Dozing off

Het was een mooie dag.De zon scheen,en er stond een licht briesje.Mizash lag voor het raam van het kleine kapelletje.
Naast hem lagen zijn harp,en een klein,in leer gebonden boekje.
In de rug van het boekje was een ruimte waar hij een potlood in had gestopt.Dat boekje gebruikte hij om liedjes en gedichten in op te schrijven.Daar was hij al de hele morgen mee bezig geweest.
Nu nam hij even pauze.Slaperig nam hij een hap van een stuk hert vanmorgen in zijn val was gelopen.
Gebraden natuurlijk,hij was toch geen wild beest? Bovendien smaakte het veel beter.
Lui rolde hij zich om,zodat hij naar buiten keek.Dit was het leven.
Heerlijk de hele dag niets doen,en niemand die hem er bij stoorde.

Tantum was vrolijk buiten in het gras aan het spelen en dingetjes aan het ontdekken. Ze rende naar alles wat ze zag bewegen en haar oogjes schoten van hot naar her. Daar een gevallen blaadje. Daar een vlieg en daar weer een roos die heen en weer wiegde op de lichte bries die er was. Haar donshaartjes veerde zachtjes mee als het briesje blies of als ze weer ergens heen rende. Plots bleef ze staan toen ze een vlindertje achterna zat. Haar neusje ving de geur van voetsel op. Waarschijnlijk papa die weer iets gevangen had en het klaar had gemaakt en het nu zat op te peuzelen. Met een vrolijk hupsje liep ze haar neus achterna. Met een vriendelijke glimlach en twinkeling in haar ogen liep ze naar de kleine kapel waar haar neus haar heen had gebracht. Voor het raam zag ze haar vader liggen die daar lui in het zonnetje lag te genieten. Zo snel als ze kon rende ze het kapelletje binnen sprong wat mislukt op Mizash buik. 'Hallo papa. Nog iets gevangen vandaag?' Haar staart kwispelde hevig heen en weer.

Mizash had zijn ogen gesloten.Hij was bijna in slaap gevalen.Toen vingen zijn oren een geluid op.Het zachte gedraaf van kleine pootjes op de marmeren vloer.Toen hij zijn ogen opendeed,zag hij nog net een kleine bol vacht door de lucht suizen,voor hij een klap in zijn buik kreeg."OEF,"was het enige wat hij kon uitbrengen."Dag kleintje,"zuchte hij.Daar ging zijn middagdutje.Hij was dol op Tantum,maar hij had altijd zijn poten vol aan haar.Hij wierp even een blik op zijn spulletjes,om zeker te zijn dat niks kapot was gegaan,en rekte zich loom uit."Ïk heb een hert gevangen.Er is nog wat over,als je lust."

Tantum hoorde de oef van haar vader en kon een klein gegrinnik niet onderdrukken. Haar oogjes werden iets groter bij het horen dat hij een hert had gevonden. 'Aah, dankje wel.' En ze tippelde naar het stuk vlees. Met moeite haalde ze een stukje vlees er af met haar kleine puntige tandjes. Met een stukje vlees half uit haar bekje hangend liep ze terug naar haar vader. Wat dichter bij hem liep ze om hem heen zodat ze bij zijn buik kon gaan liggen. Zo plat mogelijk liep ze naar zijn buik toe en frummelde zich er dicht tegen. Met af en toe een smakje begon ze het stukje vlees op te eten. Af en toe duwde ze zich nog dichter tegen Mizash aan. Met haar oogjes half dicht proefde ze ieder stukje en ieder vezeltje zo goed als ze kon voordat ze het doorslikte. Nadat ze het stukje vlees op had duwde ze haar hoofdje ook in zijn buik en viel op deze manier in slaap tegen haar vader's buik.

