Beweging in de schadow

Niko had nou al een paar dagen zijn dagen in de Bibliotheek gespendeerd, in de hoop wat te leren lezen,het was alleen zonder succes. Hij had nooit een school gezeten, en het liefst wou hij dat ook niet. Niko wou niks met die mensen dingen te maken hebben, ze hadden zijn leven verspest toen ze nog leefde. Ze hadden zijn moeder afgenomen en hem gescheiden van zijn thuis en groep. Niko was nou al twee jaar op zoek naar zijn groep. Toen hij eindelijk op zijn geboorte plek terug aan kwam was er niemand van zijn groep. Waar ze naar toe waren wist hij niet, misschien waren ze wel allemaal dood. Niko schudde zijn kop en sloop zo stil mogelijk verder. Stiekem had hij ook rond gekeken naar waardevolle spullen om te stelen die er zeker wel waren. Maar zijn aandachtig werd naar de afdeling op de laatste verdieping getrokken die verboden bleek te zijn. hij wou er op zijn tweede dag toen hij hier was naar binnen maar toen werd hij weg gestuurd. Niko had nou gewacht tot het donkere en tot iedereen naar bed was. Zodat hij de kans had rustige die afdeling te bekijken, misschien vond hij nog wat. Met voorzichtig en stille passen liep Niko las de boeken die niemand mocht lezen, waarom ze dat zijn. dacht Niko en met een nieuwsgierig blik bekeek Niko de boeken en probeerde de titels te lezen. Nikos blik bleef bij een groot zwart boek staan en zette zijn poten voorzichtig tegen de boeken kast en pakte de boek voorzichtig met zijn kaken. Daarna legde hij het boek op de grond en duwde met zijn neus voorzichtige de kaft op en sloeg de eerste bladzijde om. Met half dicht geknepen ogen probeerde Niko de woorden die op de bladzijde stonden te lezen. Niko kon er een paar woorden uithalen, maar er stonden veel letters en woorden in die hij niet kende. Niko kon er wel uithalen dat het over een soort wapen of god ging. Niko keek verschrikt op toen er een deurdicht ging en hij voetstappen hoorde die zijn kant op kwamen. Niko keek geschrokken om zich heen op zoek naar een verstop plek. Niko zag een tafel staan met een groot kleed er over en wat stoelen meteen schoot Niko onder de tafel en kon nog net onder de tafel kleed kijken. Met een gespannen gevoel in zijn buik wachten Niko af. Op wat er ging gebeuren, maar toen er niemand kwam kroop Niko voorzichtig uit zijn schuilplaats en sloop zachtjes in in de donkeren schaduwen naar de uitgang. Met zijn blik keek Niko behoedzaam om zich heen en stopte per ongelijk een harnas om die met veel lawaai en kabaal in elkaar storten. Niko springt naar de trap maar toen er een grote gedaante langzaam de trap omhoog kwam. Stopte Niko met een slipje en keek gespannen en wat angstige naar de gedaante. Betrapte, ging er meteen door zijn hoofd.

