Inspiratie opdoen.

De lucht werd met veel kracht de neusgaten van de Vulpes in gezogen. Kleine deeltjes beroerden haar reukzintuig, waardoor ze de frisse geuren die overal in de lucht hingen kon ruiken. Het was winter; er lag een dik pak sneeuw en alle Fera bliezen kleine witte wolkjes uit hun mond. De meeste Fera bleven thuis met dit koude weer, maar deze Vulpes niet. De sneeuw en bevroren wateren gaven haar juist inspiratie voor nieuwe tekeningen en liedjes. Vandaag had ze haar gitaar en de gebruikelijke notitieboekjes bij zich. Het beeld van een besneeuwd park gaf haar alweer enorm veel inspiratie. Niet alleen voor muziek, maar ook tekeningen. Daarom had ze ook een klein schetsblok bij zich. Dan kon ze dingetjes schetsen en dat later op doek uitwerken. Een zucht verliet haar mond, waardoor een wit wolkje uit haar mond ontsnapte. Gelukkig had ze een dikke vacht die haar tegen kou beschermde.

Evelia legde haar achterwerk op een bankje wat zich in het park bevond. Daar legde ze haar spullen naast zich neer en nam ze haar gitaar zo dat ze er op kon spelen. Eén boekje wat ze bij zich had bevatte een notenbalk in plaats van gewone lijntjes. Ze zou gewoon wat aan de snaren van haar gitaar zitten en luisteren naar wat ze speelde. Uiteindelijk zou er een liedje uit komen. Een ander boekje had ze alvast open gelegd. Deze was bedoeld voor de songtekst. Ze had al besloten dat ze deze keer een Engels lied zou schrijven. Hoewel ze Frans een mooiere taal vond vond ze het fijner om liedjes in het Engels te maken. Ze pakte haar potlood en drukte hem op het papier, waarna ze door middel van haar inspiratie het potlood begon te bewegen over het papier, en een liedje ontstond.

De Vulpes had haar gitaar enkele keren in haar poten genomen en had langzaam de melodie bij het lied gevormd. Ze speelde nu zacht de noten die ze had opgeschreven en zong de tekst er bij. “Only had a little taste, but I remember how it felt, 'nd all the phone calls late at night, though we tried we couldn't make it right..” Ze fronste. Het klonk nog niet perfect. Misschien moest ze de rest van het liedje er bij verzinnen. Ze zuchtte en sloot haar ogen. “It was so short, it was so sweet, but like every good thing; it's not yours to keep..” Ze herinnerde zich haar vroegere vriendin, Roxy, die nu niets meer was. Waarom hadden ze haar gedood? Ze was in haar hart geen Wanderer, maar blijkbaar wist alleen Evelia dat. En nu kon de arme Engelse Vulpes niet meer bewijzen dat ze anders was.

De sneeuw verraadde de Fera die zich richting Evelia begaf. Haar oren draaiden zich richting het wezen, in de hoop dat ze kon horen wat het was. Haar kop omdraaien had ze geen zin in. In plaats daarvan hief ze haar kop op, om naar de witte wolken te kijken. Het was één dichte plak wolken. Zo'n wolk veroorzaakte meestal sneeuw. Zeer inspirerend, maar ook slecht voor haar papierspul. Daarom pakte ze voorzichtig alles in de tas waar het oorspronkelijk in had gezeten. Alleen haar gitaar, die overigens ook niet in de tas paste, hield ze bij zich. Voorzichtig streek ze met haar poten over de snaren, genietend van het geluid dat ze voortbrachten. Automatisch opende ze haar mond en zong ze wat woorden er bij. Franse woorden die gewoon in haar op kwamen en op het ritme van de geluidsgolven pasten. Enkele sneeuwvlokken vonden hun weg naar beneden, snel gevolgd door meer. Voor Evelia het wist was haar kop bedekt met een klein laagje sneeuw.