Niko sloop langs een muurtje klein muurtje, die voor een groot gedeeld afgebrokkeld was. Hij had zijn zinnen gezet op twee konijnen die voor hem in het gras lagen. Die van de zon lagen te genieten en niet op gevaar leken te letten, er was een lichte bries maar die was in zijn voordeel de twee konijnen kunnen hem onmogelijk ruiken en door de struiken die langs het muurtje groeiden was hij ook moeilijke te zien. Toen Niko bijna bij de konijnen was en zijn dekking door de muur en de struiken opheild trok hij een klein sprintje. En met een leninge en grote sprong lande hij boven de twee konijnen. die het gevaar te laat opmerkte, hun oogjes werden meteen groot van angst. Niko greep ze met een krachtige beet meteen in hen nekvel en brak de kleine nekjes van de konijnen. Je kon duidelijk een luide kraak geluid horen. Tevreden met 2 dode konijnen in zijn bek liep Niko langs een kleine kapel. Het was voor een groot deel bedekt met klimop planten. Niko besloot eens binnen te kijken, het zag er verwilderd en verwaarloosd uit. Met rustige stappen liep hij langs een raam en zocht naar de deur die hij al snel vond. in de deurpost bleef Niko even staan en bekeek de kapel eens goed.
Een groot deel van het dak was al weggezakt en de zon scheen lekker naar binnen. Niko sprong op een kleine bankje die er nog redelijke stevige uitzag en ging liggen. Rustige begon hij aan zijn maaltijd, en liet zijn blik rustige over baken en spullen gaan. Er stonden wat tafels en wat kleedjes die langzaam verrote, en kandelaars voor kaarsen. En aan het einde van de hal stond een klein altartje waar allemaal kaarsen stonden. Even liet Niko zijn blik op twee vossen vallen, met een neuiwsgierige blik keek hij naar het tweetal. Niko nam nog een hap, eerste even eten, daarna kan ik wel kennis maken. Dacht Niko en richten zijn blik weer op de konijnen.

Mizash grinnikte toen tantum steeds dichter tegen hem aan kwam liggen.Een zachte glimlach lag op zijn bek toen ze in slaap viel.Hij zelf ging ook liggen om te slapen.Toen hoorde hij het kraken van botten.Hij bleef liggen,maar was klaarwakker.Toen kwam er een wolf binnen,met twee dode konijen in zijn bek.Langzaam stond hij op."Blijf liggen,kleintje,"zij hij tegen Tantum.
Toen liep hij naar Niko,met een glimlach op gezicht."Een goedemiddag,beste wolf,"zei hij vriendelijk."Ik ben Mizash."Hij boog lichtelijk zijn hoofd."Ik ben bang dat ik jou naam niet weet,maar dat is niet belangrijk."Hij schudde even zijn kop."Wat wel belangrijk is zijn jou redenen.Daar ben ik heel benieuwd naar."Mizash keek Niko recht aan."Dus vertel mij dit,beste wolf,waarom jaag jij in mijn gebied,breek je in in mijn heilige grond,en ga je liggen op mijn bank?"

Niko at rustige verder maar met gespitste horen en met zijn ooghoeken hield hij de twee vossen in de gaten. Hij had het niet zo op die beestje ze waren sluw en konden behoorlijk gemeen zijn, dat waren altijd zijn ervaringen met die beestje geweest. Met wat snelle happen at hij door, dalijk wouden ze zijn vangst nog hebben. Niko snoof even bij die gedachte daar kwam niks van in. Ja hoor, daar kwam het aan de groter vos stond langzaam op en fluisterde wat tegen de kleinere. Met een glimlach op zijn gezicht kwam hij aanlopen en begrote hem vriendelijk. Mischien was deze toch anders. Hij boog lichtelijk zijn hoofd en stelde zich voor als Mizash, Niko kende hem alleen bij naam dan. Maar deze vos was een van de fera leiders. Niko knikte hem vriendelijke toe, Mizash ging rustige verder maar de toon was voor Niko toch wat onvriendelijk. Toen Mizash klaar was met zijn zegen pakte legde Niko de half aan gevreten konijn op de bank naast de andere en liet zich van zijn bank afgleden. En lande valk voor hem neer. En maakte een kleine buiging om toch het respect te laten zien, die je voor de Fera leiders moest tonen. ‘Ik ben Niko, meneer. Ik had honger en was hier toevallige in de buurt aan het jagen.’ Zie Niko vriendelijk, de wolf keek hem recht aan. ‘Dat is toch niet al te erg, Mizash leider van de vossen. En ik wist niet dat deze bank van u was, net zoals deze kapel. ‘ Hij mocht hier toch wel komen, om even te eten daarna ging hij weer verder.

