Back to the Birth!

Ze had al meer dan een halve gerend, maar ze kon niet opgeven. Ze moest terug naar de plek waar ze was geboren om haar reis te kunnen beginnen. Ze zag de eik al verschijnen en rende de laatste kilometers nog sneller dan eerst. Eenmaal voor de eik boog ze. Ze maakte een diepe buiging om de boom te eren. De boom was altijd al haar talisman geweest en hielp haar vele periodes door. Ze had de boom echter al meer dan 8 jaar niet gezien. Ze was te bang geweest om terug te keren. Ze was uiteindelijk toch teruggekeerd omdat ze een visioen had gekregen van de boom waarin hij aan het verwelken was. Gelukkig was dat nog niet gebeurd. Ze wist dat als de boom zou verwelken de wereld zou sterven en ophouden te bestaan. Ze was de beschermster van de boom en moest er voor zorgen dat hij niet zou sterven. Dat was een van de taken die ze had gekregen van haar moeder. Ze haalde haar band van haar nek en raakte de boom ermee aan. Daarna deed ze het weer om en sprong in de boom. Op 5 meter hoogte was een speciale plek waar ze kon zitten en liggen. Ze klauterde naar de plek toe en was blij dat de plek nog helemaal intact was. Ze ging zitten en brulde een luide brul die duidelijk maakte dat ze er was. Ze nam haar rechtmatige plaats als beschermster van deze plek weer in en als iemand het niet wilde dan had hij of zij nu de kans om dat te bevechten. In de brul die volgde maakte ze duidelijk dat ze gezeldschap zocht. Ze had zin om anderen te ontmoeten.

(Post maar!!!)

Niko zigzagde tussen verschillende bomen door die door de andere dieren werden gebruikt voor wijnen en kersen. Maar Niko had er even geen aandacht voor, en zo specail vond hij bomen ook weer niet. Met een flinke vaart rende hij achter een stel konijnen aan met zijn tong uit zijn bek rende Niko tussen de bomen die netjes op een rij stonden gepland wat nog door de mensen is gedaan toen ze nog leefden. De konijnen rende richting een grote eik, die was groot. Maar dat was nog zacht uit gedrukt met grote en vol bewondering in zijn ogen keek Niko even naar de boom. het was een eik, en de eikenboom was reusachtige. Een normale boom was er niks bij. Met een rustige pas liep Niko even er om heen en bekeek de boom vol bewondering. De konijnen waren ondertussen al een hol in gevlucht, maar Niko had daar geen oog meer voor. zijn neus pikte een nieuw geur op van een tijger. Niko snuffelde rustige aan de boom en keek met een nieuwsgierige blik omhoog. en daar lag een witte tijger in de boom. Zijn staart ging rustige heen en weer en met een vriendelijke blik keek hij naar de tijger, zo te ruiken was het een vrouwtje. Of zo als wolven het noemen een teefje. 'Hoi daar.' Zei Niko vrolijke en met een vriendelijke stem.

(TIP: Ze is een leeuwin!)

Ze hoorde kleine, snelle voetstappen en grote er achteraan komen. Ze keek naar beneden en zag een wolf aankomen. Aan de geur die van hem af kwam te ruiken was het een mannetje. Een reu dus. 'Hallo.', zei ze met haar warme stem. Ze stond op en keek om zich heen. Waarom doe ik dat nu weer? Misschien omdat mijn moeder het altijd deed. Ze sprong daarna naar beneden. Ze landde zacht op een stuk mos dat hiervoor speciaal was geplant door de eerste beschermster van de boom. Nu draaide ze zich naar de wolf. 'Nog iets gevangen?', vroeg ze en ze duidde op de jacht.

Niko keek met een vriendelijke blik naar de leeuwin. Die leninge naar beneden sprong, Niko bekeek haar rustige ze moest zeker ouder zijn en was ook een heel stuk groter dan hem. Niko vond het wel apart een leeuw die wit was ,bestaan die wel, dacht Niko. Hij schudde meteen zijn kop en dacht, natuurlijke bestaan die er staat er nou een voor me. Toen de leeuwin zich gedraaid had en naar hem keek en vroeg. 'Nog iets gevangen?' Keek Niko even verbaast op, hij was door die grote eik totaal vergeten dat hij op konijnen aan het jagen was. Verbaast en wat kwaad op zichzelf keek hij om zich heen om te zien of die konijnen in de buurt waren. Maar die waren al lang gevlogen, Niko zuchten en schudde zijn kop. ‘Nee, ik was op konijnen aan het jagen tot ik die grote eikenboom zag. en toen veragt ik zeg maar waar ik mee bezig was.’ Niko blik gleed even naar de boom, hij had veel bomen gezien niet dat hij er veel op leten. ‘die is echt groot zeg, zo grote boom heb ik nog niet gezien.’ Niko richten zijn blik op de leeuwing en glimlacht vriendelijk naar haar. ‘Ik ben Niko, mevrouw. En u naam is.’ Vroeg Niko beleefd, en maakte een kleine buiging als teken van respect.