- Hoe zou dat er uit zien, een gitaar spelende vos? xD -

Niko wist niet wat hij in de stad deedt met een trage pas liep hij verder tussen de andere Fera door. Het was winter en de bedekte flatjes en huizen en de staarten waren bedekt met het witte spul. Telkens als Niko uitademde kwamen er witte wolkjes uit zijn mond, rustige en ongemerkt liep hij door. Wie lette er nou op hem, niemand. Wat moet hij hier hij had weinig te zoeken in een stad, behalve ander Fera beroven van hun geld. Die het onoplettend achter zich hadden of naast zich hadden hangen in een klein zakje. Hij hoefde alleen het touwtje waar aan het zakje hing, met zijn scherpe klauwen door te snijden en die snel met zijn bek opvangen. Meestal boste hij ook wel een expres tegen het slachtoffer op. Zodat die niks door had en even afgeleid was. Dan vertopte hij het snel onder zijn buik. Niko kwam aan bij het park die ook mooi bedekt was met het sneeuw.

Gelukkige had Niko een warme vacht dus had hij weinig last van de kou. Rustige liep Niko over het pad en keek rustige om zich heen. Misschien was hier wel wat te doen, er wa een groot meer in het park die voor een deel bevroren was hier en daar zaten wat Fera op bankjes of stonden gewoon met elkaar te praten. Niko stopte even bij een bankje waar een vos op zat met een gitaar en er lagen nog wat spulletje naast haar. En ook verschillende boekjes, ze leek wel een dichter of muziekkant. Ze probeerde een liedje te maken, ze had een potlood en begon wat op een notitie blokje te schrijven. Ze leek even te moeten nadenk over wat ze op het papier ging zetten maar al snel zag Niko er wat beweging in. De vos begon weer rustige te spelen op haar gitaar en Nik luisterde stiekem mee en sloop stiekem wat dichterbij zodat hij het beter kon horen. Wat ze speelde niet echt bepaald hard, het was natuurlijk nog een werk in uitvoering. Maar het klonk mooi vond Niko, De vulpes zong er nou ook een tekst bij maar stopte vrijwel meteen nadat ze de tekste had uitgesproken. Niko zag de frons op haar gezicht, ze was er niet helemaal blij mee dat zij hij zou. Niko hoorde haar zuchten en ze sloot haar ogen. Niko kon de kans niet laten liggen ze zou vast wel wat Yera moeten hebben.

Niko sloop zachtjes dichterbij en ging achter het bankje staan er lag veel maar niks wees uit op yera. Niko versteende even toen ze haar hoofd bewoog en haar oren draaiden. Ze had nog niks door, Niko slikte even zachtjes en zocht zo stil mogelijk verder. De Vulpes richten haar blik en gesloten ogen naar de hemel en leek diep in gedacht te zijn verzonken. Maar toen ze weer begon te bewegen en haar ogen opende dook Niko snel naar achter en hield zijn adem in ze ruimde alle papieren op en deed die in haar tas. Daarna begon ze weer op haar gitaar te spelen. Niko durfde zich niet te bewegen ze moest hem nou onderhad toch wel opgemerkt hebben. Maar ze leek nog niks in de gaten te hebben of ze speelde met hem. Niko zette weer een stap dichter naar haar toe en bleef daar weer roerloos staan om te kijken of er een reactie kwam.

Een Lupus had blijkbaar zijn oren gebruikt en was op Evelia af gekomen. Of hij echt interesse had in haar muziek of in iets anders wist ze niet. Dat deerde haar ook niet. Zijzelf was druk bezig met haar gitaar en zou dat ook nog wel even blijven doen. Ze schudde zich uit, zodat de sneeuw aan alle kanten van haar af viel. Dit was heel zinloos, want voor ze het door had was ze alweer bedekt met sneeuw.

