trap bewegingen, ontspannen dreef ze verder op deze opgekrulde manier. Het geluid van knappende takjes en ritselende bladeren in de verte aan de oever van het grote meer werd hoorbaar, maar Havalaña bleef alleen maar luisteren. Haar moment van rust zou weer voorbij zijn, maar die laatste seconden als gewoon lid van het volk Fera wilde ze zo lang mogelijk uitrekken en van genieten. Ze opende uiteindelijk haar ogen, waarna haar blik de oorsprong van het geluid zocht.

Hij haalde zijn poot omhoog, drukte hiermee zonder moeite takken opzij en waggelde vervolgens met zijn massieve lichaam verder. Je kon duidelijk aan zijn stappen horen wat voor schepsel hij was. Loom was het bonk.. bonk.. bonk te horen van zijn voetstappen, waarbij af en toe een pauze er tussen zat omdat hij weer een obstakel tegen kwam. Haast had hij niet, liep op zijn dooie gemakje verder. Hij kende het gebied op zijn duimpje, hoevaak was hij hier nu niet geweest? Maar elke keer als hij hier kwam, hier bij het Elfswich meer, hoopte hij telkens stilletjes weer Deu Havalaña tegen te komen. Vandaar dat hij regelmatig er heen ging, minimaal twee keer per week. Naast het feit dat hij graag de legendarische zwaan bekeek of tegen kwam ging hij er ook heen voor zijn rust. Bij deze plek heerste een rust die je nergens anders kon vinden. Maar misschien had hij vandaag geluk, kwam hij niet enkel voor zijn rust. De laatste meters kwamen hem tegemoed, herkenningspunten wezen hem dat hij er al bijna was. De bomen namen af, struikgewas werd lager, totdat hij aan de branding verscheen. Zijn vachtkleur werd opgenomen door de begroeing achter hem, het donkere bruin ging gemakkelijk over tussen de bruin en het groen van de planten achter hem waardoor hij niet schokkend opviel. Zijn blik gleed over het meer en bleef uit eindelijk hangen bij een stip een stuk verder op. Zijn ogen verscherpte zich wat te zien was en het lichte samenknijpen. Was het echt zo? Uiteraard had hij Havalaña vaker gezien, zelfs gesproken, hij kon niet anders als Deum van de Ursus. Maar ze had iets magisch, als enige in haar soort. Hij was verder gelopen en had zich uiteindelijk neer laten zakken op zijn kont die een aardige vetlaag bezat. Hij maakte het zichzelf gemakkelijk, had zijn kleine brilletje nog op die ronde brilleglaasjes bevatte en pakte er een pot honing bij. Zien was genoeg, zo kon hij zich tijdenlang vermaken. Waar zal ze aan denken? Waar zal ze mee bezig zijn? Waar had haar dag uit bestaan? Hoe zal het persoonlijk met haar gaan? De eerste paar vragen waar hij zich deze tijd mee bezig zou houden.

