Kerstdiner [Alle Fera!]

Met grote sprongen rende de Jubatus heen en weer. Zo meteen zou iedereen komen voor het kerstdiner, en zouden er wel genoeg plaatsen zijn voor alle Fera? Hij had er niet bij weg moeten lopen, dan liep alles meteen in het honderd. Zijn organisatietalent was het enige dat dit diner kon redden. Weer had hij teveel gedacht van zijn organisatieteam dat hem dus niet bij kon houden in wat hij bedacht en wat er moest gebeuren. Een kleine Lupus liep op hem af en vroeg voorzichtig: "Deum Kapono, hoe wilt U dat de plaatsen aan de tafel geregeld zijn? Mogen de Fera zomaar ergens zitten of moeten er aparte plaatsen zijn?" Kapono zuchtte en rolde met zijn ogen. Was zelfs dat teveel gevraagd om zelf te verzinnen? "Hebben jullie dat nog steeds niet geregeld?" siste hij boos tegen de Lupus. "Iedereen is vrij om te zitten waar ze willen, maar aan het hoofd van de tafel moeten de plekken voor de Fera Leiders wel aangegeven staan. Komt het dan niet in je op op dat we dat elk jaar zo doen?"
Ruw wreef hij in zijn ogen, en bedacht zich hoe hij dit op moest lossen. Er was nog zoveel ongeregeld hier. Eerst moesten de stoelen uit de opslag van het restaurant gehaald worden, zodat iedereen kon zitten. Als de tafels tegen elkaar aangeschoven werden moest er genoeg ruimte zijn voor iedereen. Het was het grootste restaurant van Tillhaelan, met de beste kok die er was. Tussen de gangen door zou hij zelf met zijn knechten ook aan tafel zitten en mee-eten, aangezien zij ook gewoon uitgenodigd waren. Met het nadeel dan dat er soms nogal wat tijd tussen de gangen zat. Zolang de organisatie strak was en precies zijn plan gevolgd zou worden was er niks aan de hand, maar niet veel wisten Kapono's tempo bij te houden. Hij zuchtte. First things first was hem altijd geleerd. Snel stuurde hij een stel Fera om de tafels tegen elkaar te schuiven, en liet een ander deel van zijn ploeg de extra stoelen halen uit de opslag. De rest van de groep stuurde hij als versieringsdienst. Het enige wat zij hoefden te doen was versieringen verzinnen, maken of regelen en het dan ophangen. Absoluut één van de belangrijkste taken, want het restaurant moest volledig in de kerstsfeer raken.

Na nog twee uren vol geregel en af en toe boos worden zag het restaurant er tiptop uit, en tevreden keek Kapono naar het resultaat. Het had even geduurd, en hij had veel dingen nog zelf moeten verbeteren, maar nu zag het er dan klaar uit. "Ik ben tevreden jongens," zei hij, en keek met een half oog naar de Fera die gespannen achter hem stonden. "Goed werk." Een opgeluchte zucht klonk uit de monden van zijn organisatieteam. Allemaal gingen ze zitten aan de grote tafel en begonnen met elkaar te kletsen. Kapono zelf liep naar de deuren van het restaurant en opende ze zo ver als ze konden. Ook zette hij het krijtbord buiten met de tekst: Kerstdiner Fera, hier. Daarna bleef hij bij de deur staan, wachtend tot iedereen naar binnen kwam.