Haar ogen richtte ze even op de Lupus. Hij deed een stap naar voren, alsof hij iets tegen haar ging zeggen. Dat deed hij echter niet. De poot van Evelia stopte met over de snaren strijken. Haar kop draaide zich nu met haar blik mee. Het beviel haar niet hoe deze Lupus haar aan keek. Maar wat kon ze doen? Ze wist niet eens of hij hier als 'toerist' was, of dat hij hier woonde. Haar blik gleed even van zijn tenen naar de puntjes van zijn oren, voor ze haar bek open trok. “Qu'est-ce qu'il y a?” klonk haar stem kalm. Haar ogen bleven nu op de zijne gericht. Opnieuw schudde ze zich uit, waarbij meer sneeuw van haar af viel. De witte wereld was schitterend, maar de sneeuw was niet fijn op je vacht.

– Sorry voor late flutreactie, wist écht niks. -

De vulpes leek hem door te hebben maar trok zich er niks van aan en ging gewoon verder waarmee ze bezig was. Niko kwam langzaam weer van zijn plek en zag hoe de Vulpes zich telkens uit schudde. Had had weinig ze wat ze zat even snel weer onder het sneeuw misschien zelfs sneller. Niko grinnikte zachtjes het was ene grappige gezicht om te zien hoe ze tegen de sneeuw vocht. De ogen van de vulpes richten zich langzaam op hem Niko hield zijn adem in. Aan haar houding was te zien dat ze het niet fijn vond dat hij hier was. Misschien was het beter om het op te geven ze had het al door of als hij door bleef gaan kreeg ze het door.

Niko schudde zijn kop en zijn hele lichaam om de sneeuw van zich af te krijgen ook al was het redelijke zinloos. De vulpes hield hem nou echt in de gaten en dat beviel Niko niet echt. Niko volgde haar blik en toen sprak ze in een taal die Niko niet kon verstaan. Met een vragende en schuine hoofd keek Niko naar de vos. En planten zijn kont in de sneeuw, haar stem was kalm. Volgens hem was het Frans, maar dat wist Niko niet zekere. Wat had ze gezegd tegen mijn, dacht Niko. Misshien was het een waarschuwing of probeerde ze gewoon hallo te zeggen. Niko staarde haar wat verlegen maar ook een beetje schuldige aan. ‘Sorry my lady, I cant understand you.’ Sprak hij hopelijk kon ze Engels want ze leek niet iemand die Noors, Fins of een andere taal kon. De ogen van de vulpes bleven op de zijne gericht en dat maakte hem een beetje zenuwwachtige. Niko schrapte onrustige met zijn poot over de grond en wachten wat gespannen op antwoord.


(haha lucky me, ben niet zo held in hele lange posts )

“Sorry my lady, I can't understand you.” My lady. Had hij nou echt my lady gezegd? Evelia had geleerd dat dat uiterst beleefd was. Het verbaasde haar dat iemand echt beleefd naar haar deed. Ze was een simpele Vulpes met een passie voor kunst en muziek. Waarom zou iemand my lady tegen haar zeggen? Ze vergat bijna om te reageren op zijn woorden. “Je s-” Ze haakte af, omdat ze besefte dat ze weer Frans sprak. Vlug verbeterde ze zich. “My apologies, Sir. I just forgot not everyone around here speaks French.” Ze toverde een grijns op haar gezicht. Hoeveel zou hij van haar lied gehoord hebben? En wat vond hij er van? Het deed er niet echt toe, want ze was toch maar een amateur. Ze trad nog wel eens op in café's voor een paar centen, maar meer ook niet. Ze verdiende meer geld aan het verkopen van haar tekeningen en schilderijen. Ook daar verdiende ze niet al te veel mee, dus was ze blij dat ze ook niet zo veel nodig had. Ze was natuurlijk nog steeds een simpele Vulpes zonder extreme behoeftes. Van wat ze verdiende wist ze net rond te komen. Ze vroeg zich af hoe het was om rijk te zijn en had ook wel eens overwogen om mee te doen aan een loterij, maar het was er nooit van gekomen. De kans om te winnen was te klein en ze was tevreden met hoe haar leven op dat moment was. Rijk zijn was niet voor haar bedoeld, maar voor anderen.