(sorrys plaatje leek er erg veel op )

Ze glimlachte toen ze hoorde dat hij ze was vergeten doordat hij de boom had gezien. Ze keek zelf ook even naar de boom en was blij dat ze daar thuis hoorde. 'Je hebt gelijk. Er is geen andere boom zoals deze.', zei ze en haar stem werd warm terwijl ze dacht aan de eerste keer dat ze de boom had gezien. Haar blauwe ogen waren groot geweest en ze had haar moeder gevraagd wat voor monster dat was. Haar moeder had hard gelachen en had haar de geschiedenis van de boom verteld. 'Aangenaam Niko. Mijn naam is Aurora mane Sol, beschermster van annosa quercu oftwel de eeuwenoude eik.' Ze knikte hem toe nadat hij de buiging had gemaakt en liep een stukje naar achteren. Ze pakte een stuk ham die altijd onder een steen lag en gooide het naar hem toe. 'Voor als je honger hebt.', zei ze en keek hem aan. Ze voelde een siddering door haar lichaam gaan. Het was tijd voor de zonsopgang. 'Als je me even wilt excuseren.' Ze sprong meteen de boom weer in en klauterde naar haar plaatsje. Ze beet een tak weg en had nu zicht op de plek waar de zon als eerste zou verschijnen. Ze zag de zon opkomen. Het zou precies 5 seconden duren en dan was de hele zon te zien. Ze zette haar poten op de plek waar haar moeder die altijd had neergezet en brulde de 5 seconden. Een brul om de zon te verwelkomen. Dit geluid had de zon meer dan 8 jaar moeten missen en het leek wel alsof het nog harder begon te schijnen. Aurora genoot van de zon op haar lichaam.

Toen Niko vertelde dat hij ze vergeten was door de boom, kwam er een glimlachje bij haar. En richte haar blik ook even op de boom. Niko knikte instemmend bij haar woorden, het was een mooi en prachtige boom. Hoe oud zou die eikenboom wel niet moeten zijn, om zo omvang te krijgen. Waarschijnlijk heeft dat jaren geduurd, misschien was die boom wel duizend jaren oud je weet maar nooit. Niko schrok op uit zijn gedachten gang toen hij de stem van de leewin weer hoorden. 'Aangenaam Niko. Mijn naam is Aurora mane Sol, beschermster van annosa quercu oftwel de eeuwenoude eik.' Ze gebruikte veel woorden die hij niet begreep, maar het klonk wel wijs en machtige. Het deed een beetje pijn aan zijn hoofd. ‘Aangenaam Aurora, leuk je te ontmoeten.’ Aurora knikte en liep naar een steen toe. vervoglens pakte ze een stuk ham en gooide het naar om toe. Niko ving het behendige met zijn bek en knikte vriendelijk naar haar. 'Voor als je honger hebt.' Hoorde Niko haar zegen. Niko legde het stukje ham ok de grond. ‘Bedankt.’ Zei Niko met een dankbare stem. Tevreden nam Niko een hap van het stuk ham en luisterde dankbaar en tevreden naar haar. 'Als je me even wilt excuseren.' Niko keek verbaast op en zag dat ze de boom in sprong en klam naar een hoge tak. De zon kwam langzaam op en Niko keek er even naar maar toen hij gebrul hoorde. Draaide Niko met een ruk zijn kop om en keek even over het gebied, er was Niemand te zien. het gebrul klonk ook boven hem, met een glimlach keek Niko naar boven en zag Auora brullen naar de opkomende zon. Toen de zon hoog in de hemel stond scheen het fel over de boom en de boomgaard. 'U kan brullen zeg.' Zei Niko met een vrolijke stem. Niko aandacht weer op de ham, Niko nam nog een grote hap van de ham en wachten rustige tot Aurora klaar was. En naar beneden zou komen.

'Graag gedaan.', zei ze tegen Niko en stond boven nog even te kijken naar de zon. Ze zuchtte en voelde zich weer helemaal één. Weer gebruikte ze het mos om zacht te landen en ging tegenover Niko zitten. 'Dank je wel. Het is een gewoonte van mij om de zon te verwelkomen.' Ze zag Niko eten van het vlees en was blij dat hij het lekker vond. 'Is het lekker?', vroeg ze hem. Terwijl ze wachtte tot hij klaar was met eten keek ze om zich heen naar haar omgeving. Als ze naar links keek dan zag ze de boomgaard liggen waar vele bomen stonden. Het was winter en dat betekende dat de bomen hun bladeren hadden verloren en dat er haast niets meer te eten was in de buurt. Je moest het geluk hebben om eten te kunnen vangen of je moest het van te voren hebben opgestapeld anders kom je in het platteland de winter niet door. In de stad was het heel anders. Als je maar genoeg geld had dan kon je eten kopen en zo door de winter heen komen. Rechts van haar achter de eikenboom zag ze een grote vlakte. Hier konden ze heerlijk op rennen en trainen op uithoudingsvermogen en snelheid.

Niko knikte tevreden, Aurora stond nog steeds in de boom naar de zon te kijken. Niko hoorde haar zuchten en keek wat nieuwsgierig naar boven. Ze sprong weer lening en behendige naar beneden en ging tegenover hem zitten. 'Dank je wel. Het is een gewoonte van mij om de zon te verwelkomen.' Zei ze, Niko glimlachte en knikte hij had precies het zelfde maar dan met de maan als die hoog in de hemel stond. ‘Ik heb precies hetzelfde maar dan met de maan, ik vind het echt leuk om naar de maan te huilen.’ Niko nam nog een hap van de ham die erg goed bij hem in de smaak veil. 'Is het lekker?' hoorde ze Aurora zeggen, Niko knikte tevreden en slikte het stukje vlees door. ‘Ja, mevrouw het is erg lekker.’ Niko keek met een vriendelijk blik naar de leeuwin, het sneeuw dwarrelde zachtjes naar beneden. Het was winter de tijd de voedsel moeilijker te vinden was tenzij je naar de stad ging en geld had. Maar dat had Niko niet, hij jaagde nog op zijn voedsel, waar hij redelijk goed in was als niemand hem afleiden. Van de ham was weinig over, misschien wou ze wel mee jagen. Zodat ze weer wat had en hij ook voor als hij weer verder ging. Niko keek even over het landschap er was een grote vlakte. Daar zouden vast wel wat konijnen zijn of benende bij de klif dat zou vast een mooie schuilplaats voor konijnen moeten zijn. ‘Aurora, heb je misschien zin om wat te jagen?’ Niko keek met een schuin kopje naar haar.