‘Helemaal correct,’ Zijn stem klonk rustig, beantwoorde daarmee de kleine gedachtengang die door de vos z'n hoofd was gegaan. Hij stond op de éner laatste trede, maar zelfs zo stak hij hoog boven het hoofd van de ander uit. Hij stond, wat zijn lengte alleen maar deed verdubbelen. Een klein brilletje met ronde brillenglaasjes rustte op zijn neus en deed zijn blik er alleen maar vriendelijker uit zien. Een geamuseerde glimlach sierde zijn lippen, deed ze ietsjes omhoog krullen. Hij zette de laatste twee stappen zodat hij helemaal boven aan stond. ‘Wat moet een kleine vos zo laat nog op, hier rond sluimerent in het labirent van kennis?’ Zijn stem kalm met een vleugje nieuwsgierigheid die hij niet kon onderdrukken. Zijn vraag was genoeg geweest om het hoofd van de kleine vos vol te krijgen. Eén van zijn magische afwijkingen, een kracht waar hij haast uniek in was, de goden hadden hem de wijsheid geschonken van het gedachtenlezen. Iets wat hem al zovaak te pas was gekomen en hem nu weer hielp. Hij zweeg, luisterde nauwelijks naar de woorden van de vos die hij hardop uit sprak, in plaats daarvan richtte hij zijn concentratie op diens gedachten die met veel meer geluidloze woorden sprak. Langzaam krulden zijn mondhoeken verder omhoog en was kort achter zijn brillenglaasje een schittering zichtbaar. Hij boog zich voorover wat een angstaanjagend effect gaf maar kwam toen op zijn twee poten met een doffe bonk neer. Zijn neus bracht hij dichterbij, haast zo dichtbij dat het de neus van de kleine vos raakte. ‘Als je goed nadenkt, mijn kleine vriend, zal je vast wel weten waarom de verboden afdeling verboden is. Nieuwsgierigheid is geen zonde, maar je zou het moeten leren beheersen. Als gezegd wordt dat het verboden is, is het waarschijnlijk niet om jouw nieuwsgierigheid te wekken, maar enkel voor jouw eigen best wil. Mee eens?’ Hij wachtte geen eens tot dat het antwoord van de kleine vos hardop uitgesproken was. ‘Maar ik kan je nieuwsgierigheid misschien wel gedeeltelijk bevredigen, als je hier in intresse hebt?’ Zijn mondhoeken krulde weer om, dit keer in een vriendelijke en uitnodigende glimlach. ‘Maar voordat we verder gaan wil ik je nog vriendelijk vragen het boek dat je zonet gepakt hebt weer netjes terug te leggen. Ik ben zuinig op mijn boeken en waardeer het zeer als andere het van mij lenen dit ook zijn.’

Niko hoorde de kalme stem van de gedaante, Niko keek er van verbaast van op het leek wel of hij wist had hij zonet gedacht had. Gespannen lag hij op de grond tot de gedaante zich helemaal liet zien. hij was nou al groter dan hem en het leek op een beer, Niko slikte even. Toen de gedaante de laatste treden op kwam kon, Niko goed zien dat het een beer was. Niko krabbelde langzaam op zijn vier poten, en ging rustige zitten. Maar hield zijn staart wat lager en maakte een kleine buiging als teken van respect. Niko keek met een schuine en vragende kop naar de beer. De beer torende boven hem uit, dat was ook niet zo gek hij stond op twee poten. En niko was zelf ook niet al te groot voor een wolf. Maar daar zal hopelijke wel verandering in komen. Er ruste een kleine bril op zijn neus en een geamuseerde glimlach had hij op zijn lippen. ‘Wat moet een kleine vos zo laat nog op, hier rond sluimerent in het labirent van kennis?’ Zei de beer met een kalme stem maar je kon duidelijk een nieuwsgierige ondertoon horen. Niko keek nog verbaasder je kon toch duidelijke zien dat hij een wolf was. ‘Sorry meneer, maar ik ben geen vos maar een wolf.’ Zei Niko met een vriendelijke stem maar je kon een beetje ergerins in zijn stem horen. De beer vroeg wat hij hier deedt, Niko dacht er rustige over na, waarom hij hier was en wat hij hier deed. Hij kon niet echt een goede reden bedenken. Niko hield met zijn ooghoeken de beer in de gaten. toen hij met zijn twee poten op de grond zetten klonk er een doffe. De beer kwam met zijn neus angstaanjagend dichterbij. Niko kroop wat achter uit en grommede wat dreigend. Als tekenen dat dat dichtbij genoeg was, Niko vond het eigenlijk te dichtbij ze neus raakte bijna die van hem. ‘Als je goed nadenkt, mijn kleine vriend, zal je vast wel weten waarom de verboden afdeling verboden is. Nieuwsgierigheid is geen zonde, maar je zou het moeten leren beheersen. Als gezegd wordt dat het verboden is, is het waarschijnlijk niet om jouw nieuwsgierigheid te wekken, maar enkel voor jouw eigen best wil. Mee eens?’ Niko knikte instemmend daar had de beer zeker gelijk in. ‘Ja menneer, dat klopt.’ Maar de beer leek niet te luisteren en vervolgde meteen. ‘Maar ik kan je nieuwsgierigheid misschien wel gedeeltelijk bevredigen, als je hier in intresse hebt?’ Niko keek met een nieuwsgierige blik haar hem. Wat zou hij bedoelen daar mee, dacht Niko. Misschien wou bedoelde hij wel dat hij mij gaat leren lezen. Niko staart begon al wat te kwispelden bij het idee, dat leek hem wel handige en leuk kunnen lezen. Toen de beer vroeg of hij de boek wou opruimen die hij had gepakt. Keek Niko achter zich naar de zwarte boek en richten toen zijn blik weer naar de beer en knikte. En deed netjes wat hij vroeg, Niko liep snel naar het boek en duwde het voorzichting dicht met zijn neus. Daarna pakte hij het weer tussen zijn bek en schoof het tussen de andere boeken die op de boeken kast stonden. Het zat niet helemaal op de goede plek maar het zat weer veilige tussen de onderboeken in de boeken kast. Met een vriendelijk blik en nieuwsgierige ogen liep hij weer terug naar de beer. ‘Ik wil dolgraag leren lezen.’ Niko liep alvast richting de trap en wachten wat ongeduldige op antwoord.

Oops foutje! :'D Haha, sorrie !

Hij trok automatisch zijn neus íetjes terug bij het dreigende gegrom van de kleine wolf. Lichtjes fronsden zijn wenkbrauwen zich, maar de vriendelijke blik bleef zichtbaar. Snel aangebrand, zo te zien. Of misschien was het een typisch voorbeeld van een puber. Te dichtbij is gelijk te veel. Zijn glimlach keerde weer terug waarbij tegelijkertijd zijn blik ontspande toen de onbekende met hem instemde. Het toonde buiten dat ook nog is enigszins respect, altijd te waarderen vanaf zijn kant. Zijn mondhoeken krulde verder om toen het onbegrip bij hem aankwam. Zijn wenkbrauwen schoten haast onzichtbaar iets omhoog. Leren lezen? Was het dan voor deze kleine welp helemaal niet mogelijk om te lezen? Wat mist hij veel in zijn leven. Toch was hij gedwongen vertederd te glimlach bij het zien van het enthousiasme dat gelijk omhoog kwam. Duidelijk wilde hij het graag. Hij keek het dier na en kwam ondertussen van zijn plaats af. Loompjes en rustig kwam hij stap voor stap het nog snelle en flexibele dier achterna. Scherp ging zijn blik voor een moment naar zijn boek toen hij zag hoe het behandeld werd. Hij was er nooit een voorstander van geweest het tussen tanden te nemen, ook al wist hij dat het voor andere geen andere mogelijkheid was. Maar zijn boeken waren hem kostbaar, en kwijl en tand afdrukken waren dan ook eigenlijk niet gewenst. Maar terwijl hij toe keek zag hij dat het goed ging, dus maakte er verder geen ophef over. Alleen de verkeerde plek, storend, maar dat loste hij later deze avond wel op. Hij was doorgelopen tussen de kasten door, over het gangpad dat bedekt was met een lang en rood tapijt. Niet veel later haalde de wolf hem alweer in met zijn snelle poten. Het trippelde naast hem mee terwijl het tegen hem sprak. Hij glimlachte, ‘Enkel dwazen willen zoiets niet,’ Was zijn eerste reactie. Pas enkele passen later draaide hij zijn kop naar het dier toe. ‘Vertel me je naam, Lupus.’ Vragend bleef hij het dier aankijken om vervolgens een lichtte knik van zijn kant te tegen. ‘Lupus Niko, het is me een wel genoegen je te leren kennen. Ik wordt Deum Nushka genoemd, en ben hier, altijd heerlijk om te zeggen, de baas. Tenminste, ik reken de bibliotheek als mijn eigendom.’ Met een brede glimlach blikte hij neer op het dier om vervolgens zijn blik weer voor zich uit te richten. ‘En ik begrijp dat je me om een gunst vraagt? Lessen in het beheersen van het schrijven het lezen?’ Zijn woorden suggurerend. ‘Ik zal nu al moeten zeggen dat deze lessen dan zonder enige regelmaat zullen zijn. Ze zullen op willekeurige dagen gepland worden, wel zo vaak mogelijk achter elkaar. Het liefst elke dag. Maar laat dit onmogelijk zijn met mijn taak als Leider van de Ursus. Je zult geduld moeten hebben, wilskracht moeten tonen en zelfdicipline moeten beheersen. Maar elk kind dat wil leren is bij mij welkom,’ Een warme glimlach sierde zijn lippen. ‘Maar nu is het te laat. Nu vraag ik je een dag voor te stellen dat we elkaar kunnen ontmoeten om toch een begin te maken aan dit idee,’

Niko had de strenge blik gezien toen hij het boek op zijn plek terug zete gelukkige maakte de beer er geen probleem van. Hij kon moeilijk zijn poten gebruiken hij kon geen dingen vastpakken met zijn poten zoals andere dieren. De beer was alvast hij stukje verder gelopen, tussen de boeken kasten en de gangpad was bedekt met een lang mooi rood tapijt. Niko haalde hem al snel in en keek met een opgewonden blik maar ook met een respect volle blik naar hem. Er was iets specials aan hem, iets dwing toch respect bij Niko af. Of het nou aan zijn woorden, houding of vriendelijke houding was, kon Niko niet plaatsen maar het was bewonderenswaardige. ‘Vertel me je naam, Lupus.’ Vroeg de beer, en er kwam een knik van zijn kant, Niko glimlachte vriendelijk en stelde zich netjes voor. Met een nieuwsgierige blik volgde Niko, Nushka toen die verteld dat ze hier de baas en dat ze de bibliotheek als haar eigendom beschouwden. Er was een brede glimlach op haar gezicht, Niko knikte vriendelijk naar haar en kon zelf ook een glimlachje niet onderdrukken. ‘ik vind het ook leuk om u te leren kennen Deum Nushka.’ Zwegend luisterde Niko naar wat Nushka verder vertelde Niko knikte. ‘Ja, dat klopt. Ik wil graag leren lezen. Als u met het wil leren. Maar ik snap best als u dat niet wil nadtt ik zomaar in je bibliotheek binnen geslopen.’ Gaf hij met wat schaamte toe en keek even naar de grond, Niko keek snel weer op toen hij de stem van Nushka weer hoorden, Niko knikte begrepen, als leider had ze vast veel belangrijke taken. Nushka wou hem dus echt leren lezen, Niko staart kwispelde vrolijke heen en weer. Niko was blij om te horen dat hij welkom was bij hem, Niko herhaalde de eigenschappen die ze opnoemde zachtjes in zijn hoofd. Bij geduld en zelfdiscipline twijfelde hij een beetje, wilskracht had hij zeker. ‘Maar nu is het toelaat. Nu vraag ik je een dag voor te stellen dat we elkaar kunnen ontmoeten om toch een begin te maken aan dit idee.’ Klonk de stem van Nushka, Niko kwam langzaam uit zijn gedachten, Niko was een zwerver hij had niet echt een thuis of een doel. Niko kon vragen of hij hier zou kunnen slapen en blijven, maar hij had hem al om een gunst gevraagd. En het leek hem brutaal om nog een gunst te vragen, wat ongemakkelijk keek Niko voor zich uit en zijn blik gleed langzaam naar de grond. met een wat verlegen stem. ‘Deum Nushka? Kan ik hier slapen, ik heb niet echt een thuis. Als u wil kan ik wat klusjes doen. Voor u, uit maakt niet uit wat.’ Met een vragend en wat zenuwwactige blik keek niko naar Nushka, anders moest hij weer onder de bomen slapen. Niet dat, dat zo erg was. Maar Niko kon wel wat gezelschap gebruiken na twee jaar alleen rondreizen.