Met grote, rustige passen liep de jonge Lupus door het dichtbegroeide struikgewas. Twee grote groene ogen bekeken de omgeving met een nieuwsgierige en frisse blik. Alles wat anders was zou hij beschrijven, en bewerken in een van zijn verhalen. Soms speelde een mens een rol in zijn verhaal, soms was het een Fera leider die het belangrijkst was. Maar over het algemeen ging het over het voetvolk, de gewone Fera. Over hoe hun leven eraan toe ging, en hoe ze zich staande hielden in de strijd tegen de voorspelling. Het waren geen waarheidsgetrouwe boeken die Blyth schreef, allemaal kwamen ze uit zijn eigen fantasie. Zijn sneeuwwitte poten stapten in volle kalmte over de bladeren uit de bomen. Het was hem opgevallen dat elke keer na een flinke strijd, waarbij vele Fera waren gestorven, Moeder Natuur achteruit ging. Bomen die zonder reden stierven, meren en poelen die ineens bijna zwart werden... De balans werd langzaamaan verstoord.
Het is ergens halverwege de middag, aan de stand van de zon te zien, dacht Blyth enigzins afwezig. Even sloeg hij zijn oogleden dicht en dacht aan zijn reden om hier te zijn. Het krachtige gevoel in zijn borst dat hem vertelde dat hij hier moest komen. Iets belangrijks zou hier plaatsvinden, een belangrijke ontmoeting. Meestal was hij meer het eenzame type, opgeslokt door verhalen en kennis. Hoewel hij nog maar 25 jaren oud was, straalde hij wijsheid uit. Wijsheid die hij had meegekregen van de Academie en zijn favoriete plek: De grote bibliotheek van Deum Nushka. Blyth had de Ursus vaak zien rondlopen, lezend uit grote boeken maar had nooit de moed opgevat om hem aan te spreken, of te vragen of hij zijn wijsheid kon delen met hem. Rustig opende hij zijn felgroene ogen weer en glimlachte. In een iets snellere tred stapte hij door de bosjes heen en kwam bij het Zwanenmeer te staan. Zelfs in zijn verhalen had hij nooit kunnen beschrijven hoe mooi en helder dit water was. Het zuiverste water uit heel Avalon, Blyth wist het zeker.
Havalaña dreef in het midden van het meer, en meteen begreep de Lupus dat zij met zijn voorgevoel te maken had gehad. Ze was de Source of Balance, de enige overgebleven zwaan. Haar kop rees op van haar vleugel, en haar ogen zochten de zijne op. Zodra hij aangekeken werd keek hij naar de grond en boog diep voor de Fera. "Is é mo onóir le bualadh libh," zei Blyth met zijn diepe bas-stem in het Iers. "Is é mo ainm Blyth, agus ba chóir duit a bheith Dea Havalaña." Aan zijn linkerzijde merkte hij dat er iemand stond. Rustig keek hij opzij, midden in de bruine vacht van zijn favoriete Deum, Nushka. Zijn groene ogen werden groot. Wat deed die buiten de Bibliotheek, en nog belangrijker: Wat deed hij hier? "Dia duit Nushka Deum," zei de Lupus beleefd, en boog ook voor de Ursus. "Is é mo honor a bualadh leat."

[Sorry voor fouten, Nuska was me net voor xD]

Haar goudkleurige blik gleed rustig naar de grote, bruinige gedaante die al even rustig plaatsnam. Het was Nushka, leider van de Ursus met een goed karakter. Hoe vaak had ze de kleine Fera's al niet tegen hem aan zien kruipen, iets waar ze haar hart voor open moest stellen en soms een jaloerse vlaag kon voelen. Haar mondhoeken krulde even onzichbaar omhoog bij het zien van het etenwaar wat hij bij zich had. Of hij het met zich mee had gedragen wist ze niet, maar ze vond het fijn dat het enige wat hij deed kijken was. Ze sloot haar ogen weer, zweefde op het wateroppervlakte. Tijdloos, bewegingsloos als altijd, midden op het grote meer. Ze respecteerde Nushka, kon het goed met hem vinden, eigenlijk zoals iedereen. Een goed leider, een warm hart maar een strenge klauw als het nodig was. Uiteindelijk tilde ze haar kop op, in eerste instantie leek het zonder doel te zijn. Haar ogen opende zich weer, gleden over het landschap waarna ze werden getrokken door een ander gestalte. De zware stem galmde over het meer, reikte haar oren waarbij ze de Ierse taal herkende. Bij de buiging, wat de begroeting afmaakte, krulde haar nek waarbij ze een klein knikje gaf met haar kop. Een teken wat aanduide dat ze zijn aanwezigheid erkende, hem verwelkomde in haar persoonlijke gebied. Toen de Lupus zich tot Nushka richtte bleef ze het tweetal gade slaan. Even richtte ze haar goudkleurige ogen op de hemel, waar de kleuren langzaam verbleekte. Haar rustmoment zat erop, het werk kon weer beginnen. Na deze conclusie gleed ze door het wateroppervlakte naar de kant, richting de twee Fera's. 'Mace,' begroetten ze de twee in het Iers, verwachtend dat Nushka dit ook zou kunnen spreken. 'Tugann fera a bhfuil tú ar an áit iontach?' vroeg ze met haar zachte stem, waarbij haar blik van Nushka naar Blyth sprong terwijl ze uit het water stapte. Haar nek was altijd gekruld, haar zachte blik wijs en de kleine waterdruppels van het heldere water die langs haar veren op de grond terrecht kwamen. Het water leek weer een lichtere kleur blauw te hebben gekregen als daarvoor, levendiger. 'Hoe gaat het met de Ursus?' richtte ze zich op Nushka, nieuwschierig naar de stand van zaken.