Een jonge leeuw had gehoord van het kerst diner en hij had besloten er naar toe te gaan. Misschien zou hij er eventueel nog wat muziek kunnen spelen, hij was vrij bekend hier dus dat maakte al helemaal niets uit. Kort schudde hij zijn vacht uit en keek naar enkele voorbij gangers. Vriendelijk groete hij ze en dan begon hij ook maar rustig te wandelen richting het restaurant waar het diner werd gegeven. Hij had gezorgd dat hij er piekfijn uit zag, hoewel er toch iets slordigs aan hem te zien was maar dat was gelijk weer helemaal normaal voor hem. Dat kleine slordige ding was kenmerkend voor hem en viel nauwelijks op. Met een glimlach wandelde hij over een van de straten en zag gelijk nog wat dieren in de richting van het restaurant gaan. Kort schoot zijn blik naar de lucht, de zon was aan het ondergaan, een prachtig moment hier in Tillhaelan. Volgens hem het prachtigste moment van de gehele dag. En het was waar ook. Een zonsondergang was hier het mooiste wat een dier mee kon maken. Al dachten andere er meestal anders over maar de weinige dieren die hij hier kenden hadden hetzelfde voorkeur als hem. Daar was hij blij om. Een vrij kleine welp stoote tegen hem aan waardoor hij even van zijn koers af week. Met een grijnsje keek hij het jonge dier aan en duwde het met zijn snuit weer recht zodat het verder kon gaan naar zijn ouders verderop. Even zuchte hij, dit was zijn eerste kert of alleszins eerste diner zonder zijn familie en dat voelde voor hem eigenlijk wel heel raar aan.

Retak kwam al snel aan bij het restaurant en zag daar niemand minder staan dan Kapono, een leider. De leider van de jachtluipaarden als hij het goed had. Kalm liep hij op hem af en bleef voor een moment bij hem staan. 'Als er vanavond muziek nodig moest zijn. Dan zegt u het maar. Ik hoop dat u het leuk hebt.' Glimlachte hij beleefd naar hem en knikte vervolgens. Dan liep hij het restaurant echt in en keek kort naar de opstelling van de tafels, oke het maakte dus blijkbaar niet uit waar iedereen ging zitten. Maar omdat hij niet echt een van de eerste wou zijn die ergens ging zitten besloot hij maar even halt te houden bij het bord en keek rustig om zich heen.

De Vulpe liep door de straten terwijl zijn diepbruine ogen zoekend over de krijt,- en uithangborden gleden die door verschillende restaurants waren neergezet of opgehangen. Op velen stonden aanbiedingen aangekondigd of simpelweg het menu van het restaurant. Maar de Vulpe zocht naar een teken van de locatie waar het kerstdiner gehouden zou worden. Het was één van de vele traditie's die de Fera van de mensen hadden overgenomen. Hij snapte nog steeds niet precies wat Kerst inhield, maar leuk vond hij het wel. Met velen bij elkaar zijn en dan vooral het heerlijke eten dat geserveerd werd, wilde hij niet missen. Hij was nieuwsgierig naar wat de Fera leiders dit jaar in petto hadden. De zon ging bijna onder en wierp een laatste paar glinsteringen over de stad. Zonsondergang was toch één van de mooiste momenten van de dag. Tevreden bleef hij staan om nog even te aanschouwen hoe de zon onder ging. Van dit soort dingen kreeg hij altijd de inspiratie om weer nieuwe teksten te schrijven. Hij zette maar weer een langzaam pasje in, het kerstdiner wachtte tenslotte op hem. Een paar straten verder kreeg hij een krijtbord in het oog. De tekst ' Kerstdiner Fera, hier,' was er duidelijk opgeschreven en de deuren van het restaurant stonden wijdopen. Askari wandelde met een grijnsje naar binnen en gaf zijn diepbruine ogen even de kost. Het restaurant was onherkenbaar geworden door de vele kerstversieringen die er hingen. Mooi was het zeker. Bij de deur stond Kapono, Fera Leider van de Jubatus. "It's a honor to meet you, Deum Kapono." Askari maakte een diepe buiging voor de Jubatus. Hij zou het feest wel georganiseerd hebben, en daar had Askari respect voor. Alles zag er oogstrelend uit. Askari liep na het groeten van de Fera Leider richting de tafels die netjes waren opgesteld. Alles zag er keurig uit. Al een paar Fera hadden plaats genomen aan de tafels. Zijn ogen vielen op een Leo, die nog niet van plan was een plaats te gaan kiezen en rustig stond te wachten. Misschien wachtte hij ook wel op iemand, misschien was hij alleen. Askari was zelf ook alleen. Hij liep naar de tafels en schoof een stoel naar achteren. Sociaal was Askari zeker, na een paar minuten was hij aan de praat geraakt met de dichtstbijzijnde Fera. Dat vertelde hem dat het een geweldige avond zou gaan worden.

