Back to the Birth!

Aurora leek nadat ze wakker was geschrokken meteen al wat kalmer te worden en Niko hoorde haar ademhaling die langzaam weer rustige werden. Ze hief haar kop en keek hem aan en zei ze dat er niks aan da hand was. Niko knikte maar geloofde het niet echt, je schrok niet zomaar wakker uit je slaap. Dat gebeurt alleen als je een erge nachtmerrie heb gehad of over een verschrikkelijk ding over je verleden zat te dromen. Waar je geen afscheid of afstand van kan nemen of doen. waardoor het als een soort donkere wolk achter je aan zat. Niko wist dat als geen andere, hij sliep zelf nog steeds slecht over de dood van zijn moeder. Soms zelfs dagen niet hij wist niet waarom, maar hij had steeds de zelfde droom. Niko keek Aurora nog steeds met dezelfde vragende blik aan toen hij vroeg af ze een nachtmerrie had gehad. Knikt ze instemmend en bevestigen dat. Niko knikte begrijpende en glimlachte vriendelijk naar haar. Om haar wat geruste te stellen, Niko legde zin kop weer op zijn poten en hoorde de zucht van Aurora met zijn ooghoeken keek hij even naar haar ze zag er moei uit. Langzaam leek ze weer weg te zakken in haar slaap. Niko sloot langzaam zijn ogen en probeerde in slaap te komen. Maar hij kon de slaap niet pakken, Niko stond wat onrustige en vermoeid op keek even om zich heen. Niko ging snel weer liggen en legde zijn kop op zijn poten en liet een vermoeide en duidelijk zucht horen. Niko sloot zijn ogen weer en die gingen snel weer open, Niko tilde zijn kop op en keek vermoeide rond. Even blijf zijn blik op Aurora rusten, hopelijk maakte hij haar niet wakker ze kon net zo als hem ook wat rust gebruiken.

Ze werd de hele tijd wakker door Niko, maar liet het hem niet merken. Ze hoorde dat hij een beetje rondliep en zuchtte nu. Ze opende haar ogen iets en keek hem aan. Het was duidelijk aan hem te zien dat hij ook wilde slapen, maar dat dat niet lukte. Ze stond op en liep naar hem toe. Ze ging naast hem liggen en liet haar warmte doorstralen naar Niko. Verder legde ze haar kop dicht bij die van hem en sprak hem zacht toe. 'Sluit gewoon je ogen en denk aan de zon.', zei ze zacht. Ze sloot haar ogen zelf weer en ademde regelmatig. Door de warmte zou zijn lichaam loom worden en zou hij wel in slaap vallen. Zelf zou ze wachten totdat hij zou slapen voordat ze zelf zou gaan slapen.

Flut. Ik weet het, maar had ff geen inspi.

Niko sloot zijn ogen weer, net op het momenten dat Aurora opstond en hem aan had gekeken. Niko hoorde haar zachte voetstappen in het gras en nadat ze haar lichaam op de grond had laten zakken. Kroop Niko er wat dichter tegen aan ze was lekker warm, Niko hoorde de zachte stem van haar en knikte even. Niko voelde langzaam zijn lichaam ontspannen en loom worden en hij zijn oogleden zwaarder worden. Niko gaapte even luid en viel daarna in slaap.

‘Niko? Niko? waar ben je jochie van me.’ Hoorde de pas geworden jongen wolf van 8 maanden haar moeder roepen. Opgewonden gaf Niko antwoord op haar vraag. ‘Ik ben hier moeder.’ Hij wist wat ze van plan was ze had het hem al een paar keer gezegd en beloofd. Zijn eerste echte jacht alleen, nou zijn moeder ging met hem mee. Maar hij mocht nou de prooi doden en aanvallen, de andere wolven de groep knikte hem gemoedelijk en vriendelijk aan terwijl Niko achter zijn moeder aanliep. Samen slopen ze door de bosje en tussen de bomen. Niko deed precies wat zijn moeder hem had geleerd en wat ze samen hadden geoefend in het kamp. AL snel vonden ze een hert die verdwaald was en zijn kudde kwijt was. het was een vrouwtje, Niko voelde de adrenaline door zijn lijf gaan. ‘Dit lijkt me een mooie Niko, ik zal het beest jou kant op jagen en dan spring je gelijk naar de strot en bijt je die door. Maar kijk wel uit voor zijn poten.’ Zei zijn moeder met een strenge stem, Niko knikte. Zijn moeder sloop door de bosje en zag toen ineens het hert als een speer er van door rennen. Alsof het bang van iets was, Niko keek verschrik op toen hij een duidelijk en pijnlijke jank van zijn moeder hoorde. Niko draaide met een ruk om en sprinte richting het geluid in zijn haast stapte hij zelf ook in een val. Die mensen hadden gezet, Niko piepte van de pijn en veil met een smak op de grond. Hij kon net twee mensen en zijn moeder zien, die een paar meter voor hem stonden. Een van de stroper draaide zich om en glimlachte vals. Niko onblote zijn tanden en gromde dreigende net zoals zijn moeder deed. Niko probeerde bij haar te komen maar werd door het rare ijzeren ding op zijn plek gehouden en het deed vreselijk zeer als hij zijn poot bewoog. Een derde kwam en die richten een zwarte stok op zijn moeder, Niko wist wat het was en keek met smekende en bange ogen naar zijn moeder. Er volge een harde en knal. En zijn moeder zakte door haar poten en roerloos bleef ze liggen, met tranen in zijn ogen keek Niko naar zijn dode moeder. Hij was de mensen totaal vergeten en een had op een ruw en pijnlijke manier een raar ding om zijn bek gedaan. Niko probeerde zijn bek te bewegen maar dat ging niet.

