Learning a new language.

Een lang eind had de Vulpes moeten reizen voor ze aan kwam bij de bibliotheek in Dúnnach. Het immense gebouw was makkelijk te herkennen. Deze Vulpes kwam van Tillhaelan, uit een Franse wijk. De talen die ze kon spreken waren enkel Frans en Engels. Dit vond de Vulpes een schande, dus had ze besloten een bezoekje te brengen aan de bibliotheek in Dúnnach. Hier hadden ze boeken in alle soorten en maten, en natuurlijk in alle talen. Er waren vast ook wel woordenboeken, of boeken waarin de basis van een bepaalde taal werd uitgelegd. Welke taal ze wilde leren wist ze nog niet zeker. Latijns, Iers, Japans misschien? Er waren zoveel talen dat het nog moeilijk zou worden om te kiezen. Misschien moest ze iemand zoeken die ook Frans of Engels sprak, die haar kon helpen een andere taal te kiezen. Het enige probleem was dat in Dúnnach meestal geen Frans en Engels gesproken werden. Ach, er was vast wel iemand die – net als zij nu wilde doen – een taal had geleerd die niet uit haar oorspronkelijke woonomgeving kwam..

De bibliotheek was van binnen net zo intimiderend als van buiten. Honderden kasten met boeken er in. Groot en klein, alle kleuren van de regenboog. Velen hadden in een duidelijke kleur de naam van het boek op de rug. De meeste van die titels begreep de Vulpes niet, maar daar zou verandering in gaan komen. Ze wist niet welke taal over de hele Eerste Dimensie het meeste gesproken werd. Dat maakte haar ook niet veel uit. Ze wilde een taal leren die haar lag, die fijn voelde op de tong. Dus zocht ze de kast met Franse boeken op. Frans was nog steeds het makkelijkst voor haar, dus zou ze een boek zoeken dat Frans naar een andere taal vertaalde. Daar waren er al heel veel van. Français À l'Anglais, Le Glossaire Complet had ze in elk geval niet nodig. Ze zag ook boeken voor Duits, Albanees, Zweeds en Russisch staan, maar geen van die talen trok echt haar aandacht. Tagalog was al interessanter, maar ze had niet het gevoel dat ze daar echt wat aan had. La Base Du Gaélique was de eerste titel die haar echt aansprak. Wat was Gaélique voor een taal? Ze pakte het boek met haar bek, trok het voorzichtig uit de kast en liep er toen mee naar een tafeltje. Ze legde het boek op de tafel en bekeek het eens goed. Het zag er vrij nieuw uit. Alsof het nog nauwelijks gelezen was, of alsof het er pas een week lag. Het boek was niet al te dik. Blijkbaar bevatte het echt alleen de basis. De Franse Vulpes bleef even naar de kaft staren voor ze haar poot uitstak en hem opende. Meteen stond er een lijst van vertalingen van het boek. The basis of Gaelic was de Engelse titel. Gaelic.. het klonk nog steeds even interessant. Ze besloot verder te bladeren, naar het eerste hoofdstuk. Het was een introductie, met een plaat van Dúnnach er bij. Blijkbaar werd Gaelic dus hier gesproken. Dat was gunstig. Op de volgende bladzijde stond wat geschiedenis over de taal. Dat ging Evelia niet lezen; ze wilde weten over de taal zelf, over de woorden en hoe het in elkaar zat. Ze sloeg een paar pagina's over en kwam toen bij een klein woordenlijstje aan. Hier zonden basis woorden, zoals 'naam', 'woonplaats' en 'leeftijd'. Ze keek even goed naar de woorden, nam ze in zich op en sloeg toen de bladzijde om. Deze keer waren het zinnen, met uitleg waarom iets in een bepaalde volgorde stond. Altijd handig. Opnieuw nam Evelia de informatie in zich op. Ze kon het niet allemaal onthouden, maar kon het wel proberen. Zacht mompelde ze de woorden die er stonden. “Is é mo ainm Evelia..” Het klonk vreselijk; ze had een overduidelijk Frans accent en snapte niks van de uitspraak, die er ook duidelijk bij beschreven stond. Misschien moest ze toch een andere taal proberen. Of iemand zoeken die haar kon helpen met het leren van de taal. Haar blik gleed bij deze gedachte even rond. Hoe kon ze een Gaelic-spreker herkennen? Moest ze gewoon naar een Fera toe gaan en 'help' zeggen in Gaelic? Ze besloot een poging te wagen. Ze stond op, liep naar de eerste de beste Fera toe die ze zag, schraapte haar keel en sprak toen het woord, dat ze net in het boek gelezen had, met haar vreselijke accent uit: “Cabhair?”

Een witte Lupus bekeek rustig de boeken in het talengedeelte van de Grote Bibliotheek. Elke taal was netjes gerangschikt op naam van auteur en type. Er waren woordenboeken, om losse woorden in op te zoeken; er waren boeken vol grammatica plus oefeningen het onder de knie te krijgen; en boeken die net zoals school bij het begin begonnen en je rustig de taal leerden. Eerst een paar belangrijke woorden en zinnen leren, daarna bezig met grammatica enz. Op school had hij Latijn en Russisch geleerd, twee talen die hier gesproken werden. Iers, oftewel Gaelic had hij van huis uit geleerd en was zijn moedertaal. De taal waarin hij zich toch wel het best kon laten klinken. Alle boeken die hij geschreven had waren ook in het Gaelic geschreven, maar Blyth probeerde alles zelf te vertalen zodat anderen ze konden lezen. Tenslotte was deze bieb zo groot dat het voor elk afzonderlijk gebied een eigen afdeling had. Voor Fera uit Dúnnach waren boeken in het Gaelic, het Latijn en het Russisch. Voor Fera uit U'Conodri waren er boeken in het Fins, Noors en IJslands. En zo maar verder. Zelf had hij zijn boeken al in de andere talen van Dúnnach vertaald, maar het liefst zou hij ze in elke mogelijke taal vertalen. Zonder vertaler, maar in zijn eentje. Een flinke uitdaging die een slimme Lupus waardig was.
Zijn groene ogen bekeken de kaften van de basisboeken over Japans, een taal die hem altijd had gefascineerd. Het klonk schattig, en had interessante klanken. Als hij deze taal onder de knie kon krijgen... Japans was toch iets compleet anders dan Gaelic. Engels lag er veel dichterbij, maar de uitdaging was nou juist om het helemaal zelf uit te zoeken. Zelf leren hoe je een woord uit moest spreken, en hoe je het schreef. Een groot boek viel Blyth op. Op de kaft stonden Japanse tekens, en daaronder de vertaling in het Iers. 初心者のための日本語, Seapáinis do Thosaitheoirí. Japans voor beginners.
Met een plof landde het dikke boek op het bureautje waar de witte Lupus altijd aan zat. Met voorzichtigheid opende hij het boek, en bekeek de eerste pagina. Veel tijd daarvoor had hij niet, achter hem stond iemand. Met een belabberd accent sprak ze: "Cabhair?" Met een verbaasde blik keek Blyth achter zich en zag een jonge Vulpes staan. "Cabhair uait?" zei hij met vragende ogen. Toen hij geen reactie kreeg zei hij in heel slecht Engels: "You need help?"

Een verbaasde blik vormde zich op het gezicht van de Lupus. Oh nee, misschien had ze wel iets heel erg verkeerds gezegd.. Wat moest ze nu? “Cabhair uait?” klonk zijn stem. Evelia beet heel zachtjes en onopmerkbaar op haar lip. Wat zei hij in godsnaam? Het leek totaal niet op wat Evelia had gezegd. Herhaalde hij haar maar dan met de juiste uitspraak, of vroeg hij iets heel anders? Dat was het enige wat ze wist; het was een vraag. Dat had ze kunnen horen aan zijn toon. Maar meer wist ze niet en zou ze ook niet weten, tenzij hij nog iets zei. En tot Evelia's grote opluchting gebeurde dat. “You need help?” vroeg de witte Lupus. Ah, fijn.. Aan zijn woordkeuze en uitspraak kon Evelia meteen horen dat deze Lupus geen Engels sprak. Hoe konden ze ooit communiceren als ze elkaars talen niet spraken? Zijzelf kon enkel Frans en Engels en verwachtte nou niet echt dat deze Lupus goed zou zijn in Frans. Wat hij allemaal sprak wist ze niet. Hij kon blijkbaar wel Gaelic, maar wat nog meer? Ze haalde diep adem en opende toen haar bek, om in zo simpel mogelijk Engels te reageren. “Yes. Can you help?” Ze sprak langzaam, hopend dat de Lupus het zo begreep. Wat moest ze anders? Het was onbeleefd om zomaar om te draaien en een ander op te zoeken. Bovendien kon deze Lupus haar helpen met het leren van Gaelic.. Als hij daar zin in had tenminste. Twijfels drongen haar gedachtestroom binnen. Misschien was dit toch niet zo'n goed idee.. Ze keek voorzichtig om zich heen, maar zag niemand. Dan zat er dus maar één ding op. Wachten tot de Lupus reageerde en hopen dat hij haar wilde helpen. Anders.. moest ze maar een andere taal gaan leren.