Serena keek nieuwsgierig rond, enthousiasme straalde van haar af. Haar diepbruine schoten onrustig, bijna katachtig, heen en weer. Ze had gehoord dat vandaag het kerstdiner voor alle Fera plaats zou vinden, vandaar dat ze een kleine goude strik op haar kop had gezet, maar de exacte plaats van het hele gebeuren was nog onbekend voor de moervos. Serena had er erg zin in; het eten was waarschijnlijk hemels en er waren vast veel andere Fera die ze zou leren kennen. Ze glimlachte waarna ze verder liep en bij elk pand even door de vooruit gluurde om te kijken of het kerstdiner misschien daar binnen plaats vond. Na langs zo'n 6 restaurants, café's en clubs gelopen begon het te kriebelen bij Serena. Stel dat het hele kerstdiner voor alle Fera een grap zou zijn? Serena slikte en keek rond. Plotseling rende er een Leo langs haar. `Señor?´ riep Serena nog naar de Leo. De Leo rende door en leek de moervos niet gehoord te hebben. Instinctief versnelde Serena haar pas, maar ze besloot dat het geen nut zou hebben en de Leo vast ergens op tijd of zoiets moest zijn en haar dus de route niet kon uitleggen. Serena zuchtte en sloeg haar ogen neer. Ze nam een hap adem en opende haar diepbruine ogen weer. Een vastberaden blik had zich gevestigd in haar diepbruine ogen waarna ze verder liep. Na enkele stappen gezet te hebben besloot Serena links af te slaan, een andere straat in. Deze straat was drukker dan de eerste. Een goed teken? Serena's blik viel op een krijtbord voor een gigantisch restaurant. Nieuwsgierig liep de moervos er naartoe. Tot haar genoegen maakte de woorden op het bord duidelijk wat er binnen in het restaurant aan de gang was; het kerstdiner. Serena glimlachte en bekeek de twee Fera voor haar die bij de ingang van het restaurant stonden. `Buenas noches, señores,´ Serena knikte beleefd naar hen. Een van hen was een cheetah, de ander een leeuw. Vervolgens schoten Serena's diepbruine ogen naar het restaurant in het gebouw. Er zaten niet veel Fera aan de lange tafels en dat moedigde niet echt aan om te gaan zitten. Serena richtte haar aandacht weer op de Fera in de deuropening, ze glimlachte kort waarna ze beide wezens nogmaals bekeek. Nu pas viel het de moervos op dat de cheetah een Fera leider was. De naam kon ze zich niet meer helemaal precies herinneren. `Ha organizado esta cena?´ vroeg Serena aan de cheetah en de leeuw waarna haar ogen nogmaals naar de binnenkant van het restaurant schoten en de versieringen in zich opnamen. Ze keek weer terug naar de twee Fera en glimlachte. `Se ve muy bien,´ vervolgde ze vrolijk. Ze meende het echt aangezien alle tafels mooi gedekt waren en er veel passende decoraties aanwezig waren en al het andere paste perfect in het plaatje. Erg mooi dus...