Niko schrok wakker en sprong meteen op zonder het door te hebben had hij in zijn slaap wat dingen gemoppeld. Niko had niet door dat het weer die droom was geweest en keek hij wanhopige en zoekend rond naar zijn moeder. ‘Mama? Waar ben je.’ Riepte Niko duidelijk, En keek zoekend rond in de hoop een teken van zijn moeder te vinden. Maar toen hij Aurora weer zag, zuchten Niko even luid. En schudde hij zijn kop en kwam het besef van tijd weer terug zijn moeder was dood. Het was weer die droom, dacht Niko. Verslagen liet hij zijn kop hangen en keek naar de grond.

Ze lag rustig naast hem en wachtte totdat hij in slaap zou vallen. Gelukkig gebeurde dat al snel, maar toen zij wilde gaan slapen voelde ze hem bewegen. Op zich maakte dit haar niet zoveel uit, maar hij begon ook dingen te mompelen en Aurora spitste haar oren om de woorden op te kunnen vangen. 'Mama?', zei hij en hij gromde af en toe gevaarlijk. De konijnen die straks hun hol uit waren gekomen om weer eten te gaan zoeken schoten nu snel weer terug naar de wortels van de eikenboom. Er kwam een bezorgde blik in Aurora's ogen te staan. Ze wist wel dat Niko een nachtmerrie had, maar deze was wel heel erg. Het duurde wel meer dan tien minuten, maar toen sprong Niko in een keer op. Hij keek overal om zich heen en riep om zijn moeder. Aurora kwam overeind en liep op hem af. Hij zag er ellendig uit en ze voelde zichzelf ook ellendig worden. Ze zag dat Niko naar haar keek en daarna zijn hoofd naar de grond liet hangen. Arme Niko Snel liep ze naar hem toe en drukte haar kop onder zijn keel en knuffelde hem zo even. 'Het spijt me Niko, maar je moeder is niet meer hier.', zei ze zacht en trok haar hoofd terug. Ze keek met haar ogen naar die van Niko, maar ze wist dat ze hem niet echt kon helpen. Het enige wat ze kon doen was hem troosten en naar hem luisteren als hij wilde vertellen wat er was gebeurd. 'Je hoeft het niet te vertellen, maar het kan opluchten als je het wel doet.', zei ze zacht.

Niko keek even op toen hij de hoofd van Aurora onder zijn keel voelden, Niko sloot zijn ogen en hoorde de woorden van Aurora die ze met zachte woorden uitsprak. Niko knikte dat wist hij wel, toen ze haar hoofd weer terug trok keek Niko even naar haar. Daarna zakte hij naar de grond en legde zijn kop vermoeide op zijn poten. Niko keek haar even aan toen ze zei dat het opluchten als hij het over zou vertellen. Niko keek haar even onzeker aan, maar de manier waarop hij het nou deed alles opkroppen werkte ook niet. Niko liet een duidelijk zucht ontsnappen en begon met een zachte stem. ‘het begon toen we aan het jagen waren ik was toen 8 maanden oud. Me moeder had beloofd dat we dan samen op hert zouden jagen, voor die tijd had ik samen met haar me sluiptechienieken geoefend en heb ik zelf veel op konijnen en hazen gejaagd. Me moeder was die dag behoorlijk opgewonden en ik zelf ook het was me eerste echte jacht.’ Niko glimlachte even kort maar die verdween ook al weer even snel. ‘Na een tijd gezocht te hebben naar een hert vonden we er een. Het was een vrouwtje die verdwaald was en van zijn kudde gescheiden. Een perfecte prooi dus, me moeder zou het hert mee kant op jagen zodat ik naar de keel kon springen en het door bijten. Maar….’ Niko slikte even en keek even naar Auora, Niko voelde hoe een paar tranen al langs zijn wangen rolde. Met een wat trillende en nog zachter stem ging hij verder, ‘Toen ik de hert bang weg zag rennen en me moeder hoorde gillen van pijn, wist ik dat er iets mis was. IK draaide me meteen om en ging naar het geluid en me moeder toe. Maar toen ik daar kwam zag ik twee mensen en me moeder, me moeder zat een iets vast en leek veel pijn te hebben….’ Niko stopte even hij probeerde zijn tranen te bedwingen hij had liever die droom dan dit, het deed teveel pijn. Niko schudde zijn kop om zo zijn tranen terug te dwingen. ‘Ik mis haar.’ Niko begroef zijn kop onder zijn poten.