Hij zat er nu lekker rustig en ontspannen bij, genietend van zijn potje honing die uit het niets verschenen was waarbij hij verheerlijkt zijn klauwen aflikte. Totdat hij opeens uit het niks gekraak van takjes en geritsel van bladeren schuin achter zich hoorde. Zijn oor wiebelde lichtjes om vervolgens zijn hoofd om te draaien in de juiste richting. Hier bleef hij hangen, afwachtend. Niet veel later kwam een Lupus tevoorschijn met een kenmerkend witte vacht die ontzettend opviel. Een vacht die hij vaker had gezien, rond sluipend door de bieb. Zijn blik volgde de bewegingen, tot dat het dier stopte met lopen en zich foutloos in het Iers tot Havalañah richtte. Zo zo, Zijn mondhoeken trokken líchtjes onder de indruk naar beneden toe. Je moest maar de balle hebben om haar rechtstreeks aan te spreken. Zo goed als gisteren weet hij nog dat hij decenia's lang geleden eerst al zijn moed bij elkaar moest schrapen om haar ook maar aan te kijken. Maar hij kon het niet helpen dat hij Havalañah nu soms beschouwde als een gelijke, haar vriendelijk- en hartelijkheid maakte dit af en toe te gemakkelijk. Met een licht vriendelijk glimlachje op zijn lippen knikte hij de Lupus toe toen deze zich ook tot hem richtte, ‘Lupus,’ Was zijn kalme antwoord, zijn simpele begroeting waarbij hij het liet. Hij werd afgeleid, afgeleid van een stem die hij gelijk zou kunnen herkennen. Loompjes, met geen enkele haast, draaide hij zijn kop richting Havalañah die uit het water gekomen was. Nieuwsgierig ging zijn blik een keer over haar heen voordat zijn aandacht getrokken werd door het water. Het was anders, helderder leek het wel. Pas toen Havalañah zich persoonlijkj tot hém richtte ging hier zijn aandacht weer heen, zich bedenkend dat Havalañah duizendmaal belangrijker was dan dit water. Hij glimlachte breed, blij met het kleine beetje genegenheid dat Havalañah toonde voor de beren, simpel weg door zo'n klein vraagje te stellen en hiermee haar intresse te laten blijken. ‘Goed, goed,’ Beantwoorde hij haar, zijn stem zoals altijd warm en kalm. ‘Ze leven nog.. en ze houden het nog wel een tijdje vol,’ Zijn glimlach werd breder. ‘Uitsterven zullen we natuurlijk nooit, niet als het aan mij ligt,’ Foute opmerking, expres fout. Zijn glimlach veranderde in een grijns waarbij twinkelend schittertjes in zijn ogen zichtbaar werden.

Terwijl de laatste, helderblauwe druppeltjes water zich van haar veren naar de grond verplaatste gingen haar kalme ogen over de twee Fera's die hadden besloten hun aanwezigheid met haar te delen. Toen Nushka antwoord gaf gingen haar goudkleurige ogen naar hem, bleven hier vervolgens hangen waarbij haar mondhoeken zich omhoogkrulde bij het horen van zijn woorden. 'Ik ben blij dat te horen,' glimlachte ze vol, vooral bij het zien van de berengrijns op Nushka's lippen. 'Ik wil het toch nog eens over de verboden afdeling hebben,' vervolgde ze, waarbij de glimlach langzaam van haar gezicht afdwaalde en haar blik weer ernstig werd. Ze verwachtte dat Nushka begrijpte dat ze op zijn bibliotheek doelde, en daarbij de afdeling waarbij de meeste informatie over het menselijk ras te vinden was. Ze had nieuwen dingen vernomen, en wilde hier endaar wat uitzoeken. Maar haar respect jegens de rang van Nushka, en daarbij de beschermer van zijn boeken, respecteerde wilde ze niet zomaar binnen banjeren. 'Ik wil wat dingen uitzoeken, maar daar heb ik waarschijnlijk jou hulp bij nodig,' sprak ze, wilde niet te veel duidelijk maken aangezien het de andere Fera eigenlijk niet zoveel aanging.