Evelia merkte dat er een stilte viel. Stiltes konden mooi zijn, maar waren vervelend bij gezelschap. Daarom trok ze haar bek weer open en stelde ze zich maar eens voor. “My name is Evelia. Pleasure to meet you.” Bij het zeggen van haar naam werd weer duidelijk dat ze Frans was. Het was vreemd om de wisseling van Engels naar Frans accent te horen, maar ze wilde niet dat haar naam verkeerd uitgesproken werd. Dat zou waarschijnlijk nog veel gebeuren en was ook al veel gebeurd, maar als het kon had ze liever de Franse uitspraak waar ze mee was opgegroeid.

Niko liep om het bankje een en ging voor haar staan dat zou een stuk makkelijker praten en fijnver voor haar zijn. Niko kon een glimlachje en een grinnikte niet onderdrukken toen ze het verbaasde gezicht en de reactie van de vulpes zag. Niko vroeg zich af waardoor dat kom misschien omdat hij haar zo beleefd aansprak. Er ging een tijdje voorbij en het leek of ze vergat op zijn woorden te reageren zo erg verrast was ze of diep in gedachten dat kon ook. Toen ze weer begon te spreken in het engels, stopte ze vrij wel meteen weer. Ze verbeterde zich vlug weer, Niko gijnsde vriendelijk naar haar. Niko duidelijk nog de andere taal horen die ze had, maar was lichtelijk verbaast dat hij voor sir werd uitgemaakt het klonk best deftige en beleefd. Iets voor rijke Fera’s, en dat was hij niet, Niko had zelf alleen wat geld en dat was altijd wel gestolen. Het paste totaal niet bij hem die Sir, Als Niko zich zo moeten plaatsen zo dan zou hij zichzelf misschien bij Peasant zetten. Niko maakte een buiging voor de Vulpes en glimlachte vriendelijke terug naar haar. Toen de vulpes zich voor stelde. Knikte Niko vriendelijke naar haar, en wist welke taal ze zonet sprak het was frans de naam dan die was echt frans. ‘it’s nice to meet you too Evelia.’ Niko wist niet of hij de naam goed uit gesproken, hij hoopte van wel. Maar franse namen hadden soms een lastige uitspraak, vooral als je zelf niet Frans was dan kon het een tijd duren voordat je de naam goed uitsprak. Met een wat onzeker hoofdje keek Niko naar Evelia om te kijken voor goedkeuring naar de uitsprak. Niko ahd een soort van nieuwigrieg blik van haar gezicht. Hopelijk hoopte ze dat hij het leid mooi vond het goed was. Niko ging zitten op zijn kont en met een glimlach zei hij. ‘Nice voice you have, is it a new song you working on? It’s nice I really liked it.’ En dat meende hij het was een mooi leid en het klonk veel belovend van hij. Niko wou het wel verder horen wat ze had. Of andere liedjes van haar. met een schuine kop en vriendelijk en warme glimlach op zijn snuit en met een nieuwsgierigen blik in zijn ogen keek Niko afwachtingvol naar haar reactie. Misschien mocht hij wel een beetje helpen of een klein stukje mee zingen, hij zong het liefst naar de hoogstaande maan. Dat was een geweldige en prettige gevoel. Maar het was echt een wolven ding, het was hun ding en een soort van teken van hun. Gewoon om te zeggen we zijn hier nou, pas maar op. En natuurlijk voor andere roedels als een soort afscherming van het gebied. En natuurlijk als je een succes volle jacht had dan lieten de meeste ook wel een korte en tevreden huiltje horen. Natuurlijk had het ook nog een andere reden. Er ging even een gekke maar ook een interessante gedachte door hem, wat nou als wolven niet huilden hoe zouden we dan met elkaar communiceer over langere afstanden. Niko schudde meteen zijn kop en grinnikte zachtjes, dat was toch wel een goede vraag. Snel richten hij zijn aandacht weer op Evelia, en glimlachte vriendelijke. Niko wist niet of ze dat wel wou horen de meeste andere dieren vonden het wolven gehuil afschuwelijke en vreselijk om te horen.