Ze luisterde en bleef dicht in de buurt. Het zat er al erg lang vast, want ze wist dat Niko nu al zo'n tien jaar was. Op haar gezicht stond een klein glimlachje alleen om hem te steunen. Maar ook haar glimlach brak toen ze het laatste stuk hoorde. 'Oh Niko.', zei ze snel en snelde naar hem toe. Ze legde haar poot om hem heen en haar kop bij die van hem. 'Het spijt me Niko.', zei ze snel. Zo bleef ze een hele tijd bij hem zitten en drukte haar eigen gedachten weg. 'Niko. Rustig maar. Het komt wel goed.', suste ze hem. Ze straalde weer haar warmte uit om hem in slaap te laten vallen. Het enige wat ze kon doen was hem laten slapen en hem uit te laten rusten. 'Rustig maar, Niko. Ga maar lekker liggen.', suste ze hem.

-ik weet het. Veel te kort, maar mijn inspi is zichzelf gaan zoeken.

Niko keek even op toen hij een poot op zijn lichaam voelde. Tot zijn genoegen was het die van Aurora. Het deed hem zoveel pijn om over de dood van zijn moeder te praten. Maar het luchten ook op alsof er een last van zijn schouders veil. Niko schudde wat verward zijn kop. Niko knikte en glimlachte wat flauwtjes toen ze zei dat het haar spijt. Niko kroop dicht tegen haar aan en schudde haastige zijn kop, toen ze zei dat het wel goed komt. Hij wou haar graag geloven, maar zijn moeder was dood en die kwam ook niet meer terug. Tenzij ze iemand kent die de dode tot leven kan wekken maar dat leek hem onmogelijk dood is dood. En er was geen terug weg of een tussenweg, Niko keek met een verdrietige en vragende blik naar Aurora. Of ze bedoelde iets anders met het komt wel goed, Niko probeerde zijn slaap te bedwingen en niet in slaap te vallen. Maar het leek wel of Aurora naast die warmte een soort rust uitstraalde. Het was een fijn en lekker gevoel, Niko schudde zijn kop en gaapte een keer luid. Langzaam sloot Niko zijn ogen en kroop hij dicht tegen Aurora aan. Niko viel in een diepe slaap, Niko bewoog een paar keer wat onrustige maar al snel lag hij in een droomloze slaap en bleef hij rustige liggen.

Aurora bleef gewoon bij hem en probeerde zich helemaal op hem te concentreren. Het was echt lastig als je er niet voor kon uitkomen dat iets je zo dwars zat en uiteindelijk kwam het er dan ook gewoon uit. Niets was voor haar te gek en je kon haar alles vertellen zonder dat ze zou oordelen. Pas als je het haar vroeg zou ze een oordeel geven, maar nu kon ze dat niet. Nu was ze meteen toegesneld omdat ze wist hoe hard hij haar nodig had. Ze ging liggen toen hij dat ook deed en met nog steeds een poot over hem heen viel hij in slaap. Hij lag nu tussen haar voorpoten en ze glimlachte voor zichzelf uit. Ze had niet verwacht dat zoiets zou gaan gebeuren, maar het maakte haar niets uit. Zelf viel ze in een dommelslaap, wetend dat ze meteen wakker zou worden als er iets ergs aan de hand was, maar anders zou ze gewoon doorslapen totdat Niko weer wakker zou worden. Ze genoot van de zon op haar lichaam, de vogels die om hen heen tjirpten en voelde de zachte konijnenpoten die langs hen heen renden om een betere schuilplaats te gaan zoeken.

Niko lag lekker te slapen wat voor weer eens voor het eerste was sinds een lange tijd. Niko kroop wat dichter tegen haar aan. Ze was lekker warm en de warmte die ze uitstraalde maakten hem helemaal rustige. Niko opende langzaam zijn ogen nadat hij volledige was uitgerust. Niko gaapte even luid en keek wat versuft om zich heen hoe lang had hij liggen slapen. Niko voelde hoe Aurora over hem heen lag, Niko grinnikte zachtjes dus dat was dat zware ding wat op hem lag. Niko gaf haar een likje over haar snuit en keek met een vrolijke blik naar de slapende Aurora. Toen bedacht hij zich dat hij alvast kon gaan jagen voor wat eten. Voorzichtig en zachtjes kroop Niko onder haar poten vandaan en zag toen dat het al middag was ze hadden dus een lange tijd geslapen hij had ook best wel trek. Niko snoof de koele en zwoele lucht in en probeerde een prooi te vinden hij rook vele dingen. De bommen en de bloemen van het veld maar ook dieren. herten en konijnen Niko zo nou niet op een hert gaan jagen maar een konijn was een stuk makkelijker. langzaam rekte Niko zijn spieren even uit die waren wat stijf en voelde wat pijnlijke aan. Waarschijnlijk omdat er voor een lange tijd een tijger op hem heeft gelegen. Toen Niko klaar was liep hij richting de geur van de konijnen en snuffelde af en toe me zijn neus over de grond.

(sorry voor de late reactie had het druk )