Boeken in overvloed!

Met een grote grijns op zijn snuit liep de witte lupus door de Grote Bibliotheek. Alle boeken die hij ooit zou willen lezen, alle boeken die hij had gelezen en de boeken die hij nooit zou kunnen lezen omdat zijn leven gewoon te kort was stonden hier netjes in hun schappen. Op alfabetische volgorde stonden de verhalen die met hun woorden een nieuwe wereld konden vormen. De grootste schrijvers hadden het recht hier hun prestigieuze boeken te stallen, soms zo oud dat ze van onschatbare waarde waren. Sommigen hadden vergeelde bladzijden, anderen waren spierwit. De boeken stonden te wachten tot iemand zijn ogen eroverheen liet glijden en ze op zou slokken tot het verhaal tot in hun botten doorklonk. Tot ze het verhaal meeleefden, tot in de kleinste details. En het leukste was nog, en dat deed Blyth zelfs nog meer grijnzen: Zijn boeken stonden hier ook. Boeken die hij met bloed, zweet en tranen had verzonnen, en tot in de puntjes had uitgewerkt. Elk boek vertelde zijn eigen verhaal, al waren ze geen van allen op de waarheid gebaseerd. Zijn felgroene ogen lazen de kaften van de boeken voor zijn neus. Sommigen waren zelfs nog geschreven door mensen! Het was toch niet te geloven? Het assortiment van de bibliotheek ging zijn verbeelding te boven, en hij wist dat hij een grote verbeelding had. Hier zou hij ooit nog meer talen leren dan de talen die hij kende, die waar hij mee opgegroeid was. Iers was zijn moedertaal. Wat niet veel Fera nog wisten, was dat de naam voor Iers eigenlijk Gaelic was. Dus beter kon hij zeggen dat hij Gaelic sprak, maar dan wist niemand welke taal dat was.Een boek trok zijn aandacht sterk. De kaft was heel donkerblauw, bijna zwart en de titel stond erop in felrode letters. "Weggelopen" stond erop, door Erica Miracle geschreven. Een mens. Blyth ging op zijn achterpoten staan om voorzichtig het boek uit de kast te halen. Op een tafeltje legde hij het neer en begon te lezen.

“Hou daar toch eens mee op!” Ja hoor, het was weer eens zover. Elsa rolde met haar ogen en keek kort de andere kant op. Toch weer een uitbarsting, wat zoals altijd gevolgd werd door ruzie. “Maar ik heb niks gedaan,” zei ze op uitdagende toon tegen haar vader die rood aanliep. Ze wist dondersgoed dat als ze zo tegen hem praatte, op die toon en die woorden, dat het bonje zou worden. En toch bleef ze het maar doen. Nu ze het al gezegd had maakte de rest maar weinig uit, straf zou er toch wel komen. “Dat is nou juist het hele probleem,” bulderde haar vader. “Je doet nooit wat we je vragen. Veel meisjes van jou leeftijd zouden blij zijn met de hoeveelheid taken die jij in huis moet doen, maar het verwende prinsesje voelt zich zelfs maar te goed om de kattenbak te verschonen! Het moet nou maar eens afgelopen zijn met dat gedrag van jou.”

Het verhaal sprak hem meteen aan, al had hij geen idee wat een afwasmachine was. Een stel apparaten die de mensen uitgevonden hadden waren onbruikbaar voor hun, en ze hadden niet de deskundigheid om ze zelf te bouwen. Afwassen had hij vaak genoeg moeten doen, maar een machine die voor hem afwaste? Het leek complete onzin. Blyth kreeg ineens heel erg het gevoel bekeken te worden. Snel keek hij op van zijn boek, maar zag niemand staan. Wantrouwend keerde hij terug naar het verhaal.