Bovenop de manshoge boekenkasten schoot een klein donker gestalte, diens pas muisstil en sluipend. De bovenkanten van de kasten vormden een soort plateau waar het zich soepeltjes voort kon bewegen. Het gebeurde ongezien en voorzichtig; duidelijke aantoningen dat de gestalte hierin getraind was. Alleen in het licht van een aantal brandende kaarsen was soms een glimp op te vangen van de roodachtige vacht van een Vulpes. Zashu sprong lenig over naar een andere kast, koos hierbij het juiste moment uit wanneer de twee gedaantes vlak onder hem niet keken. De één een Lupus die hem niet bekend voorkwam, de ander niemand minder dan Deum Nushka - die lompe beer. De gluiperige vos legde zijn oren even plat in zijn nek, gluurde toen over de rand van de boekenkast waar hij inmiddels laag op was gaan liggen met twee felgroene ogen naar het tafereel in het gangpad. Op zijn rug rustte een grote staf met een scherpe haak aan het uiteinde - een wapenachtig instrument dat hij altijd meenam op dieventocht. Het was goed verlopen als die dwazige wolf niet zo'n heisa had gemaakt en daarmee Nushka's aandacht getrokken had. Aangezien hij ooit eens als spion van Mizash en Vukatør Vilkas was aangesteld, vond hij het een persoonlijke taak om heimelijk polshoogte te nemen bij iedere Fera Leider waar hij een grote haat voor had ontwikkeld. Mizash, Vukatør en Farasi waren in zijn ogen de drie absolute Leiders, de rest vond hij naar mening onwaardig genoeg. Zo ook die moddervette beer. Zashu's sluwe ogen versmalden zich wat toen de Lupus wenste te kunnen lezen. Hij onderdrukte een zwakke proest; wie van de Fera in Avalon vandaag de dag kon nu niet lezen en schrijven. Stilletjes helde hij voorzichtig meer over de rand, de haakstaf in zijn muil geklemd. Ondanks zijn mannelijke geslacht was hem standaard aangeleerd meer dingen tegelijk te kunnen doen. Zijn oog was op een dik boek gevallen met een bordeaux-gekleurde rug met goudglanzende letters die de aansprekende titel 'Mensenmachten en dictators' vermeldde. Mizash zou de ideeën die er ongetwijfeld in zouden staan vast en zeker wel kunnen gebruiken. Terwijl Zashu met de haak naar het boek reikte, luisterde hij geconcentreerd verder naar het dialoog tussen Nushka en de wolf. De punt van de haak zweefde vervaarlijk dicht achter de kolossale berenkop van Nushka, maar risico zat nu eenmaal in het vak. Helaas voor Zashu zou deze poging tot diefstal geen succes worden; in zijn opperste concentratie om het boek aan zijn staf vast te haken, stootte hij met zijn poot een kleine stapel boeken naast hem bovenop de kast van de rand. Denderend kwamen de boeken één voor één met doffe klappen neer op het gangpad. Zashu had zich al haastig uit de voeten gemaakt om zich veilig een eind van Nushka en de wolf te verwijderen, de staf daarbij in zijn muil geklemd waardoor zijn gevloek gesmoord werd. Niettemin gleed er een vals glimlachje op zijn zwarte vossenlippen toen hij stiekem hoopte dat of Nushka of zijn schijnbare nieuwe vriend één van de boeken op hun kop hadden gekregen.