Zonder erg op te vallen liep de witte tijger door alle activiteiten heen. Iedereen was uitgenodigd voor dit kerstdiner, maar hij zou de Wanderers extra in het oog houden. Zeker Vukator en zijn korte lontje moest niet proberen nog een keer aan zijn kettinkje te zitten. Er waren al een paar dieren maar hij besloot om zich een beetje afzijdig te houden om van een afstandje te luisteren. Kapono de Fera van de cheeta's was er al, hij had ook alles geregeld dus dat was meer dan logisch. Vandaag moest het een vrolijk boel worden. Hopelijk werden er een paar Wanderers loslippig dan kon hij wat informatie achterhalen. Er was een franse vos bij en er was al een Wanderer. Later, als de feestvreugde begon zou hij nog wel praten en lachen. Maar eerst zou hij de nodige informatie uit iedereen wrikken. Wie weet kwam het ooit van pas tijdens hun zoektocht.

- Jakkes, Quiron is niet zo'n feestbeest en ik ben me inspi kwijt T_T -

Retak keek rond, vanavond was hij hier om te feesten ja. Maar ook vooral om een oogje in het zeil te houden of alles goed verliep. Met een glimlach groette hij de Vulpe die vlak na hem was binnen gekomen. Het was een wanderer, maar hij bleef vriendelijk. Dat was wat er vandaag verwacht werd van hem, plus hij wou geen verpester zijn voor andere Fera. Kort keek hij naar een moervos die binnen kwam, deze sprak een taal die voor hem echter niet verstaanbaar was. Daarom reageerde hij er niet op, kalm keek hij verder rond en besloot uiteindelijk maar op te staan. Tot een witte vacht zijn aandacht echter trok, Tigris, een protector als hij het goed had. Vriendelijk knikte hij naar hem en begon aan zijn wandeling om heen alle tafels. Naar enkele Fera knikte hij, degene die vriendelijk genoeg waren om hem echter een glimlach te schenken. Naar de andere lachte hij kort. Zijn blik ging weer terug naar de Vulpe. Aangezien die toch niets in de kwade zin leek te hebben besloot hij op hem af te gaan en nam hij plaats naast hem. Retak's oren stonden overeind om enige ophef toch nog op tijd te merken zodat hij kon vertrekken. Even dacht hij na over welke taal hij zou geen spreken tegen de Vulpe naast hem. Engels kon hij, dat had die namenlijk net gesroken tegen de Fera leider. Dus dan was die taal het makkelijkste toch? 'Do you mind if I sit here?' Een vraag om een gesprek mee te openen. Niet per se een goede openingsvraag maar goed, dat maakte dus niet veel uit. Als hij het erg vond zou hij zich wel verplaatsen. Dat was dan wel het vriendelijkste wat hij kon doen tegenover de Fera naast hem. Kort keek hij om en zag dat er eigenlijk vrij weinig Fera waren. Maar de avond was nog jong, de meesten zouden heel waarschijnlijk pas later gaan aankomen. Dat was altijd hetgeval als er iets georganisseerd werd. De meeste kwamen als ze dachten dat er al volk ging zijn om zo toch maar niet de eerste te zijn om ergens binnen te gaan. Wat hij eigenlijk wel begreep, hij was ook niet graag de eerste op grote feesten. Maar ditmaal had hij een uitzondering gemaakt. Waarom wist hij nu niet meteen maar hij was als een van de eersten hier aangekomen. Maar ja, het zij zo.
Na een tijd richte hij zijn blik weer naast zich en keek hem met een glimlach aan. Ergens kwam de Vulpe hem bekend voor, al had hij geen flauw idee meer van waar. Misschien van iets in de branche wat hij deed. In de muziekbranch misschien of het moest een schrijver zijn. 'Ow, excuse me. I'm Retak.' Glimlachte hij vrolijk naar hem.