Ze knikte blij toen hij begreep welk gevoel zij had. Ze had al wel ergens gehoord dat wolven zich voedden bij de maan zoals zij dat bij de zon deed, maar nu ze het hoorde vanuit de mond van een wolf wist ze pas dat het echt waar was. 'Goed.', zei ze omdat hij het lekker vond. Ze zag zijn gedachten even afdwalen en vroeg zich af waar hij aan dacht. 'Of ik zin heb om te jagen? Denk je niet dat ik met mijn gebrul alle dieren heb weggejaagd?', zei ze lachend, maar concentreerde zich en sloot haar ogen. Ondanks haar ogen waren dat niet haar beste zintuigen. Ze gebruikte haar voeten om trillingen van dieren op te kunnen vangen en haar oren om geluiden op te vangen die door de wind werden meegedragen. Haar neus gebruikte om bepaalde geuren te vinden. Dit was nu echter niet van belang. Ze voelde een dier dat hard op de grond stampte. Dom van je! Nu heb ik je! Ze opende haar ogen zoals gewoonlijk. Niemand die nu kon zien dat ze eigenlijk blauwe ogen had en ze keek de wolf aan. 'Heb je wel eens gejaagd op een hert alleen?', zei ze en draaide haar kop naar de grote vlakte. Ze voelde de trillingen nu heel zacht worden. Het hert had door dat het niet meer alleen was. 'Op honderd meter hiervandaan zie je een hert. Ik sluip naar de andere kant van de vlakte om hem daar op te vangen als het je niet lukt om hem zelf te vangen.' Ze wist dat hij jonger was en wist niet of hij wel goed voor zichzelf kon zorgen aangezien hij wel erg jong was en hij moest dan ook zo snel mogelijk leren hoe hij bepaalde technieken moest gebruiken. 'Als je niet wilt en samen met mij wil jagen dan moet je het nu zeggen anders wacht ik op je aan de andere kant van de vlakte.' De vlakte was ongeveer twee kilometer en dat stuk zou ze binnen tien minuten hebben afgelegd. Nu draaide ze haar hoofd weer naar de wolf toe. 'Jouw keuze.'

Aurora knikte blij, wat Niko een tevreden en goed gevoel gaf. Toen Niko zei dat hij het lekker vond, zei ze alleen maar goed. Niko knikte instemmend en nam nog een hap, en wachten rustige op antwoord van de leeuwin of ze mee wou jagen. Ze leek een beetje verbaast bij zijn vraag en met een schuin kopje keek Niko haar aan en slikte de laatste hap door. Toen ze zei dat misschien haar gebrul de dieren hadden weggejaagd begon ze te lachen, Niko grinnikte zachtjes mee. Ze had daar wel een beetje gelijk in, welke dieren zouden nog nou hier zijn na zo gebrul. Aurora sloot haar ogen ineens en leek zich ergens op te concentrerende, Niko keek met een nieuwsgierig kop naar haar. Wat zou ze aan het doen zijn, dacht Niko.
Niko snoof de lucht eens goed in en de geur van een hert drong zijn neus gaten binnen. Niko likte zijn lippen af, hij had nog nooit een hert gevangen daar hadden wolven een groepje voor nodige. Niko keek even naar Aurora die haar ogen weer open deed en zei dat er nog een hertje in de buurt was, Niko knikte en vroeg zich af. Hoe dat met leeuwen zat. Hadden die ook hulp nodige bij een hert of konden ze die wel alleen aan. Ze waren een stuk groter en sterker dan wolven, Niko had wel gehoord dat sommige wolven een hert alleen konden vangen. Hij geloofde het niet echt, maar misschien was het wel waar. 'Heb je wel eens gejaagd op een hert alleen?' Vroeg ze, Niko schudde zijn kop en richting zijn aandacht weer op haar en de jacht. ‘Nee, nog niet. Ik weet niet of ik dat wel kon.’ Niko volgde haar blik over de vlakte, 'Op honderd meter hiervandaan zie je een hert. Ik sluip naar de andere kant van de vlakte om hem daar op te vangen als het je niet lukt om hem zelf te vangen.' Hoorde hij Aurora nog zeggen Niko knikte en richten zijn aandacht weer op de leeuwin. Hij wou het wel proberen om het hert alleen te vangen. 'Als je niet wilt en samen met mij wil jagen dan moet je het nu zeggen anders wacht ik op je aan de andere kant van de vlakte.' Ze stopte weer even ze draaide haar hoofd weer naar hem. 'Jouw keuze.' Zei ze toen nog, Niko keek nog even over de vlakte, ‘ik wil hem graag zelf proberen te vangen. Aurora.’ Zei Niko na een korte tijd, stond langzaam op en snoof de lucht nog eens in om het hert te volgen. Niko sloop zachtjes de vlakte op en bleef tussen het hoge gras en gaf zijn neus en ogen goed te kost. Met zijn oren gespitste om de geluiden van het hert te horen, die door had de ze niet meer alleen was. Sloop Niko door het gras, even stopte hij en keek achterom om te zien waar Aurora was.