Zijn mondhoeken krulden om in een tevreden glimlach bij de reactie van Niko toen hij zichzelf voorstelde. Pure vriendelijkheid, altijd op prijs te stellen. ‘Ik vergeef je ongecontroleerde nieuwsgierigheid. Maar stel het inderdaad volgende keer op prijs als je binnen de tijden komt dat het toegelaten is om het hiet te betreden, en niet na sluitingstijd.’ Beantwoorde hij Niko's verontschuldigende woorden. Zijn woorden waren gemeend, iets wat hij als geen ander beter kon weten omdat hij ook een kijkje had in Niko's persoonlijke gedachtengangen. Zodra het enthousiasme toenam van Niko was hij gedwongen zijn mondhoeken geamuseerd nog iets verder omhoog te trekken. Hij zweeg, reageerde niet op de zovele onuitgesproken woorden van Niko die hij tóch opving. Het was onbeleefd, hij had zichzelf aangeleerd hier niet tot nauwelijks op te reageren. Pas als het noodzakelijk was, hij er toe gedwongen was of gewoon zó nieuwsgierig was dat hij niet anders kon. Langzaam ontstond er een lichte frons. Geen slaapplaats? Pas later kwamen de woorder hardop uit Niko's mond, onzeker en beschaamd. ‘Hier in de bibliotheek lijkt me geen goed idee, Niko.’ Sprak hij langzaam, zijn toon overwegend. ‘Maar ik zal het niet geloven als er nergens in Dunnach een herberg te vinden is waar je kan verblijven.’ Hij keek Niko niet aan terwijl hij sprak, keek in plaats daarvan voor zich uit en kloste langzaam door. Eén stap van hem waren drie tippelende stapjes van de wolf zodat het toch nog een beetje gelijk op ging. Maar waar zou hij dan, als het nu pas een actueel probleem is (want zo kwam het over), al die tijd geslapen en gegeten hebben? Of was hij toch al al die tijd buiten? Zijn gedachtengangen hadden niet lang geduurd, hij vervolgde zijn woorden weer. ‘De bieb is niet gemaakt om te blijven slapen of als een thuis te gebruiken, behalve voor stof en priegelbeestjes-’ Afgeleid keek hij met een ruk om. Zijn blik geschokt, afgeleid, totaal uit zijn doen gehaald. Hij volgde de boeken die uit het niets leek het wel, met denderende klappen en geritsel van bladeren zijn weg naar beneden zochten. Een heldere flits was te zien in zijn (bijna) altijd zo kalme ogen. ‘Zashu!’ Zijn stem schalde laag tussen de boekenkasten door, zijn toon gecontroleerd maar wel met enige woede hierin te horen. Het drong tussen de boekenkasten door, haast te horen over de hele afdeling waar ze nu stonden. Zijn stem dwingend, dwingend het dier te stoppen met lopen en zich om te laten draaien. ‘Vertoon jezelf, jij achterlijke, achterbakse, argeologisch kontfossiel!’ Zashu, een slimme maar vreselijk gierige en sluwe vos. Hij mocht het dier niet, iets wat maar zelden voor kwam. Hoe vaak was het hem nou wel niet gelukt een boek mee te jatten? Zijn vriendelijke gezicht was vertrokken in een ondoorgrondelijk gezicht. Hij deed zijn boeken pijn, de stommert.