Askari keek af en toe rond, terwijl hij met een paar anderen aan het praten was. Langzaam stroomde het restaurant voller en voller. Veel bekenden zag hij niet binnenkomen, maar hoeveel mensen kende hij dan ook? Zijn broer en zusjes, wat dieren uit zijn dorp en zijn bandleden. Voor de rest had hij bijna alleen maar vage kennissen. Toch vond hij het heel wat om Kapono, Fera Leader van de Jubatus hier te zien, maar hij had natuurlijk het hele diner geregeld. Vanuit zijn ooghoeken gluurde hij naar de deur, waardoor rustig Fera's binnenkwamen. Hij had alweer een paar biertjes achterover geslagen toen hij een bekende binnen zag lopen. Nou ja, bekend, hij had haar eerder gezien. Het was de Vulpe die hij hier in Tillhaelan had ontmoet. Serena Rosemary heette ze, het was heel wat dat hij dat niet al was vergeten. Zou hij op haar afstappen? Nee, geen goed idee. Hij was al aangeschoten, hij kon zich op het moment beter niet bij Serena wagen en dus bleef Askari rustig bij de andere Fera zitten. Onderwerpen om over te kletsen waren er nog genoeg, en de avond was nog jong. De zon was net ondergegaan en er bleven maar nieuwe dieren binnen druppelen. Hij knikte toen een Vulpe vroeg of hij nog een biertje wilde. De Vulpe heette Faeron, wist Askari. Hij liet zijn blik nu eens goed over de anderen glijden. Een paar Vulpes en Belbus, waarvan hij van een paar de naam wist, de rest was hij alweer vergeten. "Do you mind if I sit here?" hoorde hij achter hem. Hij draaide zich om en keek recht in het gezicht van een Leo. Voor een paar seconden vroeg Askari zich af wat een trotse Leo nou bij een stelletje ongure Belbus en Vulpes te zoeken had. Hij haalde zijn even op. "No, sit down if ya want," zei Askari toen met een grijnsje. Hij was niet helemaal zeker of de Leo voor de gezelligheid hier kwam zitten, of om de Wanderers uit te horen over van alles en nog wat. De Leo kwam hem vaag genoeg wel bekend voor, hij stelde zich voor als Retak. Askari knikte naar hem. "Askari," zei hij. Hij wendde zich weer tot de anderen toen Faeron een glas bier voor hem zette. Hij pakte het oor van het glas en nam een flinke slok.

Vukatør had een paar dagen gelopen voordat hij bij Tillhaelan aan gekomen was. Zijn humeur was al niet opzijn best. Een paar dagen geleden had hij lekker lui op zijn bed gelegen wat kouwend op wat vers gevangen vlees. Een van zijn booschappers kwam binnen gelopen met de mededeling dat er een kerst diner was. Met veel gegrom en tegen gaan hadden ze hem toch omgekregen. Zijn hele reis had hij zich afgevragen waarom hij als nog gegaan was. Hij had het maar gehouden op een verplichting. Hij stuinde wat rond in de stad op zoek naar dat vervloekte restaurant waar dat feest gegeven werd. Zijn ogen gleden van hot naar her om alles in de gaten te houden. Gelukkig was het ondergesneeuwd fort veel rustiger als hier. In zijn ooghoeken ving hij een bortje op. Met een paar stappen was hij die richting ingekeerd en liep richting het bord. Al snel vond hij Kapono. Zijn gezicht stond nors en zijn staard swiepte sluw heen en weer. Met een mini knikje liep hij door de deur. Zijn ogen zochten het bortje waar zijn naam op stond zodat hij wist waar hij moest zitten. Al snel vond hij het en ging met en plof op zijn stoel zitten. Er waren nog naar zijn zin te wijnig stoelen vrij van de Fera Leiders. Een beetje verantwoordelijkheid konden ze toch wel tonen. Het was zijn zaak niet en liet het ook snel uit zijn hoofd varen. Zelf wilde hij natuurlijk helemaal niet. Zijn ogen gingen naar de kerstversiering. Mooi als je er van hielt, freselijk alsje het hate. En voor zijn geval vond hij het freselijk. Hij bestelde een bloedrode wijn en wachte maar totdat zijn wijn er zou zijn.