'Ik weet niet of ik dat wel kan.', zei Niko. 'Ik wil het wel graag zelf proberen te vangen, Aurora.' Ze knikte. 'Je kunt het best.', zei ze en keek hem na. Het zou een goede oefening voor hem zijn om een hert te vangen en ze zou hem daarom geen aanwijzingen geven. Het was belangrijk dat hij het zelf leerde. Zodra ze het hert dan hadden gevangen kon ze hem vertellen wat wel of niet goed ging. Ze had hem niets voor niets een stuk ham van te voren gegeven. Dit zorgde ervoor dat zijn maag niet zomaar zou gaan kreunen of dat hij te roekeloos zou zijn. Je moest al op genoeg dingen letten tijdens het jagen en dan wilde je niet dat er ook nog bij hebben. Ze zag hem sluipen en besloot dat het tijd was om te gaan. Ze rende de heuvel af en rende het hert op een veilige afstand voorbij. Nog een tactiek. Het hert zou haar zien en waarschijnlijk denken dat het de leeuwin was die ze had geroken terwijl het echte gevaar nog achter haar zat. Ze moest nog 50 meter en sloop het laatste stuk zodat het hert haar niet meer kon zien. Ze kon nu echter Niko niet duidelijk maken dat ze klaarstond, maar het was zijn jacht en hij moest het zelf doen. Ze hoorde het hert al rennen en lag rustig op de grond te wachten. 'Kom maar op!'

'Je kunt het best.' Zei Aurora om hem wat moed aan te praten, Toen Niko achterom keek om te zien waar Aurora was zag Niko haar wegrennen de heuvel af. Het hert keek verschrik op toen de leeuwin langs rende, Niko sloop snel verder en dichter naar het hert toe. Dit was een mooie kans voor hem. Het hert begon te rennen toen ze de leeuwin had gezien, en het was zijn kant op. Niko sprong valk voor het hert die met een slip te stilstand kwam, het was een mannetjes hert met een groot gewei. Niko gromde dreigen en sprong naar de nek van het beest die meteen steigerde. Niko voelde de poten van het hert keihard in zijn maag en hem met een flinke vaart. Terug naar de grond stuurde. Met een grote smak belande hij terug op de grond en piepte even van de pijn. Het beest kwam dreigen op hem af, Niko hapte naar adem die door de flink trap wel uit zijn longen leken te zijn gezogen. En probeerde met trillende poten op te staan. Met moeite wist Niko de tweede aanval van de hert te ontweken en greep een achterpoot van het hert beet. het hert zwaaide gevaarlijk met zijn gewei lang Niko heen, Niko zette meer druk op zijn kaken en probeerde het beest op de grond te kregen. Niko voelde hoe het gewei langs zijn vel ging en een stuk mee trok. Niko negeerde de pijn en trok wanhopige aan de achterpoot. Wanhopige zocht hij met zijn ogen naar Aurora die nergens te bekennen was. Ze moest toch ergens in de buurt zijn, dacht Niko. Niko voelde nog een flink stom in zin buik en oe hij de lucht in werd gesmeten. Meteen liet hij de poot van het hert los en piepte angstige en van de pijn. Niko landde een paar meter verder en zakte door zijn poten en keek met grote ogen naar het hert die op hem af kwam gestormd.

Ze zat rustig te wachten totdat Niko de aanval inzette toen ze het gevoel kreeg. Nee, niet nu dacht ze.
Ze zag Niko rennen. Hij deed alles goed en viel het hert aan. Hij greep meteen naar de hals van het hert om hem te verstikken alleen had hij niet op de poten van het hert gerekend. Ze zag dat hij op de grond lag.

Ze brulde laag om haar woede duidelijk te maken. Gelukkig had ze het visioen gezien en misschien was ze nog op tijd. Ze rende weg naar de plek waar ze het hert zag rennen. Ze moest nog een stuk toen ze Niko omhoog zag springen. Het begon en ze zag tijdens het rennen dat ieder gedeelte van haar visioen uitkwam. Niko lag rechts van haar op de grond en het hert kwam op hem afgestormd. Ze rende op het hert af en sprong naar de keel van het hert. Door de kracht van de sprong en omdat ze hem van links aanviel had het dier geen schijn van kans. Ze had hem bij de hals gegrepen en hij lag nu op de grond. Toch liet ze hem los. Ze was te woedend om hem nu te doden. Ze zou hem laten lijden in pijn totdat hij een waardige dood zou krijgen. Om als voedsel te dienen voor Niko en haar. Ze rende terug naar Niko. 'Gaat het, Niko?', vroeg ze bezorgd. Ze zag dat hij niet erg gewond was en was gerustgesteld. 'Let goed op hoe je het nu af moet maken dan weet je het voor de volgende keer.' Ze rende naar de plek waar het hert stond en die viel haar meteen weer aan. Ze stond rustig op hem te wachten tot de seconde waarop hij zijn gewei naar beneden haalde. Ze maakte een sprong en kwam net achter hem neer. Het hert was totaal in de war en Aurora maakte daarvan gebruik. Ze greep een achterbeen en beet met haar krachtige kaken het bot kapot. Dat deed ze ook bij het andere been. 'Nu kun je het rustig afmaken.', zei ze en liep naar de nek van het dier. Bijna strelend legde ze haar kaken om zijn nek en beet in een beweging de slagaders door en hield het dier vast terwijl het snel stierf. Met haar mond vol bloed liep ze terug naar Niko. Eerst maar eens kijken wat hij zelf kan doen, dacht ze.

