Kill that time.

Li'iona rende sprinted achter een konijntje aan. Ze kneep haar ogen samen en haar pluizige staart wapperde fier achter haar aan. Toen het konijn snel een hoek om schoot een hol in, plantte ze haar nagels in de grond, draaide ze om haar eigen as heen en begon als een gek aan het hol te klauwen. Kom hier, rotkonijn. Ze fronste en bleef graven tot het hol groot genoeg was om erin te kruipen. Ze een valse glimlach, typisch voor haar als ze joeg, sprong ze bovenop het konijn en verslond het. Sommige van de dieren hier leken het fijn te vinden als mensen te eten, maar Li'iona bleef de jacht en de overwinning veel beter vinden. Uiteindelijk wat stoffig uit het hol komend, schudde ze zich uit. Ze keek even om zich heen, en zag dat de zon was gaan schijnen. Ze trippelde op haar gemakje richting de maïsvelden, even stoppend een paar meter voor de sloot waar ze overheen moest. Het was compleet onnodig, maar ze hield van zweefspringen. Ze nam een enorme aanloop en zette haar nagels in de grond, zich afzettend voor de sprong. Haar hele lichaam boog ineen, waarna ze het naar voren en naar boven strekte, om zo een enorme sprong te maken. Soepeltjes half huppelend belandde ze. Ze keek tevreden achter zich, het slootje had ze ver achter zich gelaten. Eenmaal een mooi plekje gevonden hebbend in een van de straatjes tussen de maïs, waar precies de zon in viel, plofte ze neer en ging met tevreden gesloten ogen liggen, zichzelf opwarmend in de late naajaarszon.

Een grote, zwarte beer bewoog zich traag over de maïsvelden. Ze was hier heen gekomen om tot rust te komen, en inspiratie op te doen voor nieuwe gedichten. Het was absoluut geen verspilling van haar tijd, nee, ze wou er iets mee bereiken. Ze wou anderen overtuigen met de woorden die zíj schreef en zorgen dat de balans in deze wereld goed zou blijven. Daar zou ze zich volledig voor inzetten, ze zou niet naar het Paradijs gaan zonder hier iets te bereiken; zonder anderen te helpen. En trouwens, ze zou het ook niet verdienen om er heen te gaan, als ze maar egoïstisch zou blijven leven. Het leven leek soms hetzelfde als de wind. Altijd veranderd het van richting, je weet niet waar het vandaan komt, en het kan plotseling meer kracht krijgen of juist zwakker worden. De berin genoot van de zachte wind die haar dikke haar lichtjes naar achteren wist te vagen, en het maïs bewoog netjes mee. Zo stond ze rechtop, met haar oren recht vooruit, ogen gesloten, en natuurlijk haar faforiete dichtbundel in haar klauwen. Ze had alle vijfmiljoenachthonderdzevenentwintig gedichten al meer dan drieduizendtweehonderdnegenennegentig keer gelezen, maar ze kon nooit genoeg krijgen van deze schrijver. Het verleden van hem was haar geheel onbekend; en ze wist niet eens of hij nog leefde; maar het leek haar geweldig als ze ooit zo prachtig kon dichten als hem. Haar dagdroom werd gestoord door het gehijg van een vos, die als een idioot achter een konijn aanging. Dat was een goed voorbeeld van nutteloosheid. Als die vos haar hersens nou eens zou gebruiken, had ze het konijn allang te pakken gehad. Afkeurend schudde ze haar hoofd toen ze het vossenvrouwtje ook nog uitbundig over een sloot heen sprong. Ach, ooit zou ze het vast nog wel leren.