Tot zijn ongenoegen, al had hij het kunnen weten. Zag hij Vukator binnenlopen op het feest. Een smerig grijnsje kwam op zijn gezicht. Hij had nooit gedacht dat Mijn Heer Chagrijn te proppen was voor een feestje als dit. Zijn gezicht stond zoals gewoonlijk op standje opperbest en hij leek er echt zin in te hebben. De wolf plofte vrijwel meteen bij zijn plaatsje en bestelde iets en ging levenloos voor zich uit lopen staren. De tijger snoof onwillekeurig voor de onnadenkende actie. Als de wolf een beetje nadacht stond hij met zijn grote kont op en ging hij leden zoeken voor zijn roedel. Niet dat hij dat wou, nee verre van dat dan had hij nog meer Wanderers waar hij tegen op moest boksen, maar als hij zich moest inleven in de wolf zou hij zelf opstaan en op zoek gaan naar Wanderers die zich bij hem aan wouden sluiten. De groep en zijn standpunt zou een stuk steviger staan zo. Ach hij dacht te veel na op een dag zoals deze, tactisch en strategisch ingesteld was hij. Aan de tafel begon zich al een groepje te vormen, hij herkende een leeuw van de Protectors. Al had hij hem nog nooit gesproken, gewoon ooit ergens gezien. Gezicht opgeslagen en doorgelopen. Als zwerver zag je nogal wat van alle wezens die er rondliepen. Twee vossen die hij nog nooit gezien had, ach misschien ooit later. Hij kon nu beter een praatje gaan maken. Met tegenzin liep hij naar een stoel en bleef kort staan. 'Is this place free?' Hakelde hij in gebrekkig engels. technisch gezien was hij nog maar een tiener maar als je hem een schaakbord gaf kon hij binnen een minuut meer dan 300 vooruit gedachte zetten en plannen bieden. Hij glimlachte vriendelijk om goed over te komen en bleef afwachtend staan.