[Het stukje verhaal is het begin van een verhaal dat ik aan het schrijven ben, en Erica Miracle is mijn 'andere naam' zegmaar =3 Als ik het eerste hoofdstuk af heb zet ik het hier op de site]
[Eerst Nushka, dan is iedereen welkom =D]

Verder, dieper weg in de grote zaal, zat hij in een hoekje. Verscholen achter toren hoge kasten die geordend in rijen achter elkaar stonden. Aan een tafeltje waar een kaarsje in een kandalaar bij stond en net genoeg verlichting gaf om de woorden die op het oude papier, die met zwarte inkt geschreven waren in sierlijke letters, stonden te kunnen onderscheiden. Het kleine brilletje rustte op zijn neus. Zwart, met kleine ronde glaasjes. Het kleine assocaire gaf hem een oude, maar vriendelijke uitstraling. Hij boog zich dieper over het boek heen waarbij hij een bladzijde omsloeg. Hoeveel boeken had hij nu wel niet gelezen? Te veel. Velen vergeten, anderen voor altijd onthouden. Zijn oor wiebelde, alsof het gekieteld werd met een onzichtbare hand, en vervolgens keek hij loompjes op. In een willekeurige richting leek het wel. Een geluid had namelijk niet doorgeklonken. Alhoewel. Gedachtenspinsels waren bij hem aangekomen. Fluisterend, omdat het te ver weg gaf. Maar het gaf duidelijk aan dat er nog een levende ziel in de zaal moest zijn. Zijn ogen keken rond, alsof ze opzoek waren. Maar zijn blik was wazig, wat aangaf dat hij niet met dit zintuig de omgeving afzocht maar een heel andere. En daar was het weer. Zijn hoofd hield stil, zijn neus gewezen in één bepaalde richting. Hij schoof zichzelf van zijn stoel af, liet zich zakken op zijn vier poten en liep vervolgens met zacht bonkende stappen die opgingen in de stilte richting het gedeelte waarvan de gedachtenspinsel vandaan was komen drijven. Hoe dichterbij, hoe makkelijker het voor hem was om uiteindelijk de vreemdeling te vinden. Verder op, aan het eind van de nieuwe gang waar hij net langs liep, zat een onbekende over een boek heen gebogen. Zijn schaduw werd over de grond en deels over de tafel, met daarbij het boek, getekend door de lichtbron die op de tafel stond. Eveneens een kaars, recht opstaand in een houder. ‘Lupus,’ Vervulde zijn stem de stilte terwijl hij dichterbij tradt, ‘Je hebt laat in de avond besloten nog een boek te gaan lezen?’ Zijn mondhoeken krulde om tot een lichte glimlach. ‘Ik vind dat de boeken één van de beste uitvindingen van de mens zijn,’ Eenmaal dichtbij genoeg hield hij halt, bleef op een beleefde afstand staan. ‘Ondanks dat het lugubere wezens waren tegen over elkaar, blijven ze intressant en buitengewoon intelligent. De meeste onderschatten ze, naar mijn mening.’ Uit het niets kon je opeens duidelijk zien dat zijn ogen achter zijn brilletje zich lichtjes samen knepen, ‘Je gezicht komt me bekend voor, kan dat kloppen?’

De jonge leeuw, Retak, baande zich een weg door de grote houten kasten die een enge, maar ook machtige uitdrukking gaven. Een boek lezen deed hij niet zo gauw, maar hij had een opdracht gekregen van school om een boek te gaan zoeken dat bij hem paste. Meestal zou hij dan naar het gedeelte gaan waar de iets simpelere boeken stonden. Maar nee, hij wou het moeilijk hebben. Een mooi boek dat zijn verhaal mooi vertelde. Zijn manen bewogen bij elke stap die hij zette en het gaf hem een trotse houding. Een leeuw was een trots dier, en hoewel hij best wel wat anders was dan sommige leeuwen behield hij dat trotse wel. Zijn amberkleurige ogen bleven opeens hangen bij een boek en meteen stond hij stil. Één gezin, één verstoteling. Kort fronste hij. Blijkbaar hadden ze hier in deze bib toch net het boek dat hij nodig had. Even ging hij op zijn achterpoten staan en staarde naar de naam die onderaan de kaft stond: Kauwtor Nikus Manificus. Geen mens, maar een leeuw. Even verscheen er een grimas op zijn snuit waarna hij het broek uit het schap trok en die rustig mee nam naar een van de tafeltjes. Even keek hij naar de stoel die erbij stond en fronste even. Retak besloot op zijn achterste te gaan zitten en klapte het dikke boek open. De papieren waren lichtjes bruin gekleurd, de kaft was ook al half vergaan. Een oud boek dus, maar ook een dik.