Niko keek met een bange blik toe hoe het hert op hem af kwam stormen. Niko hoorde ander voetstappen zijn kant op komen en Niko wist meteen dat Aurora moest zijn. Aaurora sprong op de flank van het hert en greep het meteen bij zijn keel. Het hert viel meteen op de grond, maar Aurora doden het niet ze liet het hert los en liep haar hem toe. Niko keek even met een vragende blik naar haar, Aurora met een bezorgde stem vroeg ze of alles goed was, Niko knikte wat beschaamd en probeerde weer op te staan. Aurora zei dat hij nou goed moest opletten, zodat hij wist hoe hij het afmoest maken en dan wist hij dat meteen voor de volgende keer. Snel rende ze naar het hert die weer op zijn poten stond en een aanval op Aurora deed. Aurora wachten rustige en op en momenten toen de hert zijn gewei naar benden zakte om haar omver te lopen. Sprong ze opzij, het hert keek verwart om zich heen en was totaal in de war. Niko liep met wat moeite naar het tweetal toe, hij had een flink snij over zijn buik lopen door het gewei, gelukkig bloede het niet al te hevig. Maar het deed wel zeer, telkens als hij een stap met zijn poot verzetten ging er een flinke pijn steek door zijn lichaam heen. Nadat Aurora met haar bek de achterpoten van de hert had gegrepen stortte het in op de grond en keek nou bang voor zich uit. 'Nu kun je het rustig afmaken.' Zei Aurora, Niko knikte en Aurora greep het beest bij de nek. Langzaam werden de ogen dof en het lichaam bewegingsloos. Aurora liet los en liep met een bebloede bek richting hem. Niko ging rustige achter Aurora zitten en bereiden zich al vast voor op kritiek, hopelijk was ze niet boos. ‘Sorry.’ Mompelde Niko zachtjes.

Ze draaide zich om naar Niko en zag dat hij achter haar was gaan zitten. Ze likte het bloed van haar gezicht en keek hem rustig aan. ‘Waarom zeg je sorry?’, zei ze verbaasd. ‘Je hebt het hartstikke goed gedaan. Het was voor mij ook een verrassing dat het hert jou aanviel. Ik dacht dat het rustig zou gaan grazen nadat hij mij had gezien, maar hij vluchtte en viel jou ondertussen aan.’ Ze keek zelf even geërgerd. ‘Als het al iemands schuld is dat dit is gebeurd dan is het die van mij. Ik liet het jou alleen opknappen.’ Langzaam aan verwarmde de zon de aarde en Aurora schudde het nare gevoel van zich af. ‘Nou ja, daar is nu niets meer aan te doen. Laat ik maar eens even gaan kijken wat ik voor jou kan doen. Volgens mij doet je wond erg veel pijn of niet?’ Ze ging naast hem staan. ‘Het is het handigst als je even gaat liggen dan haal ik even mijn tasje. Ben zo terug.’ Voordat ze wegging gebruikte ze eerst haar zintuigen om er zeker van te zijn dat er niets in de buurt was dat Niko aan kon vallen terwijl ze weg was. Ze luisterde even, maar zodra ze zeker wist dat er niets was ging ze weg. Ze rende naar de boom en haalde uit een gat bij een van de wortels een zakje. Ze stak haar staart erdoorheen en voelde de bekende klik. Het was een speciaal zakje waar ze kleine waardevolle dingen in kon bewaren en een van de dingen die ze er altijd in had liggen waren naald en draad en kruiden. Ze hoefde van alles maar kleine dingen te gebruiken doordat de kruiden zeer geconcentreerd waren. Met het zakje aan haar staart rende ze terug naar Niko.

Aurora draaide zich om en likte het bloed van haar gezicht af, waarna ze Niko rustige aan keek en verbaast reageerde. Niko had het verpest, maar Aurora vond van niet en dat maakte ze meteen duidelijk. Met een geërgerd gezicht keek ze hem aan. Waardoor Niko zich nog ongemakkelijke voelden, hij had het al verpruts, hij was een beetje teleurgesteld in zich zelf. Aurora zei dat het haar schuld was, Niko vond van niet en keek wat teleurgesteld en ongemakkelijke naar de grond. Niko schudde zijn hoofd het was haar schuld niet, het ging niet zo als ze verwachte hadden dan. Aurora zei ongeveer hetzelfde en Niko knikte instemmend en vroeg of zijn wond veel pijn deed en beval hem te gaan liggen. Ze zei dat zo zou terug zou komen ze moest haar tasje halen, maar voordat ze weg ging controleerde ze of ze wel weg kon. Niko deed wat ze vroeg hij kon wel dat wel even gebruiken. Met veel gekreun ging Niko voorzichtige op de grond liggen en rolde zachtjes op zijn zij. Zodat Aurora dalijk goed zijn wond kan bekeken. Niko keek haar even na en liet toen een duidelijk zucht horen van teleur stelling. Wat zou Aurora wel niet van hem denken nou, Niko hoorde haastige voetstappen en zag dat Aurora er weer aan kwam. Niko blafte even naar haar om te laten weten dat alles goed met hem ging. Op de grote snee over zijn buik ging. Hij lag er redelijke onderdanig bij, maar Aurora was ook een stuk groter dan hem. Niko was ook niet zo grote wolf, misschien net iets kleiner dan de gemiddelde reu van rond zijn leeftijd. Niko vond het een grappige gezicht zo tasje aan je staart, Niko voreg zich af wat er allemaal in zat. Maar vroeg er niet naar dat zal hij zou wel te zien krijgen.

Ze vond niet dat hij zichzelf zo naar beneden moest halen, maar wist geen antwoord. In de tijd dat ze weg was, was ze op een antwoord gekomen. Ze zag hem al liggen op de grond en legde het zakje op de grond. Ze hoorde de klik en pakte het zakje op met haar tanden. Ze trok voorzichtig aan het touwtje en de het zakje viel netjes open. Ze pakte een takje die de heling zou bevorderen en de pijn zou verminderen en kneedde het tussen haar voorpoten. 'Dit kan even pijn doen.', zei ze en ze legde haar poten voorzichtig op de wond. Ze masseerde de wond totdat het kruid overal in de wond verspreid was en haalde haar poten toen weg. Nu pakte ze naald en draad en hechtte de wond netjes in. Na een paar weken zou niemand er meer wat van kunnen zien. 'Blijf nog maar even liggen.' Ondertussen vouwde ze het zakje weer dicht en hing het aan haar staart. Ze ging naast hem liggen en legde haar hoofd op haar poten. Nu kon ze hem recht in de ogen aankijken. 'Niko. Je moet niet denken dat het jouw schuld is. Je wilt niet weten hoe vaak het fout gaat. Over het algemeen gaat het 8 van de 10 keer de jacht fout. Daarbij ontkomt de prooi of gebeurt er iets anders. Ik had je niet alleen moeten laten zonder dat ik wist hoe lang je al zelf jaagt.' Ze slikte even. 'Je was wel erg dapper. Dat je zomaar zei dat je het wel wilde proberen. Dat had ik niet gedurfd op jouw leeftijd.' Ze stond weer op en keek naar de wond. 'Je kunt voorzichtig overeind komen als je dat wilt, maar maak geen onverwachte bewegingen.' Ze keek ongerust toe terwijl hij opstond.

Al snel kwam Aurora weer terug en met het tasje aan haar staart ze ging vlak voor hem zitten en bekeek rustige zijn wond en legde het tasje op de grond. Niko hoorde een klik en Aurora pakte het tasje op met haar tanden en deed die voorzichtig open. Het tasje vouwde zich netjes zelf open. In het tasje lagen takjes. Met een nieuwsgierige blik keek Niko naar Aurora, die het takje tussen aar voorpoten had en het fijn kneedde. Ze zei dat het even pijn kon doen en Niko knikte maar slikte ook tegelijk. Toen ze haar poten voorzichtige op zijn buik op de wond had gelegd ging er een steek van pijn door zijn lichaam die even erger werd toen ze met haar poten over de wond begon te bewegen. Niko liet een duidelijk en kort jankje horen van de pijn die door zijn lichaam ging. Na een tijdje was he er een gewend en prikkelde het nog alleen maar wat irritatan. Toen ze klaar was zag Niko in zijn ooghoeken dat ze naald en draad pakte. Ze maakte een grapje hoopte Niko, dat hoefde voor hem echt niet. Toen ze wou beginnen met hechte stribbelde Niko even wat tegen dat hoefde voor hem echt niet. Toen hij de naald door zijn veld bij de wond voelde prikken en gaan. Beet Niko op zijn lippen en probeerde zijn stil mogelijke te bleven liggen. Maar Niko kon het toch niet helpen om af en toe wat te bewegen wat het niet makkelijker maakte. Dit vind hij echt niet fijn, Niko haalde ook even opgelucht adem toen ze klaar was. 'Blijf nog maar even liggen.' Zei Aurora, Niko knikte dat was hij ook nog wel even van plan. zijn ademhaling was een beetje onrustige geworden door al dat gedoe, en werd langzaam weer normaal en rustige. Toen Aurora naast hem ging liggen kan hij het niet laten om haar snel een likje over haar snuit te geven als bedankje. Aurora keek hem recht in zijn ogen een en begon hem op te vrolijken. Niko knikte en glimlachte tevreden, Niko was erg blij met haar compliment over dat hij erg dapper was. Niko stond langzaam op en zag de ongeruste blik van Aurora toen hij opstond. ‘Dankje, Aurora.’ Het hert lag nog steeds onaangeraakt op de grond, Aurora zou vast honger hebben na dit alles. Niko had nog niet zo trek en zou zijn deel nog even bewaren.

Ze wist dat het hechten pijn deed, maar ze kon niet anders. De wond kon veel beter en sneller genezen als ze het dicht zou naaien. Gelukkig had hij niet te veel tegengestribbeld. Ze had zelf vaak genoeg moeten naaien en hechten en het was dan ook zo gedaan. Ze voelde de lik over haar snuit toen ze naast hem ging liggen en was even geschokt, maar als snel kwam haar normale serene blik weer op haar gezicht. Hij is nog jong. Ze keek ongerust toe terwijl hij opstond, maar zodra bleek dat de wond het hield, zuchtte ze van opluchting. Ondanks dat ze het vaak had gedaan betekende dat niet dat het altijd bleef zitten. Ze was er met de tijd beter in geworden, maar toch was het iedere keer weer een uitdaging. Ze knikte op zijn woorden. Ze bleef rustig liggen en zag dat Niko naar het hert keek. Toch zag ze niet de blik van honger of eetlust in zijn ogen en keek zelf nu ook naar het hert. Ze had vannacht niet gegeten en was best hongerig. Ze stond op en liep naar het hert. Niko had nu al zijn kracht nodig dus legde ze het hert recht. Ze legde het hert op zijn buik en ging zo staan dat ze met haar poten het lijf vasthield. Nu haalde ze haar poot omhoog en sloeg met kracht op de ruggenwervel. Die brak doormidden en met haar poot sneed ze het doormidden. Het hart van het dier zat aan het linkergedeelte en zij nam daarom het rechtergedeelte. Ze at met smaak een van de longen op. Ze vond na het hart de longen het lekkerst en sleepte haar gedeelte een stukje weg naar een plekje waar ze goed kon liggen. Daar begon ze met het echte eten en keek ondertussen Niko niet aan. Het enige wat ze hoorde waren zijn voetstappen, maar haar ogen hield ze gericht op het vlees voor haar. Af en toe keek ze op en likte haar bek schoon om dan even te wachten en vervolgens weer verder te gaan met eten.

Niko had de geschokte reactie van Aurora niet echt opgemerkte toen hij haar een lik gaf. Maar hij zag nog wel de bezorgde blik van haar toen hij op stond. Nadat ze de wond had gehecht. Aurora bleef nog rustige liggen, Niko keek haar vriendelijk aan en zag de hongerige blik van Aurora. Ze stond op en liep naar het hert en begon al snel te eten, nadat ze het hert recht had gelegd. Niko ging rustige zitten en keek rustige toe hou Aurora aan het eten was. Niko zag hoe Aurora het hert doormidden deelde en haar deel na dat ze een long had opgegeten weg sleepte. Daar begon ze echt met eten, Niko stond op en liep nieuwsgierig naar zijn gedeelte toe en snuffelde rustige aan het hert. Hoe zou hert smaken, vast beter dan konijnen. Het bloed rook veel zoeter en vlees zag er een stuk malser en sappigere uit. Dit zou vast een feest maal worden. Hij wou alvast eens proeven, maar dan zou de verrassing er af zijn als hij echt honger had. Niko greep een van de poten en sleepte zijn deel naar de grote boom terug en legde zijn deel in de schaduw. Niko ging een paar meter verder liggen in de schaduw. Met zijn kop op zijn poten keek hij naar Aurora en over de velden.

Ze stopte even met eten om te kijken naar Niko. Hij was naar zijn deel gaan kijken, maar het leek alsof hij niet erg veel honger was. Dat was op zich niet erg, maar nu was het vlees nog warm en dat was iets dat ze altijd lekker had gevonden. Ze had het eten wel eens bewaard tot het moment dat ze honger had, maar toen was het al helemaal koud geweest en dat vond ze echt niet lekker. Daarom at ze haar deel altijd al meteen op. Ze had haar ogen nog steeds op Niko liggen en zag dat hij zijn deel pakte. Die bracht hij helemaal terug naar de eikenboom. Ze hoopte dat de hechtingen het zo konden houden. Ze lachte om haar zorgen. Ze wist bijna wel zeker dat de hechtingen het zouden houden en stond op. Ze sleepte haar deel ook terug naar de boom en liet een spoor bloed achter. Het bloed werd door het lichaam op het gras achtergelaten. Ze had het hoofd van te voren al van de romp gescheiden, want daar zat haast geen vlees aan en het was lastig om mee te nemen. Bij de boom liet ze haar stuk weer vallen en ging er naast liggen. Tegen de tijd dat ze het op had was de zon al hoog in de lucht. Ze zou bijna denken dat ze er de hele dag over had gedaan, maar na zonsopgang steeg de zon het eerste uur altijd erg snel. Ze keek naar de zon en voelde dat er een blik op haar werd gericht. Ze draaide rustig haar hoofd in de richting van Niko en keek hem aan. Zonder zijn blik los te laten likte ze zich schoon. Dit was iets dat ze erg leuk vond. Kijken hoeveel geduld anderen hadden. Een spelletje dat ze al speelde sinds het moment dat ze geboren was. Toen liet ze echter ook haar ogen zien. Dat deed ze in dit geval niet. Hij kon niet de kleur zien van haar irissen, maar ze keek hem wel aan en haalde haar blik niet van hem af. Zonder iets te zeggen bleef ze naar hem kijken en probeerde te voorspellen hoe lang hij het vol zou houden.

Niko keek rustige naar Aurora die hem ook in de gaten leek te houden., Niko glimlachte even zijn tanden bloot. Aurora stond langzaam op en pakte haar deel van de buit en sleepte het ook naar de boom. Er bleef een grote spoor van bloed achter over het veld, ze liet haar stuk weer vallen toen ze bij de boom was en ging er naast liggen. En begon weer te eten Niko keek even naar de zon die al hoog in de lucht stond. De zon scheen lekker op zijn vacht en de stralen verwarmde lichtjes zijn lichaam. Niko knikte goedkeurend en richten zijn blik weer op Aurora die ook even naar de zon had gekeken. Aurora keek met een strakke blik naar hem, Niko vond het niet zo prettige. En keek even een andere kant in om iets anders te zoeken om naar te kijken. Maar de blik van Aurora voelde hij in zijn vacht prikken en als snel staarde hij weer in haar ogen. Wat een erg ongemakkelijk gevoel bij hem naar boven bracht. Niko ging wat onrustige zitten en wiebelde wat een en weer. ‘is er iets Auror?’ Vroeg Niko met een onzekere stem. Niko richten zijn blik toen op zijn buit die hij nog niet had aangeraakt. Niko wou toch wel eens weten hoe hert smaakte en greep zijn buit en begon te eten, Niko sloot even genieten zijn ogen na de eerste had. Dit was echt lekker het vlees was erg mals en sappige. En het bloed smaakte uitstekend, veel better dan konijn. Rustige kauwde hij op het vlees en proefde rustige het bloed en het vlees. Langzaam slikte hij door en knikte tevreden. Rustige nam Niko nog een hap van zijn hert. Met een tevreden blik en een glinstering in zijn ogen keek hij even naar Aurora. Hij zou vaker op hert moeten jagen, het vulde beter en het was zalige.

Ze glimlachte voorzichtig en haalde haar blik van hem af. Hij kon het niet zo lang volhouden als ze had gedacht. Dat maakte niet uit. 'Nee, Niko. Er is niets. Ik was gewoon even aan het kijken.', zei ze zacht. Ze had haar deel al helemaal op en ze merkte dat ze nog niet helemaal schoon was. Laat maar zitten. Ik ben schoon genoeg. Ze stond op en liep naar een plekje in de zon. Daar plofte ze neer en ging op haar zij liggen. Ze genoot van de zon op haar lichaam en werd helemaal verwarmd. Ook de kracht diep in haar werd groter doordat het de kracht van de zon opnam. Met haar ogen gesloten dacht ze aan haar zoektocht. Ze had die ene hartstocht diep in haar die haar niet met rust wilde laten. Ze moest iets vinden ook al wist ze nog niet wat. Toen voelde ze het gebeuren en verzette zich met al haar kracht, maar dat lukte niet en ze werd weggespoeld in een visioen.

Ze keek om zich heen. Waar was ze? Ze was bij een meer en zag aan de overkant iemand aankomen lopen. Het was een wolf, maar ze kon niet zien wie het was. In ieder geval was diegene aan het jagen, maar zelfs zij hoorde het gekraak van de tak. Die moet nog veel oefenen, dacht ze. De wolf ging bij het meer liggen en viel langzaam weg. Uit haar ooghoek zag ze iets bewegen. Er kwam een ander dier aan.

Met een sprong stond ze rechtop en uit te hijgen. Die visioenen waren altijd erg uitputtend, maar wel bruikbaar. Toch wist ze niet voor wie het bruikbaar was en liet zichzelf weer zakken. Dit was het enige nadeel van de zon als die haar kracht in haar opsloot. Op de een of andere manier moest de oude kracht eruit en dat gebeurde dan vaak in de vorm van een warmte uitbarsting. Dit keer was het echter anders geweest. Ze had een visioen gehad, maar wist niet wat ze ermee aanmoest. Er was niets gebeurd wat verontrustend was en haar ademhaling werd kalmer. Ze moest gewoon even uirusten dan ging het wel weer.

(Sorry voor late post. Was even inspi-loos.)

Niko hoorde de woorden van Aurora die ze zacht uitsprak en keek even op en knikte met zijn bebloede bek en er hin een stukje vlees uit zijn bek, waar het bloed van af droop. Het gaf niet echt een antwoord van waarom ze hem zo zat aan te staren, maar Niko liet het maar liggen zo belangrijke was het ook weer niet. Niko richten zijn aandacht weer op het hert en at tevreden door. Het was echt lekker met zijn ooghoeken keek Niko even naar Aurora die opstond en in de zon ging liggen. Niko grinnikte zachtjes en scheurde een stuk poot los en begon daar het vlees van af te knagen. Het gras waar het karkas lag was bedekt met bloed. NIko kluivende zorgvuldige het bot schoon tot hij de laatste restje vlees er van af had gehaald. Niko liet het bot los die met een zacht plof op de grond veil , Niko likte zijn lippen een beetje de schoon en ging naast Aurora liggen in de zon die lekker scheen. En sloot zijn ogen, het duurde niet lang toen hij zijn ogen weer open deed en naar Aurora keek die geschrokken leek en zat te hijgen. ‘Aurora? Is er iets.’ Vroeg Niko met een onzekere en met een wat verbaasde stem. Wat kon haar zo laten schrikken, dacht Niko. Niko keek snel de omgeving rond om te zien of er gevaar was, alles leek rustige en kalm. Niko richten zijn blik weer op Aurora, die al wat kalmer was en weer ging liggen. Met een onzekere blik keek hij haar aan, misschien had ze een nachtmerrie gehadt. Dat zou de eninge verklaringe kunnen zijn. ‘Had je een nachtmerrie, Aurora?’ Met een schuine kop en vragende blik keek Niko naar Aurora.

Ze lag nog rustig uit te hijgen toen ze de verschrikte woorden van Niko hoorde. Hij had natuurlijk gezien dat er iets was gebeurd, maar hoe kon hij nou weten wat er precies aan de hand was. Niet en ze kon het hem ook niet vertellen. Ze hief haar hoofd op en keek hem aan. 'Er is niets aan de hand.' Ze zag dat hij om zich heen keek om te zien of er misschien gevaar aankwam, maar het gevaar kwam niet daar vandaan. Snel knikte ze op zijn volgende woorden. 'Ja, natuurlijk. Ik heb een nachtmerrie gehad. Het was een beetje intens en daarom was ik even van de kaart.', antwoordde ze snel. Met een vermoeide zucht liet ze haar hoofd weer zakken. Ze had de hele nacht doorgerend om hier op tijd te zijn en doezelde weer langzaam weg in de zon. Aurora droomde haast nooit en was een lichte slaper. Als Niko iets wilde dan hoefde hij maar te bewegen en ze zou haar aandacht weer op hem richten. Nu wachtte ze rustig af en liet haar lichaam uit rusten van wat er allemaal was gebeurd. Zo gebeurt er jarenlang niets en dan in een keer veel achter elkaar. Met die gedachte viel ze in slaap.