Aurora had grotendeels gerend de afgelopen dagen en was bijna kapot toen ze aankwam in Tillhaelen. Ze had gewoon doorgerend nadat de kleine welp in slaap was gevallen. Ze had haar op haar rug neergelegd en was doorgerend. Nu had ze meer dan een week niet gegeten of fatsoenlijk geslapen, maar zo zag ze er niet uit. Ze gebruikte de kracht van de zon om zichzelf weer op te laden en zo door te kunnen blijven rennen. Ze wist dat het kerstdiner eraan zou komen en wilde wel op tijd zijn. Ze kwamen in de buurt van het park en daar stopte ze even. Ze liet de welp vallen op het gras naast haar en liep naar het water. Ze dronk beheerst en kalm ondanks haar dorst. Ze zou zich niet verlagen en haar hoofd hooghouden en al helemaal om een goed voorbeeld te kunnen stellen voor Saria. Ze dronk door totdat ze niet meer kon en ging naast Saria liggen. ‘Zo. Even een uurtje liggen en dan gaan we naar het kerstdiner.’, zei ze tegen het welpje en ze liet zich door de zon opwarmen. Ze sloot haar ogen en viel in een rustige slaap. Misschien zouden anderen niet meer wakker worden nadat ze zolang niet hadden geslapen, maar zij wel. Ze zou precies een uur nadat ze was gaan liggen wakker worden en niets zou dat tegenhouden. Ze droomde niet en na een uur was ze helemaal opgeknapt. De warmte en kracht van de zon zorgde er sowieso al voor dat ze niet zo snel in zou zakken en het hielp haar opknappen, maar na het diner zou ze wel een keer goed moeten gaan slapen. Eigenlijk hoopte ze dat ze de geur van de moordenaar niet tegen zouden komen omdat dat zou betekenen dat ze geen rust meer zou hebben, maar aan de andere kant wilde ze wel graag de geur ruiken zodat ze de wereld kon verlossen van zo’n laffe moordenaar. Misschien was het wel iemand die goed bekent stond, maar de cheeta niet aan had gekund. En daarom had besloten tot zo’n daad. Ze werd langzaam wakker en opende haar ogen op haar normale niveau. De zon was aan het zakken en ze pakte de welp die naast haar zat op en hield de spartelende welp in haar bek. Ze sprong naar een paar bomen die sterk en hoog genoeg waren voor hen om het laatste van de zon te kunnen zien. ‘Denk er altijd aan dat de zon de bron en kracht van al te leven is en dat de wereld niet zonder kan. Geen enkele Fera kan zonder de zon.’, zei ze zacht tegen de cheeta die ze op haar rug had gezet. Ze keek naar de zon en liet de laatste stralen over haar heen glijden. Zodra ze de zon niet meer zag keek ze naar de plek waar veel Fera al bij elkaar stonden. Daar zou vast het kerstdiner zijn en ze liet zich uit de boom zakken. Ze waagde het niet om te springen, want ze kende de ondergrond hier niet en het was ook niet nodig om te springen. Ze zou net zo goed zich uit de boom kunnen laten glijden. ‘Kom Saria. We gaan maar eens wat eten.’ Ze had het gevoel dat de welp uitgehongerd moest zijn, want Aurora had niet gestopt om te jagen. Ze was maar doorgerend en had haar sporen teruggevolgd. Zelf protesteerde haar maag ook, maar ze kon zichzelf beheersen doordat ze ergere dingen had meegemaakt dan een week niets eten. Het langste was voor haar drie weken en daarna had ze echt iets moeten gaan eten. Ze schudde snel de gedachtes weg en ging richting de plek waar ze al snel een bord zag staan. Ze zag staan dat hier het kerstdiner was en ze liep door de ingang naar binnen. Met de welp aan haar zijde keek ze om zich heen. Er waren nog niet zoveel Fera, maar die zouden nog wel komen. Ze zag een paar Fera leiders staan, maar haar blik zocht door. Ze zocht naar andere leeuwen en naar vrienden die ze had gemaakt. Ze zag Niko nog niet, maar wist dan ook niet of hij wel of niet zou komen. Ergens verderop zag ze wel een leeuw staan, maar haar uitdrukking bleef kalm. Hij was er nog niet, maar zou nog wel moeten komen. Ze moest hem alleen zien te krijgen zodat ze hem haar trouw zou kunnen geven. Dat was een van de dingen die ze van haar ouders had moeten beloven een paar dagen voordat de aanval was geweest. Ze keek naar de kleine cheeta naast haar. ‘Heb je er al zin in?’, vroeg ze, maar ze wist dat het welpje blij was. Ze zag de staart heen en weer gaan. Het ging langzaam en was haast niet te zien, maar het gebeurde wel.

Wauw! Ik had inspiratie! 809 woorden.

Met vluge vleugelslagen vloog Thunder naar de achterhoek. Hopelijk was ze niet te laat, toen ze van het kerstdiner hoorden. Was ze ermeteen erop af gegaan. Beneden zag ze een bord. En ze lande om te kijken wat erop stond.,Ze vloog naar binnen,. Netjes landen ze op een stoel, en keek omzich heen. Ze zat er laag, en kon nauwelijks bij de tafel. Ze mocht dan wel de grootste uil soort zijn, zo ging dit niet. Dus Thunder Sprong van de stoel af. schoof hem met moeite aan, en ging op de rug leuning staan. Die gelukkig hoog genoeg was, ze kon nu wat beter bij de tafel. Haar klauwen hadden zich vast geklemt. En als ze er een los laten, dan moest ze haar evenwicht bewaren. Thunder zuchtte, en klemde haar ene klauw weer vast. En nu keek ze naar eten, dat op tafel stond. Mocht je al eten? Ook de andere dieren zag er uit alsof ze dagen niets hadden gegeten. Eergisteren had Thunder voor het laast een goede muis gegeten. En nu stond er van alles op de tafel. Maar Thunder was bang, dat ze uilenbalen ging braken. Die ene muis was er nog steeds niet uit. Thunder nam toch maar wat eten. Dat bestond uit twee muizen. De muizen waren zeldzaam. Maar als je goed zocht, vond je ze. Als dit zo doorging met die muizen. Sterfde Thunder nog uit. En de andere uilen natuurlijk. Maar Thunder vertrouwde nog op de werdeld. Opeens voelde ze een Uilenbal omhoog komen. Ze vloog op, en rende naar de WC. Daar koste ze de bal uit. in een prullebak. Thunder ging weer terug naar de tafels, en ging weer zitten. Nu wachtte ze af.

