Never alone ~

Met elegante slagen zweefde de witte schaduw door de lucht, waarbij de licht van de miljoenen sterren aan de hemel haar leken te volgen. In doodse stilte, zelfs haar vleugelslagen maakte geen geluid, zweefde de sneeuwwitte zwaan door. De volle maan leek niets te zijn met het wonderlijke gestalte van Havalaña, leek te verbleken onder de heldere en magische glinstering die achter de zwaan door de lucht volgde. Niets van dit besefte Havalaña werkelijk, zag alleen de hoogste punt van de sterrenberg voor zich, haar doel van bestemming. Haar goudkleurige ogen stonden zoals altijd kalm en rustig, ondanks het feit dat haar werk zelfs 's nachts niet stopte. Haar lange vluchten over het lanschap om alles onmogelijk in de gaten te houden namen de meeste van haar tijd in beslag. Gelukkig hoefde ze dit niet altijd te doen, had ze een vast patroon die alleen voor haar duidelijk was. Met krachtige, onhoorbare slagen lande ze op het hoogste punt, vergezeld door de sterren en de maan. Soepeltjes vouwde ze haar vleugels weer in, draaide haar nek en keek schuin omhoog op naar de maan, haar eeuwige partner. 'Jij en ik,' sprak ze zachtjes haar hartstoch uit naar het heldere licht in de lucht, waaruit bleek dat ze al jaren geleden zich erbij neer had gelegd dat ze haar ware partner voor het leven nooit meer zou vinden. Het was immers bij ieder bekend dat zwanen hun partner voor het leven bijstonden, en na diens dood nooit een ander zouden krijgen. Havalaña wist dat voor haar, als enige van de Olor, de eeuwige leegte in haar hart nooit zou gevuld worden. Hier had ze geen moeite meer mee, zag iedere Fera als haar kind en geliefde waar ze voor moest zorgen in voor en tegenspoed. Zat de wereld als haar levensgezel. Met een diepe blik, waarachter meer schuilde dan iemand zou kunnen bevatten, daalde haar kop weer en keek ze uit over het boeren landschap.

Zachte passen leken te naderen, maar ondanks dat er ongetwijfeld een hoop takjes en twijgjes langs de oever verspreid lagen, waren de voetstappen zacht en gedempt - iets dat aantoonde dat het geen gevaar was dat vlak in de buurt was. Met een uitstraling van totale kalmte liep Sahaiadar tussen de stammen van de hoge berken die deel uitmaakten van de rand van het bos door. Zijn grote kop wat laag bij de grond alsof hij naar iets zocht, maar in feite was dit een gewoonte geworden altijd wanneer hij diep in gedachten verzonken was. Vreemde schaduwen en schimmen langs de struikgewassen joegen hem geen schrik aan, hadden hem al teveel ervaring geschonken dat het gewoon de maan tussen de takken was die haar kille licht liet doordringen tot zelfs het donkerste hart van het woud. Een vreemd kleurrijk schijnsel deed de leeuw echter opkijken, tussen de takken van de bomen door hoog boven hem. Een streep van gemengde kleuren getrokken en nalatend door de donkere nacht, scherp afgetekend tussen de fonkelende sterren. Een glimlach verscheen op het warme gelaat van de leeuw zodra zijn ogen de witte schim volgden, die sierlijk een stuk over het water scheerde. Het was ook niet voor niets Dea Havalaña's persoonlijke plekje. Toen Sahaiadar zijn kalme pas voortzette, een wending maakte in zijn eigenlijke zwerfroute en tussen de bomen tevoorschijn kwam, zag hij de vrouwelijke zwaan opkijken naar de maan. Haast op trieste wijze. Nauwelijks hoorbaar liep Sahaiadar verder richting het meer, overschreed een paar stappen verder de lijn tussen land en water. Zijn poten droegen hem voort door het ijskoude water, tot het bijna tot zijn romp reikte, het te diep werd en hij op zijn plek bleef staan - zijn blik roerloos gericht op de laatste zwaan van haar soort. 'Ze is mooi, niet?' Zijn stem klonk zacht en warm, als een beminnelijke fluistering in je oor wanneer iemand je omhelsde, en doelde op de maan die eeuwig aan de hemel stond. Hij bleef een moment naar de bleke planeet opkijken. Verontschuldigend wierp Sahaiadar Havalaña daarna een blik toe, al behield hij daarbij wel zijn glimlach. Een aantal stappen verder door het water brachten hem naar grote rotsen die hem over het diepe leidden, dichter naar de zwaan toe. 'Vergeef me dat ik zomaar uw meer durf te betreden, Dea,' vulde hij de daad bij de woorden aan met een eervolle buiging. 'Het is alleen dat ik deze plaats vaker bezoek om een snelle duik te nemen. Uw door u bezwommen water reinigt mijn ziel.' Sahaiadar richtte zich weer op en keek Havalaña vervolgens met een ietwat ondeugend glimlachje aan. 'Maar is wel bar koud,' voegde hij half grinnikend aan zijn eerdere woorden toe.