De Lupus bleef even stil, blijkbaar verbaasd ergens over. Waarover wist Evelia niet. Was het omdat ze zo vloeiend Engels sprak, of de overgang van Frans naar Engels accent? Misschien was het haar woordkeuze geweest. Evelia wist het niet en zou het ook niet te weten komen. Hij gaf na zijn stilte namelijk alweer antwoord. “It’s nice to meet you too Evelia.” Evelia liet een kleine grijns op haar gezicht verschijnen. Hij sprak haar naam bijzonder goed uit. Natuurlijk had hij het haar voor horen zeggen, maar hij legde de klemtoon goed. Je kon alleen wel horen dat hij Engels was. Hoe dat te horen was was niet uit te leggen. Je hoorde het gewoon.
“Nice voice you have, is it a new song you working on? It’s nice I really liked it,” sprak de Lupus. Evelia keek hem kort met een vriendelijke blik aan en knipperde één keer traag met haar ogen. “Thank you very much,” sprak ze toen. “It indeed is a new song I'm working on.” Even wist ze niet wat ze nog meer moest zeggen. Ze kon verder vertellen over andere liedjes die ze geschreven had, of over haar schilderwerk, maar waarom zou ze? Ze besloot toch maar iets meer te zeggen; deze Lupus leek geïnteresseerd. “I'm just an amateur, alas. I sometimes perform in little clubs, but that's all. Nothing big..” het klonk bijna alsof ze om complimenten vroeg, maar dat was niet zo. Ze sloot haar ogen en liet haar kop hangen, terwijl daar nog steeds sneeuw op neerdaalde. De neiging om te zuchten onderdrukte ze. Haar kop hees ze al snel weer, waarna ze haar ogen op de Lupus naast haar richtte. “And what do you do? And what is your name, if I may ask?” Ze had zich net gerealiseerd dat deze Lupus zich nog niet voor had gesteld. Ze kon hem niet eeuwig met 'Sir' of 'Lupus' blijven aanspreken, of wel? Evelia vond zelf van niet. Vooral niet omdat hij haar naam ook wist.

Niko knikte vriendelijk, hij leek haar naam goed te hebben uitgesproken wat er was een kleine glimlachje te zien. Toen hij haar naam uitsprak, Evelia leek ook even verbaast over het compliment die hij haar gaf. Wat ze knipperde langzaam met haar ogen,Maar Niko meende het wel. Niko zag ook de vriendelijke blik die even op hem blijf hangen. Niko glimlachje vriendelijk waarbij even zijn tanden bloot kwam te staan. Ze was er ook blij mee, wat ook de bedoeling was. Deze vulpes leek hem wel oke, ze zag en leek vriendelijk en aardige. Niko keek met een geïnteresseerde blik naar haar. Toen ze vertelde dat het inderdaad een nieuwe leid was waar ze aan werkte, knikte Niko. Zei ze dat ze een amateurtje was, maar Niko vond dat ze talent had en een mooi stem. Ook vertelde ze dat ze af en toe wel eens optrad in kleine clubs, maar verder niks specials. ‘Ooo, wicht clubs? Mabye i can wacht a few of time’s’ Vroeg Niko vriendelijk hij wou haar wel eens zien optreden. Niko Met nieuwsgierige ogen keek Niko naar het gezicht van de Vulpes. Ze richten haar blik even naar de hemel en vroeg toen naar zijn naam en wat hij deed. Ze richten haar ogen weer op Nikos lichaam. Niko knikte vriendelijke natuurlijk mag ze zijn naam weten. Maar wat moest hij zegen dat hij voor werk deed hij had niks. Even liet hij zijn kop hangen. ‘My name is Niko, Evelia. And what i do is kinda hard to explain.’ Niko zuchten even hoe moest hij aan haar vertellen dat hij andere fera’s berovende voor geld. Even keek Niko weer naar het vriendelijke gezichtje van Evelia, maar bedacht toen waarom zou hij het haar vertellen. Hij kende haar niet dus ze hoefde het ook niet echt te weten. ‘Well i don’t really know the name but i work at a little shop that sell little gifts.’ Bedacht Niko snel en glimlachte vriendelijk.