De Fera leider leek het te druk te hebben om te praten, dus laat staan met haar; een gewone Vulpe. Enkele seconden keek ze hem met haar diepbruine ogen waar waarna ze met haar hand een gebaar maakte. ,,Voy una vez más.'' liet ze hem weten met een vriendelijk klinkende stem waarna haar mondhoeken zich een tikje omhoog krulden. De moervos draaide zich van de cheetah af waarna ze haar ogen nogmaals door de zaal liet gaan. Er waren al redelijk veel Fera en de meeste leken in gesprek met elkaar te zijn. Slechts één van alle kende ze een beetje. Dat was Askari, een rekel van haar leeftijd. Serena dacht even na waarna ze besloot bij hem te gaan zitten. Kalm liep ze naar dat gedeelte van de lange houten tafels. Haar staart wiegde zoals gewoonlijk ritmisch heen en weer op het ritme van haar loopje. Het luide gepraat van alle Fera overstemde de achtergrond muziek die gespeeld werd. Serena bewoog haar oortjes heen en weer om zo de muziek beter te kunnen horen of te verstaan. Tot haar ongenoegen kwam ze er achter dat er niet gezongen werd in het nummer. Volgens de Vulpe hoorde zang nou eenmaal bij muziek, anders was het nummer gewoonweg niet compleet. Ze zuchtte zachtjes en schoof met haar voorpoten een stoel naar achter. Het vrolijke gekwebbel van de meeste Fera vrolijkte haar al snel op en met een vrolijk lachje op haar gezicht plaatste ze zich op een stoel. Een stoel tegenover die van Askari. ,,Hola!'' In haar stem schuilde een vrolijke klank terwijl ze Askari en de Fera dicht in de buurt begroette. Ze had werkelijk geen een idee of er andere Fera op het kerstdiner waren die ook Spaans spraken, anders ging het nogal lastig worden met het praten aangezien haar Frans en Engels beperkt was en op straatniveau hing. Voordat Serena echt een gesprek met iemand kon aanknopen liep er een serveerster naar haar toe die haar vroeg wat ze wilde drinken. Serena antwoordde vriendelijk dat ze een martini wilde. De serveester knikte waarna ze wegliep om nog meer bestellingen op te nemen. Serena wendde zich weer terug naar de Fera aan de tafel. Kort glimlachte de moervos waarna ze haar mond opende om zich voor te stellen. ,,I'm Serena, nice to meet you all.'' bracht ze eruit in haar gebrekkige Engels, ze had nog wel geprobeerd het netjes te laten klinken zodat de meeste Fera wel zouden begrijpen dat Serena haar naam was. Even later werd haar martini op tafel gezet. Gracias, had Serena nog de serveester bedankt voordat ze het glas beetpakte en omklemde met haar poot waarna ze er een grote slok uitnam. Een glimlach sierde haar gezicht toen de het glas van haar lippen had gehaald en rustig terug op de tafel had gezet. ,,Este lugar era bastante de todos modos?'' vroeg ze ietwat aarzelend aan Askari waarna ze nogmaals glimlachte en nog een slok nam van haar martini...


~Inspiratie is niet aanwezig hiero (: