Would you kiss me, princess?

Een kleine, blauwe kikker maakte grote sprongen door het gras, langs een groot ijzeren spoor. Hij had werkelijk geen idee wat het voor moest stellen. Dit was toch niet iets van de mensen. Hij had laatst zo'n vreemde droom; alles werd zwart. En toen hij wakker werd was het van, poef! Kikker. Hij was nu opzoek naar een prinses, een mooie prinses, want als die hem zou kussen zou hij weer mens worden. Maar of hij er hier een tegen zou komen was nog maar de vraag. Het leek hier wel uitgestorven. Letterlijk, want de mensheid was er ook echt niet meer. Wou hij eigenlijk wel gekust worden? Dan zou hij de enige mens op aarde zijn! Sean zuchtte kort en zocht naar gezelschap. Hij hield er niet van om alleen te zijn, iedereen mocht weten van het bestaan van deze knappe prins, toch? Net toen hij een pauze wou nemen van zijn springtocht, hoorde hij een vreemd geluid. Het geluid werd alsmaar harder en harder, en in de verte verscheen er een vreemd dingetje, dat steeds groter werd. Van de schrik sprong Sean achteruit, de bosjes in. En het was nog maar net op tijd, want er kwam een gigantisch groot ijzeren ding aan die over de rails zoefde. Het liet een hevige wind achter en wolken stof die omhoog sprongen uit het zand. Maar... Een dier kon zoiets groots toch niet besturen? Verward kwam Sean weer uit de bosjes vandaan en keek toe hoe het stipje weer achter de horizon verdween. Hij schudde met zijn zwart gestipte kopje en keek even om zich heen of er niet nog zo een aan kwam. Als hij te dichtbij zou gaan staan, werd hij zou geplet! Gelukkig had hij zijn angstaanjagende felblauwe kleur die roofdieren wegjaagde. Maar misschien zou hij ook wel prinsessen wegjagen... Dan moest hij zijn charmes in de strijd gooien, besloot hij. Want hij wist heel zeker dat hij die had. Soms begreep hij vrouwen niet, maar de meest originele versiertips kwamen van deze kikker. Zijn ogen stonden nieuwsgierig en behoedzaam tegelijk en langzaam ging zijn hart steeds langzamer kloppen, tot het zijn normale ritme terughad. Het enige wat hij hoorde was een krekelgeluid en ritselende bladeren. Was er hier dan helemaal niemand?

[Sean is nooit een mens geweest, maar dat dénkt hij door een hersenschudding]

'Besides the railroad,
sat a fox.
All alone,
all alone.
Nobody cared,
who she was.
Ordinary,
so ordinary.

A flash, a gust.
A train without a destiny.
It passed the creature,
Blowing away her thoughts.
She didn't care, 'cause she was just so..
Ordinary.'

De Vulpes richtte haar ogen fel op de trein. Ze wist niet wat het ding kon, maar was zeer oplettend. Ze had hier vaker gezeten en wist wat er gebeurde als het ding langs scheurde. De windvlaag die het ding voortbracht kwam dan ook niet onverwachts.
Het was de inspiratie geweest voor een klein stukje songtekst dat ze geschreven had, waar ze nog niet tevreden over was. Haar oren legde ze plat in haar nek, hopend dat het geluid van de trein minder zou worden. Het ding raasde voorbij, sloeg de bladzijde van haar notietieboekje om en onthulde een andere songtekst die ze laatst in het park geschreven had. De Vulpes besteedde hier echter geen aandacht aan. Ze wachtte simpelweg tot het metalen monster voorbij was gereden, voor ze zich weer bewoog.

Evelia stak haar poot uit en sloeg de bladzijde van haar notitieboekje weer om. Haar blik gleed even over de geschreven woorden. Engels vond ze prettiger dan Frans om songteksten in te schrijven, hoewel ze nog steeds moeite had met rijmen.
Maar, moest een songtekst perse rijmen? Was dat het succes van een liedje? Evelia vond van niet. Liedjes zonder rijm konden ook heel mooi zijn. Ook hoefdeeen succesvol lied niet over liefde te gaan. En toch was liefde meestal dat waar een song over ging. Direct of indirect.

De Vulpes slaakte een diepe zucht. Het liefst kraste ze deze tekst door en zou ze een nieuwe schrijven op de volgende dag, wanneer de trein weer langs kwam. Maar, dat deed ze niet. Ze streepte nooit songteksten door. Dat was gewoonweg zonde van gaar tijd. Misschien kon ze hier zelfs nog iets moois van maken met wat aanpassingen. Hoewel ze daar niet echt in geloofde besloot ze toch een poging te wagen. Maar, niet nu. Ze moest nu maar eens inpakken en terug gaan naar haar huis. Ze pakte het boekje op en het potlood dat er bij lag, stopte het in de tas die om haar hals hing en stond op. Ze rekte zich even goed uit, om vervolgens langzaam te lopen. Lopen langs het spoorweg. Walking at the Railroad. Hmmn, inspiratie..

Een kleine, blauwe gedaante trok haar aandacht. Ze had niet verwacht iemand hier te vinden. Haar blik bleef even op het wezen hangen, voor ze haar passen staakte. Ze stond nu ongeveer een meter van het wezen af. Een Anura; een kikker. Een wezen dat Evelia niet vaak tegen kwam. Deze was felblauw met zwarte stippen. Interessant. Een grijns verscheen op haar gezicht terwijl ze het wezentje bekeek. Vossen waren al niet de grootste wezens, maar Anura waren écht klein. Zou ze het wezen aanspreken? Zou hij haar verstaan? Ach, een poging doen kon geen kwaad. "Bonjour," groette ze vriendelijk.