Niko liep zwegend achter Nushka aan Niko moest flink wat bij stappen. Wat een beren stap waren wel 3 wolven stappen, Nuskha and een tevreden glimlach op zijn gezicht. Niko grinnikte zachtjes om de woorden van Nuskha die zijn verontschuldigen accepteerde, Niko knikte en was blij dat hij het niet er vond en boos was. Dat zal hij voortaan wel doen, gewoon om openingstijd komen. Maar ging er verder niet op in hij had weinig meer te zeggen, Niko keek met en verlegen kopje en vriendelijk uitdrukking op zijn gezicht naar Nuskha er zal vast wel maar aan komen. Er was een lichte frons op het hoofd van de grote beer te zien en langzaam sprak hij pop een overwegende toon. En zei dat hij het niet zo goed idee vond, Niko knikten en Nushka stelde voor om naar een herberg te gaan. Niko knikte maar had het niet zo op herbergen, hij sliep liever dan gewoon buiten. Onder een boom, Nikos blik gleed even over de vele boeken en kasten die er stonden en richten zijn aandacht weer op Nushka toen die weer begon te spreken. Maar hij stopte op een moment en Niko rook de geur van een vos, Nushka had zich met een ruk omgedraaide, Niko keek verbaast omhoog toen er boeken die wel uit het niets naar beneden leken te vallen en met een luide klap of met veel geritsel naar benden vielen en landen op de grond. Niko keek met een even naar Nushka die er niet blij mee was en roepte een naam. Niko kon wat woeden in zijn stem horen, maar de naam zei hem niks. Nushka vroeg met een dwingde stem en met wat origineel bedachte scheldwoorden dat hij zichzelf moest laat zien. De houding was totaal veranderde, niet geheel naar vijandige maar iets minder vriendelijke. Niko volgde met zijn neus de geur van de vos en keek af en toe naar de boven kant van de kasten. De vos leek niet te luisteren wat de geur verplaatsen zich van hun vandaan. Met een benieuwd gevoel in zijn lichaam naar hoe de vos zou zijn versnelde Niko zijn pas. Als snel zag hij een vosje over de boeken kasten lopen, die zich haastige uit de voeten probeerde te maken. Niko gromde naar de vos, hij had het niet zo op die beesten. En deze leek ook al iets tegen hem te hebben, zo gevoel had Niko even keek hij achterom om te zien of Nushka hem gevolgd was.

'Zashu!' In het uiterste hoekje van de grote ruimte die de bibliotheek besloeg, natuurlijk nog hoog bovenop één van de boekenkasten die langs de muur stonden, kromp de kleine Vulpes in elkaar. Zijn geniepige felgroene ogen als twee lichtpuntjes in de duisternis, zijn flinke pluimachtige vossenstaart onwennig om zijn poten geklemd, de haakstaf nog stevig tussen zijn kaken en zijn achterlijf even angstig tegen de muur achter hem gedrukt. Doodstil bleef Zashu in deze positie staan, zijn blik was daarbij gericht op het verlichte gangpad waarvan een stukje nog net zichtbaar was tussen twee boekenkasten in. Toch kon hij het niet laten zacht een tweede proest te onderdrukken; het was altijd vermakelijk het de logge beer zo flink mogelijk te bemoeilijken. Die ouwe leek per keer steeds aangebrander te worden, de arme ziel. Hij hield zich voor het nog even langer te laten duren, kijken tot hoever hij Nushka kwaad kon krijgen. Want het was woede wat hij in de lage brommende stem kon onderscheiden. 'Vertoon jezelf, jij achterlijke, achterbakse, argeologisch kontfossiel!' schalde Nushka's anders zo kalme stem door de muffige ruimte. Met gesloten ogen een een brede grijns op zijn gezicht lachte Zashu een moment in stilte. Oké, hij hield het niet meer! Zodra hij wat bekomen was van het lachen legde de Vulpes, listig en doordacht als hij was, de haakstaf neer en liet het achter op de boekenkast terwijl hij naar een aantal anderen oversprong en zo weer uitkwam op de kast waar hij de oude Fera Leider en de jonge Lupus had begluurd. De staf opzettelijk achterlatend zodat het niet zou lijken dat hij inderdaad op rooftocht was, zoals Nushka waarschijnlijk wel zou vermoeden. Lenig sprong Zashu van de kast naar beneden, om met twee doffe zachte bonsjes op allevier zijn poten netjes te landen - een stuk van de Fera Leider vandaan in het gangpad om zich op tijd weer uit de voeten te kunnen maken, mocht dit noodzakelijk zijn. 'Deum Nushka!' kwam het er op een gespeeld, verrast toontje uit alsof hij de onmisbare beer nu pas zag. Zijn geniepige kop boog zich richting de grond in een eervolle, maar alles behalve gemeende buiging. 'Het is me veelal een eer uw verschijnging vanavond te mogen beschouwen, ondanks dit late tijdstip. Ik was - zoals gewoonlijk - wat aan het rondkijken naar interessante boeken om te.. lenen. En ik zie dat u vanavond een nieuwe metgezel hebt ontmoet?' Zijn verraderlijke ogen gleden kort even naar de jonge Lupus en gingen daarna weer terug naar Nushka om zich met een brede opgezette glimlach en gesloten ogen - wat hem vriendelijk moest doen lijken - op de Ursus te blijven richten.