Met grote sprongen, sprongen van welliefst 30 centimeter, baande kleine Elodie zich een weg vooruit. Haar ogen puilde uit terwijl ze de omgeving bekeek. Waar was ze in godsnaam terecht gekomen? Manshoge muren baande zich een weg langs haar heen, een aardig breed pad strekte zich voor haar uit. Maar het pad leek eindeloos te zijn, eindeloos door te gaan. Uit wanhoop sprong Elodie tussen de manshoge maisplanten door, rechts af zodat ze van het eindeloze pad afraakte. Ze stopte keek omzich heen, wéér een eindeloos pad. Haar onzichtbare wenkbrauwen trokken omhoog in een diepzinnig triest gezicht. Hoe kon dit? Meestal had ze wel een beetje overzicht waar ze was, maar dit was gekkenwerk. Om paniek tegen te gaan hupste ze toch maar door. En uit het niets was het daar; een enorme val. Een schel gekwaak verliet haar keel in de vorm van een gil toen de grond niet terugkeerde onder haar potjes. Ze zat net lekker in een ritme: hop - zweef - grond & weer opnieuw. Maar dit keer was er geengrond, het zweven hield aan tot dat plons. Spartelend en woest happend werkte Elodie zich weer boven water. Ze spande haar kont aan en werkte zich vervolgens al zwemend naar de andere kant. Hier werkte ze zich weer op de kant. Kort keek ze om, naar het slootje en hopste weer verder. Vijf minuten ging het hopsen ongestoord door tot dat opeens een bobbel in haar zicht kwam. Het is een teken, ga er op af, mijn liefste. Haar ogen vergrootte zich. Een teken! Haar sprongen werden groter, aangespoord door haar eigen geweten waarvan ze niet wist dat het haar eigen brein was die deze stemmetjes maakte. Niet wetend wát het was en zeer ondoordacht nam ze een gigasprong en sprong in één keer op het schepsel wat ze aanzag als een betekenisvolle hoop die haar de weg moest gaan wijzen. Eenmaal boven op de vos, waarvan ze nog steeds niet wist dat het een vos was, begon ze met haar achterpootjes waarvan de tenen oranje gekleurd waren, de boel te betasten. Het voelde aangenaam zacht, harig, beetje donsig af en toe. Ze kroop verder, kwam bij een ingang terecht die te klein voor haar was. Alsnog nieuwsgierig duwde ze haar neus in het oor van de vos. Een ongecontroleerde kwaak kwam omhoog, soms had ze daar gewoon last van, net zoals een boertje. Haar ogen vergrootte zich, haar wangen bolden zich "KWAAAK", ze kuchtte een keer netjes, schraapte haar keel. ‘Pardon,’

Li'iona lag heerlijk te zonnen, en sloot haar ogen, het gevoel van de sprong in zichzelf herbelevend. Ze zag de beelden weer. De aanloop, de afzet, de sprong... ineens zag ze een klein detail in haar herinneringen dat niet klopte. In haar ooghoek zag ze een grote donkere vlek, een bewégende grote donkere vlek. Ze fronste lichtjes en herspeelde het nog eens. Ineens opende ze haar ogen en keek verward om zich heen. Ze zag, enkele tientallen meters verderop, een beer die haar afkeurend aan keek. Ze trok uitdagend een wenkbrauw op en sloot toen haar ogen weer, ontspande zich weer. Toen ze plots iets op haar rug voelde, spande ze zich iets aan, maar ze bleef wel liggen. Ze was niet van nature vijandig, als mensen maar vriendelijk tegen haar waren. Dit beestje wist waarschijnlijk niet zo goed wat ze aanhet doen was. Toen ze een kikker hoorde, verscheen er een licht glimlachje waarbij haar scherpe tanden ietsje te zien waren. Ze opende haar ogen en keek het beestje vrolijk. 'Hoi?' Klonk het iets vragend. 'Wat was je van plan in mijn oor te gaan doen?' Ze kon het beestje nog steeds niet zien, maar voelde en hoorde het wel. Langzaam richtte ze haar oor naar de grond zodat het beestje er zachtjes op terecht kwam. Daarna draaide ze haar hoofd zo, dat ze het vrolijk gekleurde kikkertje kon bekijken. 'Ik ben Li'iona.' Ze knikte vriendelijk, het kikkertje afwachtend aankijkend.