"Ah,Niko,aangenaam kennis te maken,"zei Mizash op dezelfde vriendelijke toon.Zijn staart zwiepte heen en weer."Äch arme ziel,je had honger?"Hij keek gemaakt bezorgd."Nou,eet die konijntjes maar lekker op dan."Mizash ging zitten."Een indring op heilige grond weegt echter wat zwaarder."Kwispellend keek hij om of Tantum nog lag te slapen."Maar dat zal je deze keer ook vergeven worden.Omdat je het oprecht niet wist."Hij glimlachte naar Niko."Maar ik vergeet nooit iets,Niko."Zijn staart stopte."Als je de volgende keer niet komt om de doden te herdenken,of een andere goede reden,zal ik je toch beleefd weg moeten sturen. "

Tantum hoorde vaag de woorden van haar vader. Loom opende ze haar oogjes en keek door het raam naar buiten. De stem van haar vader herkende ze maar de twede stem herkende ze niet. Haar oogjes dwaalde haar de spiegelbeeld van de wolf die vaagjes te zien was in het raam. Al haar spieren spande zich aan, maar ze probeerde zich weer te ontspannen. Papa zou dit wel oplosse, toch? Rustig bleef ze liggen en probeerde te zien wat er gebeurde via het raam, maar veel zag ze niet. Omdraaien drufde ze niet. Bang dat de wolf in eens naar haar toe zou gaan. Zover als haar kleine puntige oortjes konden spitste die zich om te luisteren wat ze zeiden en waar ze stonden.

Zei Mizash op de zelfde vriendelijk toom waarmee hij Niko al had eerder mee had aangesproken. Nilo knikte vriendelijk naar hem, toen Mizash zei dat Niko inderdaad honger had en dat hij zijn konijnen rustige mocht op eten. Knikte hij weer en zag de bezorgde blik van Mizash, maar er kwam een beetje ergernis naar boven alsof hij nog een pup was van 4 weken. Maar er was nog een soort van ergernis die hij nog niet goed kon plaatsen. En Mizash hoefde niet bezorgd over hem te zijn hij kon wel voor zichzelf zorgen, Niko zei vriendelijke. ‘Dat klopt meneer.’ Niko zweeg weer toen de vulpes begon te spreken, Niko knikte af en toen en volgde even zijn blik naar de andere vos die zeker kleiner was dan hem en ook jongere. De geur die ze deur leek op die van Mizash zijn geur was ermee vermek en verwikkelde. Dat kon een ding betekenen dat was een nakomeling van Mizash. Niko had de hit wel ontvangen van Mizash en pakte rustige zijn konijnen en knikte vriendelijk naar hem en liep toen met een snelle pas de kapel uit. Hij zou ergens anders de rest van de konijnen wel opeten.

Mizash glimlacht naar Niko toen hij weg ging."Tot ziens Niko,"zei hij op de zelfde vriendelijke toon.Toen hij weg was grinnikte hij.
Dat truukje werkte bijna altijd.Geeuwend liep hij terug naar zijn plekje in de zon.
Met een luie zwiep van zijn staart schoof hij zijn liedjes boek aan de kant,en ging weer liggen."Het is al goed kleintje,hij is weer weg,"zei hij tegen Tantum.
Slaperig sloot hij zijn ogen.Toch nog een middagdutje