Geërgerd vertrok zijn gezicht bij het horen van de hartelijke groet. Té hartelijk, het klonk hem vals in de oren. Zoals altijd bij Zashu. Hij reageerde er dan ook niet op, keek enkel toe hoe het diertje voor hem door zijn geniepige pootjes heen zakte en zo een buiging schonk. Zijn lippen perste zich op elkaar zodra het dier het woord 'lenen' liet vallen. ‘Zashu, wij weten beide wat het begrip 'lenen' betekend. Geef er dan ook geen andere betekenis aan. Lieg niet, stom mormel. Heb je al weer een boek mee geklauwd?’ Het meest irritante vond hij nog hoe het hem élke keer opnieuw lukte, hoe het hem lukte tussen zijn klauwe door te glippen. Het frustreerde hem. Waarom deed dit dier het toch? Het leek enkel wel alsof hij het deed voor zijn vermaak, om te zien hoe het hém boos maakte. Zodra Zashu zich richtte tot Niko strekte hij zijn arm. Met een duw van zijn reusachtige klauw tegen Niko´s borst haalde hij het dier naar achteren. Haalde Niko er buiten. Hij had geen idee hoe Zashu het wilde doen, maar voor de zekerheid dat hij Niko wilde gaan gebruiken als zwakpunt haalde hij het dier alvast in zijn bescherming. Langzaam liet hij zich voorover zakken, zodat hij weer op alle vier zijn poten stond. Klossend liep hij naar de vulpes toe, alsof hij moeite had al zijn vet mee te sjouwen. ‘Ongedierte.. we zouden een spray moeten hebben zodat we jullie buiten konden houden,’ Mompelde hij in zichzelf. Eenmaal aangekomen bij de vulpes nam hij zonder enige waarschuwing een poot van het beest in zijn klauwen en trok het omhoog, kijkend over iets onder zijn buik zak. Trok ook diens staart omhoog, achterpoot, andere poot, bek open, oren opzij. Hij gromde geërgerd toen hij niks kon ontdekken, murmelde hierbij ook nog iets in zichzelf. ‘Ik wil je hier niet meer zien Zashu.. ’ Zoals hij al zováák had gezegd. ‘Ik heb je al vaker gewaarschuwd,’ Mompelde hij er nog bij waarna hij zijn muil wagenwijdt opensperde. Zwaar uitademend over Zashu heen boog hij zich naar het dier toe. Zijn adem gevuld met een zaar medicijn, omringde het gas zich geheel rond Zashu zodat het gedwongen werd het in te nemen. Hij voelde onder zijn klauwen hoe de spieren zich ontspanden, de oogleden langzaam over de ogen heenzakte. Hij ving het in elkaar gezakte lichaam op in zijn klauwen, haalde hem omhoog en sloeg het over zijn schouder alsof het een oud zak vuil was. ‘Zo,’ Zei hij tegen Niko. ‘Even het vuil buiten zetten. Ga je mee, Niko?’