‘Pilwun dwaalde door de bossen. Zijn jongere broer was verstoten, en hij leefde nog bij zijn familie. Kort schudde hij zijn kop en keek met een doodse blik voorzich uit toen hij een schim zag staan in de duisternis. Meteen begon hij kwaad te grommen. Die geur, hij herkende hem als het beste. Slinwo, zijn broer. De dwaler. Meteen schoot hij naar hem toe en greep naar zijn nek die bedekt was met een goudbruine vacht , al gauw was hij het echter die op de grond werd gedrukt. Pilwun sloot zijn ogen en besloot de krachten van de maan tot zich toe te roepen. De goudbruine vacht van Pilwun kleurde gelijk helemaal wit eveneens als zijn ogen. Dit gaf hem de macht…’

Retak keek op toen hij een geur rook. Een geur van levende wezens. Kort fronste hij, wie, buiten hijzelf, waagde zich hier nog op dit moment? Kort liet hij zijn ogen dwalen, maar hij vond geen levende wezens zover hij kon zien. Kort schudde hij zijn mini manen even uit en liet zijn blik weer over de letters heen gaan. Dit leek zo sterk op zijn bloedeigen levensverhaal. Zo sterk zelfs dat hij er bijna bang van zou gaan worden. De leeuw las verder, maar hielt toch de omgeving in de gaten zodat hij niet zou gaan schrikken van de dieren die hier rondhingen.

De witte lupus voelde hoe er zich een knoop in zijn maag vormde. Het kon niet anders, iemand zat hem te bekijken en hield hem in de gaten. "Lupus," klonk vanaf het ene eind van de schappen vol boeken. De diepe bromstem was van de eigenaar van de bibliotheek afkomstig, niemand minder dan Deum Nushka. Blyth sloot kort zijn felgroene ogen en keek weg van het door mensen afkomstige verhaal dat hij zat te lezen. "Je hebt laat in de avond nog besloten een boek te lezen?" De kaars op het bureau, de lichtbron waarbij hij had zitten lezen flakkerde. "De rust is prettig," zei hij in korte woorden, al bedoelde hij het niet kortaf. Een lichte glimlach verscheen op zijn witte snuit. De Ursus vervolgde zijn verhaal. "Ik vind dat de boeken één van de beste uitvindingen van de mens zijn. Ondanks dat het lugubere wezens waren tegenover elkaar, blijven ze interessant en buitengewoon intelligent. De meesten onderschatten ze, naar mijn mening." Blyth knikte langzaam, en keek de Fera leider aan. "De mensen hebben veel uitgevonden," sprak hij langzaam, alsof elk woord gekeurd moest worden voor het zijn mond verliet. "En toch komt het door die wezens dat wij de Balans niet meer kunnen beschermen. Nu moeten wij op zoek naar een nieuw thuis, omdat zij de wereld niet konden redden." Zijn stem had zeker geklonken, toch was het een zachte toon. Hard praten in een bibliotheek waar je rustig moest kunnen lezen was tenslotte niet netjes.
"Je gezicht komt me bekend voor, kan dat kloppen?" Enigzins verbaasd zag de Lupus dat Nushka's ogen vernauwd waren, en naar hem keken. "Dat zou zeer goed kunnen," sprak Blyth met een lichte glimlach. "Ik verschans me graag hier in de bibliotheek om te kunnen lezen, en om inspiratie op te doen voor mijn eigen boeken. De boeken die overigens ook tot Uw collectie behoren. Ik neem aan dat U het boek "Snel verloren" wel kent?" De Lupus keek rechtstreeks naar de ogen van de Ursus, die omlijnd waren door zijn zwarte brilletje. Tegelijkertijd drong de geur van een Leo zijn neus binnen. Die zou vast ergens bezig zijn een boek voor zijn studie te lezen, gezien het feit dat hij niet oud was. Lupus hadden een hele goede neus, waarmee ze zelfs leeftijd goed konden schatten.